کتاب دریا و سکوت

معرفی کتاب دریا و سکوت اثر پیتر کانینگهام

کتاب "دریا و سکوت"، رمانی در باب زندگی "ایزمی"، زنی انگلیسی – ایرلندی، بیست و سه ساله و زیبا می باشد و روایتی پر فراز و نشیب را از او برای مخاطب تشریح می کند. "رونی شاو"، مردی جوان، برازنده و کاتولیک، از اعضای سابق نیروهای ارتش انگلستان است که پس از آشنایی کوتاهی، در عشقی دو طرفه، دل به ایزمی باخته و از او درخواست ازدواج می نماید. این مرد و زن جوان، مدتی بعد، در کلیسای کاتولیک ساتن، و در حضور ویولت، مادر ایزمی و لنگلی و پپی شاو، پدر و مادر رونی، به عقد هم درآمده و زندگی مشترک و سرشار از عشق شان را آغاز می کنند. لنگلی، پدر پیر رونی، بازنشسته ی نیروی ارتش و پپی، زنی سال خورده و غمگین، هستند که همراه با پرستار سابق رونی، و برادر کوچک پپی، در خانه ی گارد ساحلی خود و به دور از پسر و عروس شان، زندگی می کنند.

زوج قصه روزهای پرنشاط و عاشقانه ای را پشت سر می گذارند تا این که ایزمی باردار شده و صاحب فرزند پسری به نام "هکتور" می شود. با تولد هکتور، زندگی این زوج جوان، رنگ و بویی متفاوت و دل چسب تر از گذشته به خود می گیرد. اما همان طور که مرور زمان، همه چیز را تحت تاثیر خود قرار داده و دگرگون می سازد، زندگی زناشویی ایزمی و رونی نیز از این تحولات در امان نبوده، به دنبال اتفاقات و وقایعی غیر قابل پیش بینی، گرما و صمیمیت عاشقانه ی خود را از دست داده، آن ها را روز به روز از یک دیگر دورتر می سازد و  ماجراهایی پرکشش و جذاب را پدید می آورد.

برشی از متن کتاب دریا و سکوت اثر پیتر کانینگهام

54 – 1953 دریا تمام راه را تا ماه با موج های بی پایان به پیش می راند. چند ساعتی خوابیدم و بعد ژاکت پوشیدم، کفش به پا کردم، به طبقه ی پایین رفتم و زدم بیرون. صخره ها در شبی بدون نور ماه خطرناک بودند، اما در چنین شبی هر تپه ی کوچک و تیغ تیز شبنم و راه رفتن در چمنزار بی رحمانه بود. از نقطه ی ابتدایی طلوع، جایی که از آن دورتر نمی توان رفت، فانوس دریایی از دید خارج می شد، کفش هایم را درآوردم، بالای شانه ی چپ من، اگر می چرخیدم، نور از پنجره ی نورگیر برجک دیده می شد، شبیه رازی بود که در اعماق دامی افتاده باشد. رونی از فانوس دریایی به اتاق جعبه مانند خانه ی لنگلی رفت. باهاش حرف نمی زدم، در عوض او برای من نامه می نوشت، دسته دسته نامه ی پشیمانی. اگرچه به آن موضوع به حدی می پرداخت که مجبور نباشد آن زن را سرزنش کند. می دانست که من کم تر از او درباره ی آن اتفاق فکر نکرده ام، اصرارهایش نتیجه ای نداشت. روی صخره ای نشستم، عهد و پیمان زندگی من را حیرت زده می کرد. من قطعا هرگز رونی را نمی بخشیدم، می دانستم اما زندگی قرار آنی ناامیدی و نقصان است، شب به سحر می رسید، مهتاب هنوز در آسمان بود، و سحر با وزش نسیمی از شرق کامل می شد. مرغان دریایی در صخره ی زیر پای من قوقو می کردند و شروع کردند به پرواز کردن و پخش شدن. هیچ اتفاق رمانتیکی نیفتاد، هیچ گوی سرخی از آتش یا شبیه آن در نیامد. در امتداد شرقی افق نوری زرد کم کم آشکار می شد و راه سیاه به آبی فروکش کرد. صدای ناگهانی جزر و مد در سحر و صدای جیرجیر مرغ صدف خوار شنیده می شد. خودخواهی ذاتی رونی را نمی شد نادیده گرفت، حتی با پشیمانی اش. بهش شانس دیگری دادم، دریافتم که چه جنایتی مرتکب شد، چه در برابر ازدواج مان چه در برابر عشق مان، او می نوشت. نامه هایش تمام راه را از سیبریل به مونومنت و دوباره تا فانوس دریایی طی می کرد. اشکال سیاهی شکل می گرفتند و سطح دریا را تکان می دادند. باد در شرق ماند و با خودش اثری از سرما آورد. صورتم را بالا آوردم تا نور ضعیف خورشید را دریافت کنم، گرمایی دل چسب. همان طور که باد سفت و سخت می شد، کله های سفید در میان هزاران کله ی سفید دیگر زیر پای من پدیدار شد. بعد از سه ماه، به خاطر هکتور بود که به او اجازه دادم برگردد. رخت خواب سفری با خودش آورده بود و در اتاق طبقه ی پایین می خوابید. مجبور بودیم بحث های مان را بگذاریم برای وقتی که هکتور به مدرسه می رفت، در واقع بحث های ما در مورد این بود که من دیگر حاضر نبودم خانه ام در دوبلین را بفروشم. بعد از گذشت ماه ها، ما دوباره به روزمرگی های مان برگشتیم. یکی از دلالان حراج مونومنت، گارگان و همکارانش، رونی را استخدام کرد، صاحبش مردی بود که من قبلا از رونی درباره اش شنیده بودم. حالا رونی حراج ها را به جای او ترتیب می داد. می توانستم بفهمم چرا آقای گارگان خواسته کسی مثل رونی را استخدام کند: ...

نویسنده: پیتر کانینگهام مترجم: مرضیه قدیری بیان انتشارات: نیماژ