کتاب اراده به دانستن - میشل فوکو

معرفی کتاب اراده به دانستن اثر میشل فوکو

تا پایان سده ی هجدهم، به جز قواعد معمول و قید و بندهای افکار عمومی؛ سه قانونگان صریح و بزرگ بر کردارهای جنسی حاکم بود: شریعت، شبانکارگی مسیحی و قانون مدنی. این سه قانونگان هر یک به شیوه ی خود تقسیم بندی یی را میان مشروع و نامشرع وضع می کرد و همگی بر روابط زناشویی متمرکز بودند: وظیفه ی زناشویی، توانایی انجام آن، شیوه ی تبعیت از آن، اقتضاها و خشونت های همراه با آن، نوازش های بیهوده یا ناموجهی که وظیفه زناشویی برای آن ها مستمسک بود، ثمردهی این وظیفه یا شیوه ی عقیم کردن آن، زمان های ضروری برای آن (دوره های خطرناک بارداری و شیردهی، ایام ممنوع روزه داری یا کف نفس)، تعداد و ندرت آن و در واقع این وظیفه اساسا با توصیه ها اشباع شده بود و سکس زوج ها پر بود از قواعد و توصیه ها. رابطه ی زناشویی اصلی ترین کانون الزام ها بود، اساسا در مورد آن صحبت می شد و باید بیش از هر رابطه ی دیگری و با جزئیات تمام بیان می شد. این رابطه تحت مراقبت دائمی بود: اگر عیب و نقصی داشت باید خود را در برابر شاهدی اثبات می کرد. «مابقی» موارد به مراتب مبهم تر بود: مثلا جایگاه نامعلوم «لواط» یا بی اعتنایی به سکسوالیته ی کودکان.

کتاب اراده به دانستن اثر میشل فوکو با ترجمه ی نیکو سرخوش و افشین جهاندیده توسط نشر نی به چاپ رسیده است.

فهرست

بخش اول: ما ویکتوریایی هایی دیگر بخش دوم: فرضه ی سرکوب بخش سوم: علم جنسی بخش چهارم: سامانه ی سکسوالیته بخش پنجم: حق مرگ و قدرت بر زندگی  

برشی از متن

پس باید شکل گیری نوع خاصی از دانش درباره ی سکس را نه برحسب سرکوب قانون، بلکه برحسب قدرت تحلیل کنیم. اما این خطر وجود دارد که واژه ی «قدرت» بد فهمی ها یی را درباره ی ماهیت، شکل و یکپارچگی آن القا کند. منظور من از کلمه ی «قدرت» مجموعه ای از نهادها و دستگاه هایی نیست که تابعیت شهروندان را در دولتی معین تضمین کنند. همچنین منظور من از قدرت شیوه ای از سوژه - منقادسازی نیست که برخلاف خشونت، شکل قاعده را دارد. و سرانجام منظور من از قدرت نظام عمومی استیلا نیست که فرد یا گروهی بر گروه دیگر اعمال کنند و اثرات اش از طریق اشتقاق های متوالی، سرتاسر کالبد اجتماعی را در برگیرد. تحلیل برحسب قدرت نباید حاکمیت دولت، شکل قانون یا وحدت فراگیر استیلا را به منزله ی داده هایی اولیه اصل قرار دهد؛ بلکه این ها فقط شکل های نهایی قدرت اند. به نظر من، باید قدرت را پیش از هر چیز به منزله ی کثرت مناسبات نیرو درک کرد، مناسباتی که درون ماندگار عرصه ای اند که در آن اعمال می شوند و سازمان شان را شکل می دهند؛ به منزله ی بازی یی که از طریق مبارزه ها و رویارویی های بی وقفه، این مناسبات نیرو را دگرگون و تقویت و وارونه می کند؛ به منزله ی تکیه گاه هایی که این مناسبات نیرو در یکدیگر می یابند، به نحوی که زنجیره یا نظام، و یا برعکس، گسست ها و تضادهایی شکل می گیرد که این مناسبات را از یکدیگر مجزا می کند؛ و سرانجام به منزله ی استراتژی هایی که ان مناسبات نیرو در آن ها اعمال  می شوند، و طرح عمومی یا تبلور نهادینه ی این استراتژی ها در دستگاه های دولتی و صورت بندی قانون و سیطره های اجتماعی تحقق می یابد.

نویسنده: میشل فوکو مترجم: نیکو سرخوش - افشین جهاندیده انتشارات: نی