کتاب نیچه - مارتین هایدگر (جلد 1)

کتاب نیچه (جلد اول) نوشته مارتین هایدگر با ترجمه ایرج قانونی توسط نشر آگه به چاپ رسیده است.

این کتاب جلد اول  از مجموعه ی دو جلدی "نیچه" می باشد و شامل درس گفتارهایی است که در سال های 1936 تا 1946 درباره فیلسوف بزرگ آلمانی "فردریش نیچه" در دانشگاه فرایبورگ آلمان، تدریس شده است. "نیچه" که آثارش تأثیری عمیق بر فلسفه ی غرب و تاریخ اندیشه ی مدرن بر جای گذاشته‌است، همواره مورد توجه بسیاری از نویسندگان و اساتید دانشگاه ها بوده و نظریاتش به عنوان منبعی کامل برای تدریس دروس، مورد استفاده قرار می گرفته است. "مارتین هایدگر" در این جلد، نظریات "نیچه" را درباره ی اراده معطوف به قدرت معرفی می نماید و با روشن ساختن موضع بنیادی ای که "نیچه" در آن به پرسش هدایت گر تفکر غرب پاسخ می دهد، رویارویی با فلسفه ی "نیچه" را آغاز می نماید. قلم گیرا و نثر روان این نویسنده، مخاطب را مشتاق می کند، تا انتهای کتاب همراه با نظریات جذاب ارائه شده ی "مارتین" از "نیچه"، پیش برود و دنیا را با نگاهی ببیند که فیلسوفی چون "نیچه" همواره نظاره می کرده است. به اعتقاد بسیاری از فیسلوفان، "هایدگر" و "نیچه" به گونه ای شبیه به هم هستند و دیگر نیازی به بررسی جداگانه ی نظریات این دو مرد آلمانی نیست. گویی این دو فیلسوف روحی مشترک دارند که در دو جسم متفاوت حلول کرده است.

فهرست

• مقدمه مترجم
• پیشگفتار نویسنده بر همه جلدها
• کتاب یکم اراده معطوف به قدرت به مثابه هنر
• نیچه در مقام متفکر مابعدالطبیعه
• کتاب اراده معطوف به قدرت
• طرح ها و نقشه های مقدماتی ساختار اصلی
• وحدت اراده معطوف به قدرت، بازگشت جاودان و ارزیابی دگرگونه
• ساختار اثر اصلی شیوه تفکر واژگونه نیچه
• هستی موجودات به مثابه اراده در متافیزیک سنتی
• اراده به مثابه اراده معطوف به قدرت
• اراده به مثابه انفعال، شور و احساس
• تفسیر ایدئالیستی (آموزه اراده نیچه)
• اراده و قدرت ذات قدرت
• پرسش بنیادی و هدایتگر فلسفه
• پنج اصل در باب هنر
• شش واقعیت بنیادی در تاریخ زیبایی شناسی
• سرمستی همچون حالت روان شناختی
• آموزش کانت در باره زیبا. تفسیرغلط آن به دستش شوپنهاور و نیچه
• سرمستی در مقام قدرت شکل دهنده
• سبک فاخر
• توجیه پنج اصل در باب هنر
• کشاکش هیجان انگیز حقیقت و هنر
• حقیقت در مکتب افلاطونی کوشش نیچه در وارونه سازی مکتب افلاطونی بر اساس تجربه بنیادی نیست انگاری
• میدان دید و زمینه تامل افلاطون و رابطه هنر و حقیقت
• دولت شهر افلاطون فاصله هنر از حقیقت
• فایدون افلاطون حقیقت و زیبایی در کشاکشی مسرت بخش
• تفسیر جدید از حسی بودن و کشاکش مهیج میان حقیقت و هنر
• تحلیل
• ساختار و گرایش درس گفتارها
• زمینه ها
• پرسش ها
• چرا در پرسش از حقیقت پای هنر در میان است؟
• چرا در پرسش از هنر سروکله نیچه پیدا می شود؟

