کتاب تام گیتس 3 (همه چیز عالی است) نشر افق

درباره کتاب تام گیتس 3 (همه چیز عالی است)

” تام گیتس” اسم پسر بچه ی بازیگوش و باحالی است که خیلی به موسیقی راک و نقاشی کشیدن علاقه دارد و عاشق خوردن بیسکوییت کاراملی و اذیّت کردن خواهر بزرگ ترش ” دلیا ” ست. او دوست دارد همه چیز را برای همه تعریف کند و این کتاب، کتابچه ی خنده دارهِ داستان زندگی اوست و همه چیز از جان آدمیزاد تا هیولاهای گنده و... درونش پیدا می شود و نقاشی تک تک آدم های درون زندگیش و همه چیز هایی که دوست دارد و یا ازشان متنفر است را برای ما کشیده است که ما، با خواندن و دیدنشان می توانیم کمی در زندگی اش سرک بکشیم و با او همراه شویم. از آن جایی که نمی دانید باید بگویم از درب ورودی مدرسه تا خانه ی تام گیتس فقط چهار دقیقه راه بیشتر نیست ولی او همیشه سعی می کند که دیر برسد.

معمولاً هم دلیلش این است که با ” دِرک ” ( صمیمی ترین دوستش و هم گروهیش توی گروه موسیقی ) کلی گپ می زنند و محو تماشای آدامس های میوه ای و ویفر های کاراملی توی مغازه می شوند. یا بعضی وقت ها هم تام اول صبح شروع می کند به نواختن گیتار و خواندن کتاب هایش توی دستشویی تا دلیا را منتظر نگه دارد و کلی ذوق کند برای خودش. همیشه سعی می کند که کُفر دلیا را بالا بیاورد و یک روز خوش برایش نگذارد. عینکش را قائم می کند یا وقتی که مامان و بابا دلیا را دعوا می کنند، او بلند بلند می خندد. حالا این بار تام روزش را با رفتن به کلاس ریاضی آغاز می کند. درس ریاضی خیلی برای تام کسل کننده است و او ترجیح می دهد بجای کشیدن جدول ضرب جدولی برای نقاشی های جورواجوری بکشد که هیولایی در آن در حال خوردن ” مارکوس ” باشد.

مارکوس همکلاسی تام هست و از نظر تام او خیلی پسر اعصاب خورد کن و وراجی است و می خواد برای معلم ریاضی خودش را شیرین کند و درس مورد علاقه اش ریاضی است. اما درس مورد علاقه ی تام انشا ست و فقط منتظر زنگ بعدی است تا آقای ” فولرمن ” بیاید و موضوعی بدهد تا او از بدترین خاطراتش بهترین چیز ها را بنویسد و همین هم شد. آقای فولرمن تکلیفی داد تا بچه ها درباره ی حیوانات خانگی شان چیز هایی بنویسند و از آن جایی تام حیوان خانگی ندارد تصمیم گرفت تا درباره روزی بنویسد که ” خروس ” سگ پشمالوی دِرک را به مسابقه بردند. با این که تام خیلی با مزه ماجرای مسابقه ی خروس و دِرک را تعریف کرد آقای فولرمن راضی نشد و فقط نمره ی پنج را توی دفتر تام نوشت.

از آن جایی هم که تام نمی خواست جلوی مارکوس کم بیاورد خودش یک پنج دیگر اضافه کرد و ادعا کرد که آنقدر انشایش خوب بوده که نمره ی 55 را گرفته. تا به این جا تام روز خوبی را نگذرانده بود و اصلاً راضی نبود ولی وقتی که به خانه برگشت متوجه شد پدرش یک ون بزرگ به شکل دایناسور خریده است و دارد فکر می کند تا شاید با آن به مسافرت بروند و پارکی دایناسوری بسازند. اما همه چیز انقد سریع برای تام خوش حال کننده نمی شود و مامان کاملاً با خرید این ون مخالف است. اما تام هر طور که شده سعی می کند تا نگذارد این ون دایناسوری از دستشان برود و تصمیم می گیرد...

