کتاب آسانسور قلابی (مجموعه ماجراهای بچه های بدشانس 6)

برشی از متن کتاب

ازمی از اتاق بیرون پرید، و جروم رو کرد به بچه ها و شانه هایش را بالا انداخت، بعد به طرف دیگر اتاق به سمت پنجره ها رفت. بودلرها دنبالش رفتند و به او کمک کردند تا کرکره های بزرگی را که پنجره ها را می پوشاند، باز کند

بلافاصله نور خورشید افتاد توی اتاق و آنها مجبور شدند چشم هایشان را تنگ کنند تا به نور عادی عادت کنند. بودلرها به دور و برشان نگاه کردند. حالا که اتاق روشن شده بود، می دیدند که اثاثیه اش خیلی تجملی است. مبل ها کوسن های نقره دوزی شده داشتند، تمام صندلی ها راطلایی رنگ کرده بودند و میزها از چوب گران ترین درختان جهان ساخته شده بودند. اما هر قدر هم که اتاق تجملی بود، بودلرهای یتیم اصلا حواسشان به آن نبود. آنها از پنجره به بیرون زل زده بودند؛ به شهری که زیر پایشان بود.

جروم از آنها پرسید: “چشم انداز فوق العاده ای یه، نه؟” و آنها با تکان سر تائید کردند. به نظر می آمد که داشتند به شهری بسیار کوچک نگاه می کردند که به جای ساختمان هایش قوطی کبریت بود و به جای خیابان هایش چوب الف. آنها می توانستند اشکال ریز رنگارنگی را ببینند که شبیه حشرات گوناگون بود، اما در واقع آنها ماشین ها و وسایل نقلیه‌ی شهر بودند که در طول چوب الف ها می راندند تا به قوطی کبریت هایی برسند که نقطه هایی ریز، که مردم بودند، آن جا  زندگی و کار می کردند‌. بودلرها توانستند محله ای را که با پدر و مادرشان در آن زندگی می کردند ، ببینند و همین طور قسمت هایی از شهر را که دوستانشان آن‌جا زندگی می کردند، و دست آخر چشمشان به نوار آبی کم رنگی افتاد که در آن دوردست  ها بود؛ همان ساحلی که خبر کشته شدن پدر و مادرشان را آن جا شنیدند و تمام بدبختی هایشان از آن جا شده بود.

جروم گفت: “می دونستم که خوشتون میاد. زندگی تو آپارتمانی مثل پنت هاوس خیلی پر خرجه ولی فکر می کنم به دیدن چنین چشم اندازی  می ارزه. نگاه کنین، اون ساختمون های گردی که اونجاست کارخونه‌ی آب پرتقال گیری یه. اون ساختمون بنفش رنگ بغل پارک هم، رستوران محبوب منه. وای، اون پایین رو نگاه کنین! به همین زودی دارن اون درخت های وحشتناکی که خیابونمون رو اون قدر تاریک کرده، قطع می کنن!”

ازمی گفت: “البته که دارن قطع شون می کنن!” و با عجله به اتاق برگشت تا شمع هایی را که روی پیش بخاری بود خاموش کند. “نور معمولی توئه؛ به همون توئی که مارتینی آبی، کت و شلوار راه راه و یتیما هستند!”

ویولت، کلاوس و سانی به پایین نگاه کردند و دیدند جروم درست می گفت.باغبان ها مثل نقطه های کوچکی به نظر می رسیدند، داشتند آن درخت های عجیب را که جلوی تابیدن نور خورشید  به خیابان تاریک را گرفته بودند و از آن بالا به اندازه‌ی یک گیره‌ی کاغذ به نظر می رسیدند قطع می کردند. اگرچه آن درخت ها خیابان را آن طور دلگیر کرده بودند اما باعث تاسف بود که تمام آنها را بیندازند و کنده های لختی باقی بگذارند که از پنجره‌ی پنت هاوس شبیه پونز بود …