کتاب درد جاودانگی - میگل د اونامونو

کتاب درد جاودانگی اثر میگل د اونامونو و ترجمه ی بهاءالدین خرمشاهی توسط انتشارات ناهید به چاپ رسیده است.

میگل د اونامونو فیلسوف، شاعر و نویسنده ی اسپانیایی، در 29 سپتامبر 1864 در بیلبائو مرکز صنعتی و فرهنگی باسک اسپانیا به دنیا آمد. درد جاودانگی در میان بیش از پنجاه اثر، شاهکار ادبی – کلامی [= الهیاتی] اونامو است و به بیش از سی زبان ترجمه شده است.درد جاودانگی شاهکار اونامونو یکی از معدود فلاسفه و متکلمان طراز اول معاصر اسپانیا و یکی از برجسته ترین متفکران اگزیستانسیالیست مسیحی، پس از کی یرکگور است. در این کتاب شاید در حدود 2000 جمله / عبارت ژرف و شگرف نقل شده، که به قول حافظ بنیاد هستی آدم را زیروزبر می کند. پیشنهاد اونامونو که می خواست «حدیث نفس» اش را «مخاطبه با خویش» بخوانیم حاکی از شکاف رمانتیک بین عقل و احساسش بود. در واقع گرایش های رمانتیک او مخصوص با مشغله هایی نظیر ستایش بیش از حد دن کیشوت و حرمت فوق العاده ای که در سراسر عمرش برای اوبرمان قائل بود و ترجیح تفکر قدیمی لاتینی به تفکر امروزین، و این ادعایش که پیش از او در جهان اسپانیایی زبان «هرگز فریادی از صمیم دل برنکشیده اند» مسلم است. مع الوصف اونامونو را نمی توان در چهارچوب هیچ مکتب فلسفی ای گنجاند، زیرا به معنای اخص کلمه فیلسوف نیست بلکه منتقد فلسفه است؛ و به تعبیری دقیق تر نقاد فلاسفه است. اونامونو بی شک تحت تاثیر کارلایل، که سخت گرامی اش می شمرد، فلسفه تاریخ مردان و اذهان بزرگ می داند، از افلاطون گرفته  تا کانت، شوپنهاور، هگل و اسپنسر. ولی بیشتر با رشته ای از اندیشه که بین دو اعترافان: اعترافات قدیس آوگوستینوس و روسو کشیده شده است، همدلی دارد.

فهرست

گفتاری تازه برای ویراست سوم / چاپ دهم گفتار سر ویراستار یادداشتی برای چاپ چهارم پیشگفتار مترجم مقدمه پیشگفتار مولف انسانی که گوشت و خون دارد نخستین منزل عطش جاودانگی ماهیت کاتولیسیم بی چارگی عقل ژرفنای بی پایان عشق، رنج، شفقت و تشخص یافتن از خدا تا به خدا ایمان، امید و خیرخواهی دین، اساطیر عالم بالا و بازگشت به خدا شالوده عمل دن کیشوت در تراژدی – کمدی امروز اروپا چالشگری اونامو با مرگ درد جاودانگی و ترجمه پهناور واژه نامه

برشی از متن کتاب

انسانی که گوشت و خون دارد یکی از نمایشنامه نویسان لاتین گفته است «من انسانم و هیچ چیز انسانی با من بیگانه نیست.» زیرا در گوش من طنین صفت انسانی مانند اسم معنای انسانیت مبهم و مشکوک است. نه انسانی، نه انسانیت. نه این صفت نسبی نه آن اسم معنا، بلکه اسم ذات انسان را برمی گزینم. انسانی که گوشت و خون دارد. انسانی که دیده و شنیده می شود؛ که برادر است، برادر راستین. باری، موجود دیگری هم به نام انسان وجود دارد که کمابیش دستخوش تحقیقات و تبعات عالمانه گردیده است. و همان جانور دوپای بی پر افسانه ای، حیوان سیاسی ارسطو، قراردادساز اجتماعی روسو، انسان اقتصادی مکتب منچستر و انسان اندیشه ورز لینه و اگر دلتان می خواهد پستاندار مستوی القامه است. انسانی که نه از روم است نه از زنگ، نه امروزین است نه دیروزین. نه جنسیت دارد نه وطن. انسانی که «همین اندیشه» ی محض است. انسانی که ناانسان است. ما با انسانی سروکار داریم که گوشت و خون دارد. همین من و تو و ما و شما و هر بنی بشری که روی زمین راه می رویم. و این انسان عینی، انسانی که گوشت و خون دارد، در عین حال ذهنیت و عینیت والای تمام فلسفه هاست حال چه این حرف به مذاق فلاسفه خودرای خوش آید چه نیاید. در تمام تواریخ فلسفه ای که من می شناسم، مکاتب فلسفی چنان به دنبال هم به یک رشته کشیده شده اند و در این میانه پدیدآورندگان این مکاتب، یعنی فلاسفه، بهانه ای بیش نیستند. و شرح احوال درونی و سیروسلوک فیلسوفان یعنی انسان های که فلسفه می سازند در درجه دوم اهمیت قرار گرفته است، در حالی که همین شرح حال ها و سیروسلوک هاست که بسا رازها می گشاید.

نویسنده: میگل د اونامونو مترجم: بهاءالدین خرمشاهی انتشارات: ناهید