کتاب همه چیز عالی است (یه جورهایی) سومین جلد از مجموعه ی تام گیتس نوشته ی لیز پیشون و ترجمه ی آتوسا صالحی توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

برشی از متن کتاب

سلام. امروز اولین جلسه ی کلاس علوممان است. از اینجا فهمیده ام علوم داریم که آقای فولرمن روپوش سفیدش را پوشیده. بعضی وقت ها هم عینک ایمنی می زند و چشم هایش حتی از اینی که واقعا هست، گنده تر می شود. سر کلاس علوم، بیشترین خوش گذرانی من وقت هایی است که آزمایش علمی می کنیم. آقای فولرمن می گوید: درس امروزمان این است: نیروهای جنبشی ( بفهمی نفهمی جالب می زند، یعنی ممکن است امروز بختم گفته باشد.) می بینم اطراف کلاس وسایل آزمایشی جورواجوری هست. آقای فولرمن ما را تقسیم می کند به گروه هایی و توضیح می دهد که باید نتایج آزمایش هاتون رو هر لحظه روی یه نمودار ثبت کنین. بعضی وقت ها خیلی ساده کار از دست در می رود و همه چیز فراموش می شود. به خصوص اگر اتفاق عجیبی بیفتد که کسی انتظارش را ندارد. من، امی، مارکوس و توپر توی یک گروهیم. اولین آزمایش اندازه گیری زمان سقوط هر شی از ارتفاعی معین است. ( بعضی از اشیا جالب تر از بقیه اند.) پر توپ کاغذ کتاب زمان سنج ( نه برای اینکه بیندازیم ) مارکوس در جا زمان سنج را قاپیده و مال خودش کرده. می گوید :مهم ترین بخش آزمایش اینه (کار همیشگی اش است.) هرکدام به نوبت چیزهایی می اندازیم پایین. اول از همه توپر است که پر را ول می کند بیفتد زمین. چند لحظه ای طول می کشد تا بیفتد زمین. بعد امی کاغذ را می اندازد... ولی مارکوس یادش می رود دکمه ی شروع زمان سنج را بزند. امی مجبور می شود سه بار کاغذ را بیندازد تا اینکه بالاخره کار درست پیش برود. بعد نوبت من است که کتاب را بیندازم. که فرودش بامب صدای قشنگی هم می دهد  مارکوس باز هم دکمه ی زمان سنج را سر موقع نمی زند. می گوید: دوباره بنداز. توپر باید کمکش کند. تا آن ها دارند با زمان سنج ور می روند، من سعی می کنم یک آزمایش فوق برنامه هم با اب نبات نعنایی توی کیفم بکنم. به امی می گویم ببینم این چقدر طول می کشه بیفته. اب نبات را با انگشتم تقی پرت می کنم هوا....... بعد می افتد زمین،روی زمین قل می خورد ( لای یک مقدار کرک و آشغال ) و جلوی پای آقای فولرمن می ایستد. موفق می شوم سریع قبل از اینکه آقای فولرمن ببیند، برش دارم. آخیش! مارکوس زمان سنج را بی خیال شده. عوضش می خواهد توپ را پرت کند. ( الان دیگر همه دلمان می خواهد برویم سر وقت آزمایش بعدی.) بجنب دیگه مارکوس. امی زمان سنج را می گیرد و می گوید: خیلی خوب، بنداز! مارکوس توپ را نمی اندازد که، خیلی محکم می کوبد توپ می خورد زمین بعد می رود بالا تا سقف. از سقف هم می آید پایین و صاف روی کله ی آقای فولرمن فرود می آید. بعدش هم چند بار دیگر تاپ تاپ روی زمین بالا پایین می رود. کی این کارا کرد؟ همه ساکت مانده ایم. به خصوص مارکوس. آقای فولرمن به ما نگاه می کند و می گوید اگر دوباره این اتفاق بیفتد، پای همه مان گیر است . بعد من با بلاهت تمام می گویم اتفاقی بود آقای فولرمن. حالا فکر می کند من این کار را کرده ام! مارکوس همین طور فقط زل زده به پاهای خودش. آقای فولرمن باقی مدت کلاس را حسابی بد اخلاق است و چشم های ورقلمبیده اش را هم یک بند دوخته به من. مارکوس می گوید تقصیر او نبوده. (هیچ وقت تقصیر او نیست.) (ممنون مارکوس.) من و درک داریم ناهارمان را می خوریم. دارم برای درک تعریف می کنم سر کلاس علوم چی شد که او چند تایی از بچه های سال پایینی را که سر یک میز دیگر نشسته اند، نشان می دهد. می گوید: متوجه چیز عجیبی شده ی؟ توی مدرسه ی ما بچه های عجیب زیادند، در نتیجه راستش نه. فقط این به چشمم می آید که همه شان یک چیز هایی تنشان است شبیه... روپوش های..... خیلی .... کوچک؟ ماجرای روپوشم را یادم رفته بود. الان دیگر به نظر تقریبا... طبیعی می آید توی جمع‌ شاید روپوش های همه شون مثل مال من تو خشک کن آب رفته؟ بچه های سال پایینی ها پا می شوند و از کنار ما می گذارند. درک ازشان می پرسد: هی... چرا روپوشت کوتاه؟ مد جدیده. حتی دوست خودت هم یکی از همین ها پوشیده. من هم می گویم: فکر کنم خودتون متوجه باشین که مال من از این بافتنی های اب رفته ی اصله. دست هایم را می آورم بالا (تا جایی که می توانم ) تا روپوشم را نشانشان بدهم. همه شان کم آورده اند. توپر دارد سعی می کند نخندد و همین باعث می شود بیفتد به سرفه. درک می گوید: حالا دیگه فهمیدم مدهای تازه از کجا شروع می شن... من هم می گویم: آره ...اتفاقی. پیشنهاد می کنم بیاییم خوردن ویفر کاراملی را مد کنیم . درک می گوید آن وقت همه شروع می کنند خریدن و دیگر خیلی کمتر گیر خودمان می آید. نکته خوبی را گفت. پس نکنیم. درک و من داریم پیاده بر می گردیم خانه که یادمان می افتد توی جیبم آب نبات نعنایی دارم! درشان می آورم و به اولی شان هنوز کرک و آشغال چسبیده. تا می خواهم بتکانمش، مارکوس می پرد وسطمان. می گوید می دونی دیگه، امروز سر کلاس علوم، اون ماجرا تقصیر من نبود. من هم می گویم اگه نظرت اینه که باشه مارکوس. بعد می گوید: آب نبات نعنایی... اشکالی نداره من بخورم؟ و خودش را به آب نبات نعنایی مهمان می کند! دیگر خیلی دیر شده ماجرای کرک و آشغال ها را به اش بگویم... به نظر نمی آید متوجه شده باشد. من سر حال آمده ام و به درک پیشنهاد می کنم که: 1. برای تمرین گروه موسیقی امروز برویم خانه ی نورمن این ها ( ببینم حال نورمن هم چطور است ). 2. از مغازه چند تا خوردنی دیگر بخریم. ( یک مقدار برای الان، یک مقدار برای بعدا که بدهیم به نورمن. ) 3. خوردنی ها را سر تمرین گروه موسیقی ببریم خانه ی نورمن این ها. درک می رود سمت خانه شان و جفتمان می گوییم: تا بعد رفیق. هم زمان. آدم وقتی عضو یک گروه موسیقی باشد، خیلی چیزها هست که باید به شان فکر کند.

(یک جورهایی) نویسنده: لیز پیشون مترجم: آتوسا صالحی انتشارات: افق