کتاب موزه ی عروسک ها ( قصه های روز)

کتاب موزه ی عروسک ها از مجموعه ی قصه های روز اثر سید نوید سید علی اکبر، امیر عباسیان، اعظم مهدوی، روناک ربیعی، مریم فیاضی، سولماز خواجه وند، پیام ابراهیمی و تصویر گری حسن عامه کن از انتشارات شهر قلم به چاپ رسیده است.

داستان های این جلد از مجموعه ی  قصه های روز در موزه ای اختصاصی برای عروسک ها روی می دهد. مدیر و موسس موزه مردی به نام آقای بنشن است. او از دوران کودکی برخلاف پسر بچه ها علاقه ی عجیبی به عروسک ها داشته و همواره وقت خود را با عروسک زیبایی به نام لی لی صرف می کرد و هر وقت که غصه دار بود و دلش می خواست با کسی درد دل کند با لی لی حرف می زد. بزرگترها به خصوص پدر و مادرش او را به خاطر این کار دعوا می کردند و دوستانش بنشن را مسخره کرده و به او می خندیدند. آن ها در نهایت لی لی را به زور از بنشن گرفته و به جای او ماشین، توپ، هواپیمای جنگی و اسباب بازی های پسرانه برایش خریدند. اما بنشن هرگز نتوانست عروسکش لی لی را فراموش کند و در بزرگسالی به کشورهای مختلف جهان سفر کرد و عروسک های هر کشوری که به آن جا سفر می کرد را خرید و تصمیم گرفت موزه ای از عروسک ها تاسیس کند و به همه این پیام را بدهد که عروسک دختر و پسر ندارد. آقای بنشن موفق به تاسیس موزه ی دلخواهش می شود و در هر سال روزی با عنوان روز جشن وجود دارد که عروسک ها قادر به حرف زدن می شوند و آقای بنشن می تواند به راحتی با آن ها حرف بزند و ... .

مجموعه ی 12 جلدی قصه های روز متشکل از داستان هایی برای هر روز کودکان است که هر یک از جلدهای آن از 30 داستان به تعداد روزهای هر ماه تشکیل شده است. داستان های این مجموعه برخلاف داستان هایی که برای قصه های شب کودکان به نگارش درآمده اند و بیشتر مناسب زمان خواب هستند، پر از هیجان بوده و برای روزهای پر از شادی و شور کودکان مناسب هستند. داستان های هر جلد حول یک محور و موضوع اصلی می باشد و نویسندگان مختلف این مجموعه هر یک داستان خود را در فضای اصلی همان جلد و با بیانی طنزگونه به وجود آورده اند. این مجموعه برای گروه سنی ج مناسب می باشد.

فهرست

روز اول: عروسک های پسری به اسم بنشن روز دوم: بمبولی روز سوم: ژنرال فندق شکن بی فندق روز چهارم: زولولب نعلبکی و بشقاب های رونده روز پنجم: چشم نارنجی داروما روز ششم: ای ویا های روز هفتم: شاد بودن آن قدرها هم سخت نیست روز هشتم: نازک قیزِ بی سکه روز نهم: چهار جمعه ی کوکشی ها روز دهم: هیچ شکلی گونی برنجی و خانوم بلی بوم جادوگر روز یازدهم: مامان سفید رو و بچه ی آخری روز دوازدهم: مسابقه ی دو در موزه ی عروسک ها روز سیزدهم: عروسک غم روز چهاردم: خوزه ی مرد، خوزه ی اسب و دوشیزه پوپالاس روز پانزدهم: روسری قرمز کوکو خانم روز شانزدهم: یک روز معمولی با پریشون خانوم جفت شیش روز هفدهم: تمرکز های استاد بانابانا روز هجدهم: بافتنی های بازیگوش روز نوزدهم: سیا مشکل گشاست. کی می گه نه؟ روز بیستم: شاید یک روزی و یک جایی ... روز بیست و یکم: داستان امبرتوی جوان و خانم لوچیانای زیبا روز بیست و دوم: قیف خنده دار روز بیست و سوم: مثل یک لیوان آب خنک روز بیست و چهارم: دوشیزگان صاف روز بیست و پنجم: اردک بیار، سکه ببر روز بیست و ششم: حامِ لوله پاک کن و حرف های دلش روز بیست و هفتم: بانو نخوت زادگان و بادبادک طرح بز روز بیست و هشتم: اشک های روون آقا شکر خدا روز بیست و نهم: دزدهای فضایی بانک

