درباره کتاب ساختار سیاسی انگلستان

این کتاب با معرفی "ساختار سیاسی انگلستان" منبع جامعی برای شناخت این کشور در اختیار عموم مردم قرار می دهد. انگلستان نام نیمه ی جنوبی جزیره ی بریتانیای کبیر می باشد و مهم ترین و عمده ترین جزء تشکیل دهنده ی کشور بریتانیا محسوب می شود. "پوریا کوششیان" انگلستان و نظام سیاسی اش را با نگاهی ریزبینانه بررسی می کند و همه آن چه که لازم است در مورد این کشور بدانید، به شما ارائه می دهد. او برای بررسی ساختار انگلیس, کارش را با نمایش کلی این کشور آغاز می کند.

ابتدا به معرفی موقعیت، جمعیت و پرچم انگلستان می پردازد و سپس با معرفی نهادهای سلطنتی، بخش معرفی نامه ی کتاب را با تمام جزئیات به اتمام می رساند. این نویسنده با بررسی جایگاه سیاسی پادشاه و ملکه در این کشور، مزایا و مصونیت های چنین حکومتی را مطرح می کند و در ادامه با باز کردن مباحثی چون نظام قضایی، هیئت دولت و قانون اساسی انگلستان، مخاطب را به شناخت بیش تر و بهتر این کشور سلطنتی دعوت می نماید. "ساختار سیاسی انگلستان" با قلمی روان و نثری زیبا نوشته شده است و با وجود کم حجم بودن، اطلاعات مهمی از کشور انگلستان را در اختیار مخاطب قرار می دهد.

برشی از متن کتاب ساختار سیاسی انگلستان

مقام نخست وزیری به صورت اساسی در ابتدا ایجاد نشده بود؛ این مقام به طور آهسته و نامنظم در سیصد سال شکل گرفت. ریشه‌ های آن را در تغییرات قانون اساسی که در طول استقرار انقلاب 1688 تا 1720 اتفاق افتاد و باعث انتقال قدرت سیاسی از هیئت رئیسه مجلس شورا شده بود، می توان پیدا کرد. نخست وزیران ابتدایی 1920 تا 1748 در بهترین دوسوگرایی در این مورد بودند؛ بیشتر آنها از اعلام و استفاده کردن از این مقام امتناع می کردند. این مقام بسیار کم به رسمیت شناخته می شد و در مدارک شرعی یادی از آن نمی گردید.

در بین سال‌های 1984 و 1911، حوادث تکاملی سیاسی و تاریخی بی شماری اتفاق افتاد که بیشتر غیررسمی پنداشته می ‌شود اما از سوی عوام مورد قبول بودند. در 1830، نخست وزیر «بهترین میان هم قدرتی ها» در مجلس شورا و رئیس حکومت ملکه مبدل گشت. با شروع قرن بیستم، مقام نخست وزیری مدرن روی کار آمد. این جایگاه از سلسله مراتب و مقامات هیئت رئیسه، مجلس شورا و هیات دولت بالاتر شد. در اوایل همان سده، نفوذ مجلس لردهای انگلیس در عملکرد قانون سازی به جایگاه دوم کشیده شد و قدرت های نخست وزیر به طور غیر مستقیم بالا برده شد که این ترقی را به دولت برای بیشتر رئیس جمهور بودن داد. اعمال و تغییرات قانونی اخیر، محدودیت ‌هایی روی صلاحیت های نخست وزیران قرار داده است. در تاریخ، معمولا از آن جایی که این مقام به صورت قانونی همچنان وجود ندارد (بریتانیا دارای قانون مشروطه مکتوب نیست و از نظر قانونی این کشور همچنان دارای سلطنت مطلقه است) پس در نتیجه اولین، نخست وزیری هم وجود ندارد با این حال این عنوان را به طور سنتی و افتخاری به رابرت والپول می ‌دهند که در زمان جرج اول، لرد اول خزانه داری بوده است. در سال‌ های اخیر نخست وزیر معمولاً از بین رهبران یکی از دو حزب کارگر یا حزب محافظه کار که دارای اکثریت در انتخابات شده ‌اند از طرف مجلس عوام به ملکه معرفی شده ‌اند.

ترزا می نخست وزیر جدید بریتانیا سیاست مداری از حزب محافظه کار بریتانیا است. منصب نخست وزیری، زاده عرف و رویه بوده و جایگاه و اختیارات نخست وزیران هنوز هم تا حدود زیادی به عرف و شرایط سیاسی بستگی دارد. در پاسخ به یک سوال پارلمانی در مورد اختیارات نخست وزیر، تونی بلر در سال 2001 چنین گفت: «نخست وزیر به عنوان رئیس حکومت علیاحضرت (ملکه) ایفای نقش می‌ کند، مشاور اصلی و رئیس کابینه وی در قانون تعریف نشده اند. این نقش ‌ها، شامل اجرای اختیارات انحصاری، در طول سالیان متمادی نمود پیدا کرده ‌اند و ریشه در عرف و رویه دارند و در حال حاضر امکان دارد که به صراحت بتوانند مورد تعریف قرار گیرند.» اختیارات نسبتا اندکی به وسیله قوانین مصوب برای نخست وزیر در نظر گرفته شده است. این منصب به ندرت در تقنین مورد تصدیق قرار گرفته است اما نخست وزیر می‌تواند به مانند سایر وزرا البته با اختیارات برجسته تری از اختیارات انحصاری که به وزرا منتقل شده یا با صلاحدید وزارتی اعمال می شوند استفاده کند. صفحه 27