کتاب مدار راس السرطان - هنری میلر

کتاب مدار راس ­السرطان اثر هنری میلر و ترجمه­ ی سهیل سمی در انتشارات ققنوس به چاپ رسیده است.

"مدار راس­السرطان" کتابی جذاب و خواندنی در رابطه با شرح حالی از زندگی شخصی نویسنده و به نوعی یادداشت­های روزانه ­ی او می­باشد. "میلر" با زبانی ساده و گویا از لحظه لحظه ­ی زندگی خود و مشقت­های طاقت فرسای آن سخن به میان می­آورد، وی این اثر را هنگامی که در فرانسه روزگار می­گذرانده، بر اساس اتفاقاتی واقعی که خود شخصا با آن­ها مواجه می­شود و از فقر و تنگدستی که او را وادار به انجام هر کاری از جمله گورکنی، فروشندگی، دست­فروشی، باربری در هتل، گارسونی، شیر فروشی، بلیط پاره کن سینما و... کرده، با  جذابیت هر چه تمام می­نویسد. بسیار زیبا و تاثیرگذار به توصیف فضای اجتماعی و سیاسی حاکم بر جامعه و شرایط زندگی مردم از قبیل گرسنگی، استیصال، دربه­دری، خانه به دوشی، تنفر و... می­پردازد که مردم به­ طور مداوم، روزانه با آن­ها دست و پنجه نرم می­کنند. "مدار راس­ السرطان" اثری ماندگار می­باشد که طی سال­ها مورد توجه بسیاری از نویسندگان و منتقدان در کشورها و دوره­ های مختلفی از زمان قرار گرفته است. صداقت و سادگی به کار رفته در جملات و روایت­ ها، محتوایی بسیار جذاب و دل­نشین خلق کرده است؛ گیرایی و زیبایی کتاب به حدی زیاد است که توانسته به راحتی با مخاطب ارتباط برقرار کند، تمام احساسات و ذهن او را اسیر خود کرده و مشتاقانه تا پایان کتاب با خود همراه می­کند.

برشی از متن کتاب

در ویلا بورگسه زندگی می­کنم. همه جا تر و تمیز ایت. حتی یک صندلی هم جابه جا نشده. این­جا تنهای تنها هستیم و مرده­ایم دیشب بوریس متوجه شد که تنش شپش گذاشته. مجبور شدم موهای زیربغلش را بزنم، اما باز هم تنش می­خارید چطور ممکن است تن آدم در جایی به این زیبایی شپش بگذارد؟ اما مهم نیست. اگر به خاطر شپش­ها نبود، من و بوریس هرگز تا این حد صمیمی نمی­شدیم. بوریس تازه چکیده­ای از نظراتش را برایم شرح داده. در مورد وضع هوا علم غیب دارد. می­گوید خرابی هوا دنباله دارد. فجایع بیش­تر، مرگ بیش­تر و یاس بیش­تری در راه است. هیچ جا کوچک­ترین نشانی از تغییر نیست. سرطان زمان همه را می­بلعد. قهرمانان ما خودشان را کشته­اند.، یا دارند می­کشند. پس قهرمان ما نه زمان، که بی زمانگی است. باید هم­قدم، به ستون یک، به سوی زندان مرگ برویم. پریزی نیست. هوا تغییر نمی­کند. پاییز دومین سال اقامتم در پاریس است. به دلیلی به این­جا فرستاده شده­ام که هنوط نتوانسته­ام درکش کنم. نه پولی دارم، نه امکاناتی، نه امیدی. من خوش­بخت­ترین مرد عالم هستم. یک سال پیش، شش ماه پیش، فکر نی­کردم هنرمندم. دیگر به این مساله فکر نمی­کنم، هستم. وجودم از ادبیات تهی شده. دیگر کتابی برای نوشتن باقی نمانده، خدا را شکر. می­پرسید پس این کیست؟ این که کتاب نیست؟ مایه­ی رسوایی است، افتراست، هتک حرمت شخصیت است. این نوشته­ ها به معنای معمول کلمه یک کتاب نیست؛ نه، توهینی طولانی است، اخ و تفی به صورت هنر، تیپایی به آسمان، بشر، تقدیر، زمان، عشق، زیبایی... هر آنچه فکرش رابکنید. می­خواهم برایتان آواز بخوانم، شاید کمی خارج بخوانم، اما به هر حال می­خوانم. وقتی قار قار می­کنی، می­خوانم و بر قالب مردانه می­رقصم... برای آواز خواندن اول باید دهان باز کرد. باید خوش نفس بود و کمی هم از موسیقی سر رشته داشت. داشتن آکوردئون یا گیتار ضروری نیست، مساله اصلی خواست آواز خواندن است. پس این نوشته آواز است. من آواز می­خوانم. برای توست که می­خوانم، تانیا. ای کاش می­توانستم خوش­تر از این بخوانم، آهنگین­تر از این، اما در آن صورت شاید هرگز به شنیدن آوازم رضایت نمی­دادی. تو به اواز دیگران گوش داده­ای و آوازشان هیچ گرمایی به تو نبخشیده. آن­ها یا بیش از حد زیبا خواندند، یا کم­تر از آن چه انتظار داشتی. نمی­دانم بیس و چندم اکتبر است. دیگر حساب زمان را نگه نمی­دارم. آیا رویای چهاردهم نوامبرم در یادم خواهد ماند؟ وقفه­ هایی هست اما این وقفه­ها در میان رویاها ایجاد می­شوند، و دیگر هیچ یاد و آگاهی­ای از آن­ها در ذهنم باقی نمانده. جهان اطرافم محو می­شود و این گوشه و آن گوشه ریزه­هایی از زمان بر جا می­گذارد. جهان خوره­ای است که ذره ذره خودش را می­خورد و از بین می­برد... در این فکرم که وقتی سکوت بزرگ بر دهان آدم و عالم مهر بزند، سرانجام موسیقی پیروز می­شود. وقتی همه چیز دوباره به زهدان زمان بازگردانده شود، اغتشاش بار دیگر برپا خواهد شد و اغتشاش همان پارتیتوری است که نت­های واقعیت بر آن نوشته می­شوند، تو، تانیا، اغتشاش من هستی. به همین دلیل است که آواز می­خوانم. نه، حتی من نیستم که می­خوانم، جهان میراست که پوسته زمان از تنش می ­افتد...

نویسنده: هنری میلر مترجم: سهیل سمی انتشارات: ققنوس