کتاب مثل همه ی عصرها

معرفی کتاب مثل همه ی عصرها

کتاب "مثل همه ی عصرها"، مجموعه ی 18 داستان کوتاه و خواندنی تحت عناوین"قصه ی خرگوش و گوجه فرنگی" ،"همسایه ها"،"درگاهی پنجره" ،"لیوان دسته دار"،"زمستان"،"لکه" ،"نیمکت رو به رو" و .. را در برمی گیرد. راوی اکثر این داستان ها یک زن است که اسیر روزمرگی و اعمال تکراری و تغییرناپذیر زندگی خود می باشد. به طور کلی، نویسنده تمامی این قصه ها را با مضمون روزمرگی های زنان و افکار و دغدغه های خانم های خانه دار تدوین نموده و روایتی خواندنی را به مخاطب ارائه می کند. به عنوان مثال در داستان "قصه ی خرگوش و گوجه فرنگی"، شرح زندگی زنی میان سال و خانه دار را می خوانیم که شخصا به نقل زندگی و خاطرات خود برای خواننده می پردازد. از ازدواج این زن، مدت 15 سال می گذرد، صاحب چند فرزند می باشد و همسری مهربان و صبور دارد و در کنار اعضای خانواده اش، زندگی آرام و بی دغدغه ای را پشت سر می گذارد. اما او نیز همانند تمام زن های خانه دار دنیا، دچار روزمرگی ها و عادت هایی گشته که تمامی اوقاتش را پر کرده و نمی تواند جز انجام آن ها، به انجام کارهای دیگری به خصوص امور مورد علاقه اش بپردازد. وی مدام در پی فرصتی می باشد تا داستان خرگوشی را که مدت ها است، ذهنش را به خود مشغول کرده، به روی کاغذ آورد و مدام برای عملی کردن این موضوع، برنامه ریزی و زمان بندی می کند.

برشی از متن کتاب

قصه ی خرگوش و گوجه فرنگی

هر روز با خودم می گویم «امروز داستانی خواهم نوشت.» اما شب، بعد از شستن ظرف های شام خمیازه می کشم و می گویم «فردا، فردا حتما خواهم نوشت.» ظرف های شام را شسته ام. آشپزخانه را تمیز می کنم و می روم جلوی تلویزیون می نشینم. با خودم می گویم «روی تکه ای کاغذ خلاصه ی داستانی را که در ذهنم دارم در چند جمله می نویسم و کاغذ را می چسبانم به آینه ی دست شویی که فردا وقت دست و صورت شستن یادم بیاید که می خواستم داستانی را بنویسم.» فردا بعد از این که ناهار درست کردم، قبل از آمدن بچه ها از مدرسه و شوهرم از اداره، فرصت خواهم داشت. برای ناهار فردا دمی گوجه درست می کنم که وقت گیر نباشد. بچه ها دمی گوجه فرنگی دوست دارند اما شوهرم – می توانم قیافه اش را مجسم کنم. سرش را زیر می اندازد غذا می خورد و بی حرف از سر میز بلند می شود. می دانم دمی گوجه فرنگی دوست ندارد، اما بهانه نمی گیرد، غرولند نمی کند. در عوض پس فردا غذایی را که دوست دارد درست خواهم کرد. پس فردا می روم سبزی تازه می خرم و خورش قرمه سبزی می پزم. پس فردا که داستانی برای نوشتن ندارم وقت می کنم سبزی پاک کنم و به سبزی فروش غر بزنم که چرا سبزی اش پر از گل و آشغال است. بعد ظرف شویی را پر آب می کنم و سبزی را می خیسانم. یک بار می شویم و آب را عوض می کنم، دوباره می شویم و آب را عوض می کنم، و سه بار و چهار بار، گاهی هفت بار یا هشت بار. عینک می زنم و خوب سبزی را زیر و رو می کنم که گل نداشته باشد و بعد خردش می کنم. این بار مواظب خواهم بود دستم را نبرم. وقت سبزی خرد کردن همیشه دستم را می برم. شوهرم می خندد. «بعد از 15 سال خانه داری هنوز ناشی هستی.» خودم هم می خندم. می دانم شوخی می کند. سبزی را ریز خرد می کنم. مادرم می گوید: «سبزی قورمه باید خوب ریز شود.» و خودش در سبزی خرد کردن مهارت غریبی دارد. تند و تند خرد می کند و هیچ وقت دستش را نمی برد. سرخ کردن سبزی هم لم دارد. بعد از پانزده سال این را یاد گرفته ام. باید روی شعله ی کم سبزی را مدام زیر و رو کنی که نسوزد و خوب سرخ شود. یادم باشد لوبیا را هم از قبل بخیسانم که زود بپزد. بار اخر که قرمه سبزی درست کردم یادم رفت لوبیا را از قبل بخیسانم. گوشت پخت و له شد و لوبیا نپخت. شوهرم چیزی نگفت ولی وقتی سفره را جمع می کردم دیدم لوبیاها را گوشه ی بشقاب جمع کرده. آن شب دخترم گفت: «دلم درد می کند.» شوهرم روزنامه را پایین آورد و به من نگاه کرد. بعد لبخند زد و به آشپزخانه اشاره کرد. شوهرم مثل بیش تر شوهرها نمی دانست که دخترهای سیزده ساله خیلی زیاد دل درد می گیرند. فردا دمی گوجه فرنگی وقتم را نخواهد گرفت...
 

• نویسنده: زویا پیرزاد
• انتشارات: مرکز