کتاب لی لا

معرفی کتاب لی لا اثر مریلین رابینسون

کتاب "لی لا"، داستانی تکمیل کننده ی رمان "گیلیاد" می باشد؛ در رمان مذکور، نویسنده داستان زندگی "جان ایمس"، کشیشی پیر را در قالب نامه هایی پی در پی، خطاب به پسر هفت ساله ی مرد قصه روایت می کند. جان، در دوره ی کهنسالی با "لی لا"، زنی جوان، که شخصیت اصلی داستان کتاب لی لا است، آشنا شده و سپس با وی پیمان زناشویی می بندد. "رابینسون"، در طی محتوای متن لی لا، به شرح جزئیات و حوادث پر فراز و نشیب زندگی گذشته ی این زن، از زمان کودکی تا جوانی و هم چنین اتفاقات زمان حال، مانند چگونگی آشنایی و ارتباطش با کشیش پیر و سپس ازدواج شان می پردازد. داستان از سال های بسیار دور و از زمانی آغاز می گردد که لی لا، دختری پنج ساله است، وی در خانواده ای بی عاطفه رشد یافته که هیچ توجهی از جانب والدینش به او نمی شود؛ به طوری که در صفحات ابتدایی کتاب می خوانیم، اعضای خانواده ی لی لا، علی رغم سرمای شدید، او را از خانه بیرون می کنند. در همین هنگام، "دال"، با هدف نجات دخترک خردسال، او را از مقابل درب منزل والدینش ربوده و همراه با خود، به سرزمینی دور دست می برد. دال، زنی بی خانمان می باشد که گاهی به ازای استفاده از جایی گرم و امن برای خواب، در منزل والدین لی لا به کار و فعالیت می پردازد. در پی این اقدام، لی لا با اتفاقات و ماجراهایی غیر قابل پیش بینی مواجه گشته و داستانی جذاب را در اختیار مخاطب قرار می دهد.

برشی از متن کتاب لی لا اثر مریلین رابینسون

بچه در تاریکی روی پله های جلو خانه نشسته بود. از سرما خودش را بغل کرده و آن قدر داد زده بود که دیگر داشت خوابش می برد. دیگر نمی توانست فریاد بکشد؛ اگر هم می توانست آن ها صدایش را نمی شنیدند و اگر می شنیدند اوضاع بدتر می شد. یکی از آن ها فریاد زد، خفه اش کن وگرنه خودم این کار را می کنم! آن وقت زنی بازوی بچه را چنگ زد، او را از زیر میز بیرون کشید، هلش داد روی پله ها و در را بست. گربه ها خودشان را در فضای خالی زیر خانه پنهان کردند. آن ها دیگر نمی گذاشتند بچه نزدیک شان شود، چون گاهی از دم شان می گرفت و بلندشان می کرد. جای چنگ همه جای بازویش نمودار بود و می سوخت. زیر خانه خزید تا یکی از گربه ها را پیدا کند اما وقتی یکی از آن ها را با دستش گرفت گربه زورش به او چربید، دستش را گاز گرفت و بچه مجبور شد رهایش کند. چرا مدام خودت را به در توری می کوبی؟ اگر از این کارها بکنی دیگر هیچ کس دلش نمی خواهد تو را این دور و بر ببیند. دوباره در بسته شد و بعد از مدتی شب آمد. آن ها که داخل خانه بودند تقلا می کردند آرام بگیرند و قرار نبود شب به این زودی ها تمام شود. دخترک می ترسید زیر خانه بماند. از نشستن روی پله ها هم هراس داشت اما شاید آن ها در را باز می کردند. ماه آسمان خیره به او نگاه می کرد و از جنگل صداهایی به گوش می رسید. دیگر داشت خوابش می برد که دال آمد و او را در آن وضعیت دید؛ آشفته و بدبخت. بلندش کرد، در آغوشش گرفت و شال خود را دورش پیچید و گفت: «جایی نداریم که بریم. کجا بریم؟» اگر کسی در دنیا وجود داشت که دخترک از او متنفر باشد همان دال بود. او صورتش را با کهنه پارچه ی خیسی می سابید یا با شانه ی شکسته ای به جان موهایش می افتاد تا گره هایش را باز کند. دال بیش تر شب ها در خانه ی آن ها می خوابید و شاید با کمی رفت و روب بهای آن را می پرداخت. او تنها کسی بود که خانه را جارو می کرد و البته موقع کار بد و بیراه می گفت، مبادا یک کار خوب بکنید. آن وقت کسی جواب می داد، اصلا ولش کن لعنتی. در آن خانه، بعضی ها روی زمین می خوابیدند، میان پتوها و گونی های درهم ریخته ای که مدت ها آن جا بود. معلوم نبود فردا چه خواهد شد. بیش تر اوقات وقتی که زیر میز می ماند، آن ها فراموشش می کردند. گاهی میز را به گوشه ای هل می دانند و اگر دخترک ساکت می ماند حتی به خود زحمت نمی دادند دست شان را دراز کنند و او را از آن زیر بیرون بکشند. شب ها که دال می آمد، کنار میز زانو می زد و شالش را روی بچه می انداخت اما وقتی صبح زود از خانه می رفت، بچه احساس می کرد سردش شده است، چون دیگر شالی نبود تا گرمایش را حس کند. می چرخید و ناسزایی می گفت، اما همیشه چیز سفتی کنارش بود، سیب یا یک چیز دیگر و یک فنجان آب برای وقتی ...

نویسنده: مریلین رابینسون مترجم: مرجان محمدی انتشارات: قطره