کتاب واحه ی غروب - بهاء طاهر

کتاب واحه ی غروب اثر بهاء طاهر و ترجمه ی رحیم فروغی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی داستان، "محمود عبدالظاهر افندی"، در کشور مصر زندگی می کند و به عنوان یکی از نیروهای پلیس به فعالیت می پردازد. در این هنگام، مصر تحت استعمار انگلستان قرار داشته و دولتی دست نشانده، کشور را اداره می کند. پدر محمود در گذشته از طریق تجارت، درآمد فراوانی را کسب نموده و زندگی مجللی را برای خانواده اش محیا ساخته بود اما به دنبال ورشکستگی و ایجاد اوضاع نابسامان مالی، با بحران های اقصادی و روحی مواجه گشته و در فقر و تنگ دستی عمرش را به پایان می رساند. تحت این شرایط "محمود" نیز درس و تحصیل را رها کرده و مشقت های بسیاری را متحمل می شود و سال ها بعد با کاترین، زنی ایرلندی تبار و شجاع و زیرک پیمان زناشویی می بندد. تا این که، مدتی بعد، با انگیزه ی برانداختن دولت کنونی و اخراج انگلستان از کشور، همراه با انقلابیون به پا خاسته و در نتیجه ی شکست این انقلاب، مورد محاکمه قرار می گیرد. با دست کشیدن از آرمان های انقلابی خود، مجددا به شغل سابقش بازگشته و همین موضوع موجب می گردد تا از جانب رئیسش، "مستر هارفی"، ماموریت خطرناکی به او محول شود. طبق دستور این شخص، "محمود" جهت کنترل و اخذ مالیات به "واحه ی سیوه"، منطقه ای در غرب مصر با مردمانی جنگ جو که اعتقاداتی عجیب و غریب دارند، اعزام شده و در این مکان اقامت می کند. با پذیرش ماموریت مذکور از جانب "محمود" و رهسپار شدن به سوی واحه، او و همسرش با ماجراهایی خواندنی و مهیج رو به رو می گردند.

برشی از متن کتاب

محمود می گوید همسرت زن شجاعی است. انگار خودم نمی دانم او چگونه زنی است! اما آیا رضایت خودش همراه من به پیشواز خطر می آید؟ با این حال، شاید هم واقعا کاترین را نمی شناسم. ولی حالا وقت این حرف ها نیست. مهم این است که این مرد همین طور اتفاقی یاد کاترین نیفتاده. پشت تک تک کلماتش هدفی پنهان است. البته مشکل من اصلا کاترین نیست. از این گذشته، بعد از ملاقات کلافه کننده ای که با مستر هارفی داشتم، قدم زدن در راهروهای تاریک اداره ی داخلی مشکلی را حل نمی کند. غیر از کنایه های پنهان که بعضی شان را فهمیدم و از شنیدن بقیه شان گیج شدم، چیز جدیدی در حرف هایش نبود. پیش از این که او را ببینم می دانستم مساله تمام شده است. سرهنگ سعید بیگ به من گفته بود که بازرس اداره مرا به جناب پاشا، مدیر داخلی، پیشنهاد کرده، و جناب ایشان نیز دستور انتقال را صادر کرده اند. با این تاکید که فوران اجرا شود. فقط چند روز وقت دارم تا به کاروانی که از مسیر کرداسه سفر می کند بپیوندم. او به عنوان یک دوست توصیه کرد از فکر همراه بردن همسرم صرف نظر کنم. گفت مسافرت به واحه آسان نیست و تا آن جا که او می داند خود ماموریت هم بسیار دشوار است. اما در نهایت انتخاب با من است. با این حال لازم است مرا از خطرهای سفر آگاه کند. سفری که در شرایط مساعد و با راهممای خبره، دست کم دو هفته طول خواهد کشید. مطمئنم سعید نمی خواهد مرا بترساند. گمان می کنم او هر کاری می توانسته برای معافیت من از این ماموریت انجام داده. دوستی ما ریشه دار و دیرینه است. اگر چه با گذشت زمان کم رنگ شده و کم کم دارد به رابطه ی رئیسی با زیر دستش محدود می شود، اما خاطرات دوران گذشته و رازهای آن روزگار نقطه ی اشتراکی است که هنوز ما را به هم پیوند می دهد. سال هاست دیگر در مورد آن اتفاقات با هم حرف نمی زنیم اما هر دو می دانیم که دیگری هنوز آن خاطرات را به یاد دارد. همکاران دیگر اما با دل سوزی مرموزی مرا از این سفر بر حذر می دارند. بعضی شان از فرار خودشان از این ماموریت و این که قرعه به نام من افتاده خوش حالند. بعضی دیگر هم سعی می کنند خشم شان را گنهان کنند. برایم از کاروان های بسیاری می گویند که راه شان را در بیابان گم کردند و شن ها بلعیدندشان. کاروان های کوچکی که کاملا نابود شدند، یا سپاه بزرگی از ایرانیان که در زمان های قدیم برای جنگ به واحه می رفتند. اما پیش از رویارویی با دشمن، از بیابان شکست خوردند و برای همیشه زیر شن ها زنده به گور شدند. می گویند کاروانی خوش شانس است که پیش از تمام شدن اندوخته ی آب و آذوقه سفرش را به آخر برساند. پیش از آن که بادها نشانه های راه را از بین ببرند و تپه هایی بنا کنند که پیش تر وجود نداشته نداشته اند. یا چاه هایی را که برای سیراب کردن شتران به آن ها نیاز است...

• نویسنده: بهاء طاهر
• مترجم: رحیم فروغی
• انتشارات: نیلوفر