کتاب آفتابگردان در زمستان

برشی از متن کتاب

هنوز منتظرم

چشم هایم را باز می کنم. انگشت های دودی ناپدید شده اند و من در سالن تنها مانده ام. تنها همراهم صداهای بیرون است. از آن آرامش هایی است که وقتی سخت ترین بخش کاری به پایان می رسد، فضا را پر می کند.  همه پس از این که کمی دور گل های تقدیمی به متوفی عزیز قدم می زنند، به سمت ماشین های پارک شده شان می روند و من متوجه می شوم می توانم همراهشان بروم. همان تار نامرئی ای که من را به خانواده ام وصل کرده، دوباره مرا دنبال خود می کشد. دنبال بن و پدر و مادرم می روم و متوجه می شوم یا تابوتم هنوز به آتش نرسیده، یا قرار نیست هرگز روی یک ابر بزرگ و صورتی در بهشت بنشینم.

اکنون نامرئی و بی صدا در مراسم عزاداری خودم هستم. در اتاق یک رستوران قدیمی در حاشیه ی شهرم، جایی که بوفه ای انتظار اولین شخص گرسنه ای را می کشد که پیش خود فکر می کند وقتش است بشقابش را پر کند و دلی از عزا درآورد.

بهترین نکته ی بودن در کنار کسانی که تو را نمی بیند این است که نظر واقعی شان را درباره ی خودت می فهمی. خدا رو شکر همه ی نظرها مثبت است. آیا من واقعا آنقدر دختر خوبی بودم یا چون مرده ام به چنین جایگاه رفیعی دست یافته ام و از من بت ساخته اند؟ همه می گویند من زیبا، بامزه، مهربان، بامحبت، یک دوست خیلی خیلی خوب و یم دختر فوق العاده ام. شنیدن این که من چقدر عالی بودم یا هستم حس خوبی دارد. مانند تماشای «نمایش تحسین و تمجید از لیلی ریچاردسون» است. طنز تلخ مرگ این است: وقتی می فهمی چقدر برای دیگران اهمیت داشتی که دیگر دیر شده.

حیف مراسم خاکسپاری که برای مرده ها برگزار می شود!

پدر با نیتان دست می دهد و نیتان در حالیکه اولین بشقاب غذای بوفه را در دست دارد، به نوبه ی خود مامانم را بغل می کند. مامان با عذاب وجدان اعتراف می کند. «ببخشید که فورا باهات تماس نگرفتیم. عقلمون درست کار نمی کرد.» به چهره ی دوست داشتنی نیتان نگاه می کند و بعد دوباره بغلش می کند.

من هم دوست دارم بغلش کنم.

نیتان می گوید: «اشکالی نداره، خانم آر.» در حالی که به مامان خیره شده، اضافه می کند: «می دونین، من دوستش داشتم.»

مامان جواب می دهد: «می دنم نیت، هممون دوستش داشتیم.» و خطاب به نیتان که در حال حرکت به سمت دوستانمان رول سوسیسی را در دهانش می گذارد، صدا می زند: «لطفا تماست رو باهامون قطع نکن.»

نیتان در حال جویدن غذا زیر لب می گوید: «حتما.»

در حالی که از کنارم رد می شود  می گویم: «من هنوز دوستت دارم.»

این یک مهمانی نیست، ولی دوست دارم باشد.

دوست دارم صدای موسیقی را بلند و لیوان نوشیدنی ها را پر کنم. دوست دارم مردم تا ابد از آن با عنوان مراسم فوق العاده ی تشییع جنازه ی لیلی یاد کنند.

بن که ظاهرا الکل زیادی مصرف کرده بابا را در گوشه ای گیر انداخته است: «خاکستر لیلی را کی تحویل می گیریم؟» کمی در جایش تلوتلو می خورد.