برشی از متن کتاب

اما اکنون آن امر تعیین کننده را پیشاپیش می گوییم: نیچه از عبارت اراده معطوف به قدرت چه می فهمد؟ منظور از اراده چیست؟ معنای اراده معطوف به قدرت چیست؟ از نظر نیچه این دو پرسش هر دو یکی است، یعنی از نظر او اراده چیز دیگری جز اراده معطوف به قدرت نیست، و قدرت چیز دیگری جز ذات اراده نیست. بنابراین اراده معطوف به قدرت اراده معطوف به اراده یا به عبارتی خواستن، خود را خواستن است اما این امر محتاج به توضیح است. ما در این کوشش، چنان که با همه تعریف های مشابه مفهومی که مدعی آن است که هستی موجودات را در می‌یابد، باید دو چیز را بخاطر بسپاریم: اول، تعریف مفهومی دقیقی که ویژگی آن چه را که باید تعریف شود برمی ‌شمارد، تا آن جا تهی و کاذب می ماند که ما آن چه را سخن بر سر آن است به راستی در نیابیم و در نظر مجسم نکنیم. دوم، برای درک مفهوم اراده نیچه ای آن چه در پی می ‌آید به طور خاص مهم است: اگر بنابر رأی نیچه اراده به مثابه اراده معطوف به قدرت ویژگی اصلی کلیه موجودات است، بنابراین در تعیین ذات اراده نمی‌توانیم به موجود معینی و نیز به نحوه خاصی از هستی استناد کنیم تا به این وسیله ذات اراده را روشن کنیم. به این ترتیب اراده در مقام ویژگی عام کلیه موجودات هیچ گونه دستور عمل بی واسطه ای به دست نمی دهد تا با آن بتوان مفهوم آن به عنوان مفهوم هستی را نتیجه گرفت. نیچه هرگز این اوضاع و احوال را به طور اصولی و نظام‌مند روشن نکرد، اما با این وصف خوب می ‌دانست که در این جا پرسش غیرمتعارفی را پیش می‌کشد. دو مثال می‌تواند روشن کند که موضوع بر سر چیست. بنابر تصور معمول اراده قابلیت نفس دانسته می ‌شود. ذات نفس تعیین می ‌کند که اراده چیست. روانشناسی درباره نفس روان است. مراد از نفس هستی خاصی متمایز از بدن و روح است. حال اگر از نظر نیچه اراده هستی هر موجودی را تعیین کند، در آن صورت اراده چیزی مربوط به روان نیست بلکه روان چیزی ارادی است اما اگر این چنین است، بدن و روح نیز ارادی اند. وانگهی: اگر اراده قابلیت است پس آن توانستن، از عهده برآمدن، قدرت -  داشتن و اعمال قدرت است. آنچه فی نفسه قدرت است، چنان که بنابر نظر نیچه اراده چنین است، دیگر ممکن نیست این گونه مشخص شود که به عنوان قابلیت تعریف شود. زیرا بنیاد ذات قابلیت در ذات اراده به مثابه قدرت است. مثال دوم: اراده نوعی علت به حساب می ‌آید. به نظر ما آدمی با فهم خود کار چندانی از پیش نمی برد چنان که با اراده خود، اراده چیزی را ایجاد می ‌کند، نتیجه ای را موجب می ‌شود اما علت - بودن نحوه هستی خاصی است که از رهگذر آن هستی از آن رو که هستی است فهمیده نمی ‌شود. اراده اثر گذاشتن نیست آن چه را به طور معمول به عنوان اثر گذارنده در چیز دیگری دانسته می ‌شود، آن قدرت به وجود آورنده، بنیادش در اراده است. اگر اراده معطوف به قدرت خود هستی را تعیین می‌کند دیگر چیزی وجود ندارد تا به عنوان اراده قابل تعیین باشد. صفحه 66

نویسنده: مارتین هایدگر مترجم: ایرج قانونی انتشارات: آگه