معرفی کتاب تلماک اثر فنلون

کتاب تلماک، داستانی با مضمون ادبیات حماسی تعلیمی را ارائه داده و روایتی خواندنی را برای مخاطب تشریح می نماید که مترجم، آن را با کتاب "قابوسنامه"، هم تراز و مشابه معرفی می کند؛ زیرا همان طور که "کیکاووس اسکندر"، در طول محتوای کتاب خویش آیین مملکت داری و چگونگی زیستن را به پسر جوان و بی تجربه ی خود آموزش داده و او را مورد پند و خطاب قرار می دهد، "فنلون" نیز، در کالبد شخصی به نام "مانتو"، فرزانه ای کارآزموده و لایق، "تلماک"، فرزند "اولیس" را در رابطه با آیین کشورداری راهنمایی می کند. در واقع اولیس همان قهرمان بخش اول کتاب "ادیسه ی هومر" می باشد؛ وی در حکایت مذکور، پادشاه فرزانه و خردمند یونان است که برای دفاع از میهن خویش، همسر و پسرش را ترک کرده و به جنگ میان یونان و تروا رفته و با ماجراهایی پر فراز و نشیب مواجه می گردد. بنابراین، نویسنده ی این کتاب، با الهام گرفتن از این افسانه ی یونانی، به نگارش رمان تلماک می پردازد. شخصیت اصلی قصه ی او "تلماک" است که مردی شجاع و مبارز می باشد. وی با به جان خریدن خطرات احتمالی در پی یافتن پدرش به سرزمین های مختلفی سفر می کند. در طی این مسیر، "مانتو" نیز، "تلماک" را همراهی نموده و او را از کجی و اشتباه دور می سازد. در طی این مسیر سخت و دشوار، "تلماک" اسیر اوامر نفسانی خود گشته و درگیر ماجراهایی پر کشش و غیر قابل پیش بینی شده و روایتی زیبا را خلق می کند.

برشی از متن کتاب تلماک اثر فنلون

کالیپسو توان آن نمی داشت که دل دردمند خود را از عزیمت «اولیس» تسلا بخشد. وی دست خوش درد و اندوهی جانکاه، از جاودانگی و نامیرایی خویش بس دل خسته و پریشان می نمود. دیگر آواز دلنواز او در مغاره ی کوهی که در آن می زیست طنین نمی افکند؛ خدمتگران زیبایش، پریان دریایی را دیگر یارای سخن گفتن با وی نبود. کالیپسو بیش تر تنها بر مرغزارهایی شکوفان که بهاری جاودانه کرانه های جزیره ی او را بدان ها می آراست بگشت و گذار می پرداخت؛ اما این مکان ها و چشم اندازهای دلاویز نه تنها درد و اندوه او را فرو نمی کاست بلکه خاطره ی غمگنانه ی اولیس را که کالیپسو او را دیری در کنار خود دیده و یافته بود، در یادش زنده می کرد. گهگاه خاموش و آرام در کنار دریا می ایستاد و سرشک اندوه از دیدگان فرو می بارید. او در این هنگام روی به سویی داشت که کشتی اولیس خیزاب ها را برشکافته و از دیده ناپدید شده بود به ناگاه تخته پاره های کشتی یی را که اندکی پیش از آن بازیچه ی توفان ها شده بود و نشستنگاه پاره پاره ی ملوانان را و پاره های پاروها را که این سوی و آن سوی به هر کرانه افتاده بود، در برابر خود دید سکانی، دکلی، ریسمان های ستبر، بر سینه ی خیزاب ها شناور بودند پس از ان کالیپسو از دور دو مرد را دید؛ یکی از آن دو کهنسال می نمود؛ دیگری هر چند که برنایی برومند بود بس به اولیس می مانست. جوان از رفتار نغز و دلنشین اولیس و نیز از سرافرازی و والا منشی وی بهره ی بسیار داشت. او بالای بلند و خرام شکوهمند این پهلوان را نیز به میراث برده بود. ایزدبانو دریافت که آن جوان تلماک فرزند آن پهلوان است. اما هر چند که خدایان در شناخت مردمان از همگان بسیار برترند، ایزدبانو نتوانست دریابد مردی گرانسنگ و ارجمند که دوشادوش تلماک راه می سپرد کیست. سبب این ناشناختگی ان است که خدایان برتر هر چه را که خود بخواهند از دیده ی خدایان فروتر نهفته می دارند. «مینرو» که در سان و سیمای «مانتور» یار و همراه تلماک بود، نمی خواست که کالیپسو او را بشناسد. با این همه کالیپسو از توفانی که کشتی پسر اولیس را در هم شکسته بود و تلماک را، که بس به پدرش می مانست، به ناگزیر بر جزیره ی او افکنده بود، خرسند و شادان می نمود. ایزدبانو به سوی وی رفت. سپس بی آن که نشان بدهد که می داند او کیست گفت: این گستاخی و ناپروایی را از کجا یافته ای که به جزیره ی من راه جویی؟ ای بیگانه ی جوان بدان که هر کس بی اجازه ی من به قلمروی فرمانرواییم درآید کیفر گستاخی خود را خواهد دید کالیپسو می کوشید تا در پرده ی گفته هایی تلخ و ترساننده، شادمانی بسیار خود را، که به رغم تلاش او، بر چهره اش نقش می گرفت و آشکار می شد فرو پوشد. تلماک در پاسخ به او گفت: ای بانو هر که هستی، انسانی میرا یا الهه ای جاوید (هر چند که با دیدن تو آدمی نمی تواند مگر خدایت بشمار آرد)، آیا می توانی دل بر تیره روزی و نگون بختی پسری که ...

نویسنده: فنلون مترجم: میرجلال الدین کزازی انتشارات: مرکز