برشی از متن کتاب

روز چهاردهم خوزه ی مرد، خوزه ی اسب و دوشیزه پوپالاس چهارشانه بود و قد بلند. صورتش سبیل داشت و لباس هایش به تنش تنگ بود. موهایش شبیه یال اسب بلند و زبر و سیاه . با یک اسب آمد و تا رسید به در موزه گفت: «باز کنین. اومدم عروس ببرم.» عروسک ها که از صدای بلند او و پیتیکو پیتیکوی اسبش از خواب پریده بودند، چشم هایشان را مالیدند و به همدیگر نگاه کردن. مری پاپینز خواب آلود خواب آلود رفت و در را باز کرد. قبل از اینکه برود خانوم قیز نازک، جیغ جیغو جیغ جیغو گفت: «نرو، نرو، شاید دزد باشه. شاید خطرناک باشه.» اما مری پاپینز آن قدر گیج خواب بود که صدای خانوم قیز نازک را نشنید. رفت و در را باز کرد. مری پاپینز آن بالای در، چتر در دست نگاه می کرد به آن آدم بزرگ و اسبش که با هیجان وارد موزه شدند. آن که روی اسب بود، گفت: «کو؟ کجاست؟ به من گفتن تو این موزه است. من اومدم ببرمش.» مری پاپینز با چشم های گشاد شده گفت: «شما خانوم؟ سرتون رو انداختین پایین نصفه شبی اومدین ما رو بی خواب کردین، دنبال کی می گردین. راستی می گم صداتون چرا این قدر کلفته؟» آدم روی اسب گفت: «اولا که من خانوم نیستم. اسمم خوزه است. سیبیل هام رو نمی بینی خانوم کوچولو؟ دوما که من در زدم. می خواستی در رو باز نکنی. حالا بگو کجاست؟» خانوم قیز نازک یواش یواش آمد پایین و گفت: «ببخشید، همه اش می گین کجاست؟ کجاست؟ کی کجاست؟ بعدشم شما اگه آقا هستی، آقای خوزه، چرا پیرهن به این چین واچینی تنته؟ چرا موهات این طور درازه؟» خوزه که انگار داشت عصبانی می شد، دهانه ی اسبش را کشید و از آن پایین آمد و گفت: «اَاَاََه، چقدر سوال پیچم می کنین. تو قبیله ی ما همه ی مردها موهاشون همین طور بلنده. بعدش هم ... اومدم دنبال عروس. دنبال پوپالاس. دوشیزه پوپالاس. تو قبیله ی ما رسمه که هر مردی بخواد با یه زنی عروس کنه، لباس زنونه تن می کنه و می ره شب عروسی اون دختر رو می دزده.» مری پاپینز با چتر توی دستش چرخی زد و گفت: «وای چه بامزه. یه مرد با لباس زنونه. اونم این همه چین واچینی. اما ببین آقای؟ اسمت چی بود؟ آهان خوزه. دزدی کار بدیه. نمی دونی؟ می خوای یه قصه از یه بچه که شکلات دزدیده برات بگم؟» خوزه دستش را دراز کرد و پای مری پاپینز را گرفت و گفت: «ااااه. چقدر وراجی می کنی. مگه من نی نی کوچولو ام برام قصه ی شکلات بگی؟ کجاست این پوپالاس خانوم؟» خانم قیز نازک گفت: «پوپالاس خانوم رو اگه نصفه شب بیدار کنی، می خورتت. یعنی می کشتت. خیلی به خوابش حساسه.» مری پاپینز آمد پایین تر و رو به روی صورت خوزه تاب خورد و گفت: «راست می گه. راست می گه. تازه ... پوپالاس خانوم که عروس نیست. او از عروسی بدش می آد. مگه نمی دونی؟ هممممه می دونن. بیشتر از هزار تا خواستگار داشته تاحالا.» خانوم قیزنازک گفت: «تازه ... تازه ... فکر کنم سنش هم به شما نخوره. خیلی سنش از شما بیشتره.» این بار اسب خوزه پایش را به زمین کوبید و شیهه کشید. خوزه گفت: «ااااه. ببینین حوصله ی خوزه هم سر رفت. بیا خوزه، بریم خودمون پیداش کنیم.» ...    

(29 قصه) نویسنده: گروه نویسندگان تصویرگر: حسن عامه انتشارات: شهرقلم