کتاب قصه های مشدی گلین خانم

معرفی کتاب قصه های مشدی گلین خانم اثر ل. پ. الول 

کتاب پیش رو، مجموعه ی 110 داستان کوتاه و خواندنی از قصه های بی نظیر و کهن ایرانی را در برمی گیرد که سال ها پیش توسط "الول ساتن" و به نقل از پیرزنی به نام "گلین خانم" به رشته ی تحریر درآمده است. ساتن، شرق شناس و ایران شناس انگلیسی در طی جنگ جهانی دوم و سال 1943، از جانب دولت جهت راه اندازی برنامه ی صدای انگلیس در رسانه ی عمومی رادیو، به ایران سفر کرد. وی در طول این ماموریت، با گلین خانم، زنی از اهالی شهر بروجرد، آشنا می شود که همانند گنجینه ای وسیع، قصه های بی نظیر و کهن ایرانی را در قلب و ذهن خود محفوظ داشت. در واقع گلین، همسر پسرعموی "علی جواهر کلام"، روزنامه نگار ایرانی و دوست ایرانی ساتن، بود که مدام به خانه ی این مرد رفت و آمد کرده و به عنوان یک راوی قصه، محبوبیت خاصی را دل همگان به خود اختصاص می داد. بنابراین جواهر کلام، بنا به درخواست "الول" و به واسطه ی همین نسبت خانوادگی، شرایط دیدارهای پی در پی نویسنده با پیرزن مذکور را فراهم نموده و در طی این ملاقات ها، ساتن، قصه های نقل شده از زبان گلین خانم را یادداشت برداری کرده و موفق به تدوین و انتشار مجموعه ی بی شماری از این قصه ها در قالب کتاب حاضر گردید. این اثر با وجود گذشت سال ها، هم چنان با استقبال بی نظیری از مخاطب رو به رو گشته و با روایت حکایت هایی زیبا و دوست داشتنی خواننده را مجذوب خویش می سازد. به عنوان مثال در داستان "کره دریائی 1"، حکایت ابراهیم، شاهزاده ای را می خوانیم که تنها فرزند پسر پادشاه بوده و مادرش را از دست داده است. پدر ابراهیم، آن چنان به وی علاقه مند می باشد که موجب برانگیختن حسادت زنانش گشته و ابراهیم را با آتش حسد آن ها رو به رو می سازد.

برشی از متن کتاب قصه های مشدی گلین خانم

کره ی دریائی 1 اما راویان اخبار، و ناقلان آثار، و طوطیان شکرشکن شیرین گفتار، آسمون از ستاره زیور است، آسمون شد به رسم هر روزه / تا قلم زد دور فیروزه روایت کرده اند در زمان قدیم پادشاهی بود یه دونه پسر داشت. اسم اون پسر، شاهزاده ابراهیم بود. اما اون طفل مادر نداشت. پادشاه هر موقع وارد اندرون می شد تا با پسرش یه ساعتی بازی نمی کرد سر وقت زن هایش نمی رفت. زن ها به این بچه حسد می بردند. یه روزی از این روزها رئیس اصطبل که یه آخور [میرآخور] باشد امد و گفت: «قبله ی عالم، یه کره ی دریائی اوردند، می خواهند بفروشند.» شاه گفت: «بیارید ببینم!» وقتی که آوردند ابراهیم چشمش به کره افتاد، پرید به دامن شاه که پدر جان، این را برای من بخر. شاه گفت: «بسیار خوب فرزند، به هر قیمت باشد برات می خرم.» به هزار تومان این کره رو برای شاهزاده خرید. این کره رو شاهزاده بگذاشت ببرند طویله، نزدیک اندرون یه اتاقی ساخت برای کره، یه نوکرم مستخدمش کرد که خدمت اسبو بکند. هر آنی که ابراهیم از مکتب می آمد اول می رفت سر وقت این بازی می کرد، دست به گل و گوشش می مالید بعد می آمد خانه. امروز که آمد مهترش گفت: «شاهزاده این کره امروز خوراک نمی کند، این دو سه روزه خوراک نکرده هیچ.» شاهزاده پا شد امد پهلوی کره، بنا کرد کره را نوازش کردن که ای حیوان، چرا امروز وراک نمی کنی، غذا نمی خوری؟» دست کرد تو جیبش یه خرده شیرینی تو جیبش بود، در آورد، گرفت جلوی کره، دید کره بنا کرد به خوردن. نوکر رو فرستاد دکان قناد، گفت: «براش یه من شیرینی بگیر.» گرفت، آورد جلو حیوان، و حیوان بنا کرد به خوردن. گفت: «خوب معلوم می شه که این غذای حیوانی رو نمی خوره.»  گفت: «به قناد دستور بدید روزی یه من شیرینی های خوب برای این درست کنه.» کم کم این پسر سن سیزده چارده شد، هر چه این پسر بزرگ می شد شاه به این علاقه اش بیش تر می شد. کم کم جوری شده بود که شاه هر شب می آمد تا موقع شام پیش ابراهیم بود، بعد می رفت اندرون، شام می خوردن و می خوابیدن. زن ها دیگه به اندازه ای حسد می بردند و کرم داشتند که می خواستند بترکند. همچی خودشون جمع شدند با خودشون شوری کردند که یه چاهی بکنند تو اطاق ابراهیم که این وقتی بیاد بیفتد تو چاه...

(110 قصه ی عامیانه ی ایرانی) گردآوری: ل. پ. الول ساتن ویرایش: اولریش مارتسولف - آذر امیرحسینی نیتهامر - سیداحمد وکیلیان انتشارات: مرکز