کتاب چه چیز به چه کس می رسد؟ چرا؟ - الوین راث

کتاب چه چیز به چه کس می رسد؟ چرا؟ به قلم الوین راث و ترجمه ی محمدصادق الحسینی و محسن رنجبر در نشر مرکز به چاپ رسیده است.

این کتاب به زبان ساده و برای عموم مردم نوشته شده است. صفحه صفحه ی آن پر از مثال هایی از زندگی واقعی و بهبودهایی است که با طراحی بازار می تواند در تک تک زندگی ما رخ دهد. الوین راث، نویسنده ی کتاب، قلمش بسیار صمیمی و گاه بسیار شوخ است، چیزی که از اقتصاددانان، آن هم برنده ی جایزه ی نوبل، کمتر سراغ می رود. خود او در این کتاب می گوید: ((علم اقتصاد برای من همیشه جاذبه ی بدگویی پشت سر آدم ها را داشته است، چرا که جزئیات شخصی زندگی و تصمیم های آن ها را عیان می کند. ))

از آنجا که مخاطب عموم مردم هستند راث بیشتر سعی کرده با مثال های متعدد کاربردهای این حوزه را نشان بدهد و به نوعی کوشیده است مردم کوچه و بازار را با علم اقتصاد آشتی دهد. طراحی بازار اصطلاحی عام است که معنی طراحی قواعد بهینه و منصفانه در بازارها را می رساند، قواعدی که باعث می شوند بازارها خوب یا بد کار کنند. تعبیر طراحی بازار، علاوه بر کاربرد عامش برای همه ی بازارها، به طور خاص بیشتر در مورد بازارهای جورساز به کار می رود. بازار جورساز معمولا دو جانبه است، بازاری است که در آن فقط تمایل و توان ما برای به دست آوردن چیزی که در بازار ارائه می شود کافی نیست، بلکه طرف مقابل هم باید ما را_ و نه صرفا مقدار پولی را که می دهیم_انتخاب کند. راث بازار را دست ساز بشر می داند. او معتقد است که بازار و زبان قدیمی ترین اختراعات بشری اند. وقتی که می خواهد مثالی بزند که خواننده را با عمق بازار آشناتر کند، از زبان مثال می آورد. راث قواعد جاری در بازار را همانند قواعد دستور زبان می داند. همین قواعد هستند که باعث می شوند بازار خوب کار کند یا بد.

فهرست

بخش یک: بازار همه جا هست بخش دو: امیال فروکوفته: بازار چگونه شکست می خورد بخش سه: نوآوری در طراحی برای افزایش هوشمندی و ضخامت و سرعت بازار بخش چهار: بازار ممنوع، بازار آزاد

برشی از متن کتاب

  شاید خوب باشد سرعت بازارهای مالی تا حد سرعت آدمی کم شود، اما هیچ خوب نیست سرعت آن ها چنان کم شود که به دگرگونی های دنیا و تغییر تقاضا برای معامله نتوانند بی درنگ واکنش نشان دهند. یک علت اینکه بازارهای مالی هرچه بیشتری از کامپیوتر استفاده می کنند تا خودش معامله کند همین است. اما  با نگاه کردن به گذشته می توان دریافت که تندتر شدن جابه جایی اطلاعات، به ویژه اگر سرعتش را با واحد روز اندازه بگیریم نه با هزارم ثانیه، می تواند اثر خوبی بر بازار بگذارد. سده ی نوزدهم، بازار پنبه یکی از بزرگترین بازارهای دنیا بود و آمریکا از بازیگران بزرگش. آمریکا پنبه تولید می کرد و کارگاه های انگلیس آن را به پارچه و محصول تمام شده تبدیل می کردند. بعد از آن که نخستین کابل در سال 1858 بین دو سوی اقیانوس اطلس کشیده شد، می شد بین انگلیس و آمریکا، نه با کشتی، بلکه با تلگراف پیام فرستاد( طی چند ساعت، نه چند روز). تام استندج روزنامه نگار، خوانده است. همان طور که اینترنت در روزگار ما به انقلاب اطلاعاتی انجامیده، تلگراف هم در چند سال قبل و بعد از جنگ داخلی آمریکا انقلابی به پا کرد. قبل از آن که این کابل را بکشند تقریبا ده روز طول می کشید تا کشتی اطلاعات قیمتی را از انگلیس به نیوروک بیاورد و ده روز هم طول می کشید تا بار پنبه از نیویورک به لیورپول می گردد. به همین خاطر واکنش نشان دادن به قیمت های بازار انگلیس، که نشان دهنده ی عرضه و تقاضا در آن جا بود، عملا نزدیک یک ماه زمان می برد. بعد از آنکه کابل را کشیدند اطلاعات قیمتی می توانست طی یک روز از این سوی اقیانوس اطلس به آن سو برسد. از این رو، محموله های پنبه کم کم با نوسانات بازار هماهنگ تر شد و قیمت های بازار پایدارتر. قبل از کشیده شدن کابل زیر دریا، هماهنگ کردن عرضه با تقاضا سخت تر بود، چون خبری که به نیویورک می رسید مال یک هفته قبل بود_حتی از رخدادهای همان روزگار هم کندتر. زیادتر شدن سرعت خبر باعث شد معامله گران بتوانند بهتر به بازار واکنش نشان دهند. سرعت بازار پنبه را بهتر کرده بود.

• نویسنده: الوین راث
• مترجمان: محمدصادق الحسینی - محسن رنجبر
• انتشارات: مرکز