کتاب من جوکم | انتشارات پرتقال

معرفی کتاب من جوکم از انتشارات پرتقال

" جیمی " پس از برخورد با آگهی شرکت در مسابقه ی بانمک ترین بچه کمدین، تصمیم می گیرد در این مسابقه شرکت کند و برنده شود. این یک برنامه ی استند آپ کمدی است که فرد بر روی صحنه می رود و باید جوک هایی تعریف کند یا کاری انجام بدهد که جمعیت حاضر در سالن از شدت خنده منفجر شوند. با وجود این که جیمی شرط اول شرکت در این مسابقه (استند آپ یعنی اجرا در حالت ایستاده) را ندارد؛ ولی با خودش می گوید می تواند نشسته هم این کار را انجام دهد. روز شرکت در مراسم فرا می رسد جیمی روی صحنه ی اجرا حاضر می شود ولی از شدت استرس زبانش بند آمده و تنها کاری که انجام می دهد نگاه کردن به تماشاچیان حاضر در سالن می باشد. بعد از گذشت دقایقی حضار کم کم نسبت به این سکوت عجیب او اعتراض می کنند البته حق هم دارند زیرا آنها برای  تماشای نمایش کمدی به آن جا آمده اند نه تماشای پسری معلول که زیر نور پروژکتورهای صحنه، شُر شُر عرق می ریزد. آیا جیمی موفق خواهد شد به نمکی ترین بچه کمدین تبدیل شود؟

جیمی گریم، نام پسر بچه ی معلولی است که با وجود معلولیتش نگرشی کاملا متفاوت نسبت به زندگی دارد. بسیاری از معلولان، شاید به دلیل نقص عضو، غم و اندوهی را دل خود داشته باشند و به این موضوع فکر کنند که آنها نمی توانند از عهده ی انجام برخی کارها به خوبی برآیند. ولی جیمی کاملا با این قضیه مخالف می باشد و مدت زمان طولانی است که تصمیم گرفته از دید دیگری به زندگی نگاه کند. او پسر بچه ای با روحیه ای کاملا شاد و پُر انرژی می باشد که با ورودش به زندگی افراد مختلف، تاثیرات مثبتی بر روی آنها می گذارد.

کتاب من جوکم نوشته ی جیمز پترسون و کریس گرابنستاین ترجمه ی بیتا ابراهیمی و بهشته خادم شریف توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

نویسنده

راستش داستان من راجع به همین کارای خیلی مسخره ست؛ داستانی که با یه حال گندِ درست و حسابی شروع می شه و در اصل یه درام مرد اَفکنه. باور کنین. البته وسطاش چند تایی اتفاق بامزه هم می افته، وگرنه که از غصه دق می کردیم. حالا دقیقا چی شد که خودم رو به هم چین دردسری انداختم و از صحنه ی باشگاه کمدی سر در آوردم؟ چی شد که اومدم مثل یه دونه ذرت در حال انفجار، زیر نور افکن ایستادم، بالا و پایین پریدم و ترکیدم؟ شُر شُر عرق ریختم و جلوی هزار جفت چشم که زل زل نیگام  می کردن، وایسادم تا با نگاه شون عین دریل سوراخ سوراخم کنن؟ بعله. سوال به جائیه. آخه من خودمم می خوام بدونم؛ یعنی من، جیمی گریم، رو این صحنه زور می زدم توی چیزی برنده بشم که بهش می گن مسابقه ی نمکی ترین بچه کمدین دنیا؟ آخه من چی فکر کرده بودم؟ یه دقیقه وایسین! تازه اوضاع از اینی که می گم، بی ریخت تر هم شد! بذارین این جوری براتون تعریف کنم: من این بالام، رو صحنه. اون وقت همین طور که تماشاچیا میخ من شده ن و منتظرن که من یه چیز نمکی بگم، خفه خون می گیرم. بعله. مخ کلا تعطیله؛ خالیِ خالی. فقط بر می گردم می گم: نه خیر بنده خواب گذار اعظم کلاس تشریف دارم. با اجازه تون این شاه بیت اون جوکیه که می خوام تعریف کنم! خب، من که قبلش کلی چیز باید تعریف کنم تا برسم به شاه بیتش! گرفتین؟ باید همون چیزایی رو بگم که یادم نمیاد. حالا من شُر شُر عرق می ریزم؛ تماشاچیا راغ راغ نیگام می کنن. آقا این بچه رو سن یخ بسته؟ لااقل خوبه اسمش رو بلده! چرا مث ماهی دودی خشکت زده؟ هی! عمو گریم، حالتو بگیریم یا نه گیریم؟ والا گمون نکنم کمدی سر پایی این شکلی باشه! تا جایی که من می دونم تو یه هم چین برنامه ای، قراره یکی بیاد چند تایی جک تعریف کنه مردم هم بخندن. بالاخره اون میون یه چند تایی کلمه بلغور می کنم: اوممم... سلام... یه روز تو مدرسه، یه خانومه جای معلم مون اومده بود سر کلاس؛ بد جور عُنُق بود، عینهو خانم دارت وِیدِر. هنُّ و هون می کرد و صدای کَتُ و کُلفتی داشت... داشت حاضر و غایب می کرد، یک دفعه برگشت طرف من که: پسرجون! شما دلقکِ کلاس تشریف داری؟ منم جینگی گذاشتم تو کاسه ش که: نه خیر! بنده خواب گذار اعظم کلاس تشریف دارم. صبر می کنم. انگاری صد سال طول می کشه. تازه می بینم بعله، تماشاچیا بفهمی نفهمی می خندن، قهقهه نمی زنن ها، ولی اِی... هم چین یه نخودی می خندن. وای خدا! بالاخره یه جوکی گفتم من! گند نزدم؛ یعنی هنوز گند نزدم. ولی یه دییقه وایسین! باید یه چیز دیگه رو هم بهتون بگم...      

• یک داستان نوجوانانه
• نویسنده: جیمز پترسون و کریس گرابنستاین
• مترجم: بیتا ابراهیمی - بهشته خادم شریف
• انتشارات: پرتقال