کتاب نخل | هوشنگ مرادی کرمانی

معرفی کتاب نخل

کتاب "نخل" رمانی در رابطه با تاثیر امید در زندگی می باشد و حکایتی خواندنی را در این زمینه برای مخاطب روایت می کند. شخصیت اصلی داستان، "مراد"، پسری روستایی و یتیم است که پدرش "ابراهیم" نام داشت. سال ها پیش والدین پسر قصه، در سیل گرفتار شده و جان شان را از دست می دهند؛ پس از این واقعه ی دردناک، مراد که تنها فرزند خانواده بوده، به نزد خاله اش رفته و با خانواده ی او زندگی می کند.

ابتدای قصه کتاب مرادی کرمانی با ورود درویشی معروف و مورد احترام اهالی آبادی آغاز می گردد. درویش، پیرمردی با ریش و موهای بلند و سفید می باشد که همواره پیراهنی سبز و بلند بر تن کرده و تمامی عمرش را صرف سفر نموده و یکه و تنها، پیاده به روستاها و آبادی ها و کوره راه های کویر رفته و از اهالی آن ها دیدن می کند. هم اکنون وی به قصد استراحت، به روستای محل زندگی مراد رسیده و مدتی را در آن جا ساکن می شود.

در همین ایام، هنگام ملاقات با مراد و جویا شدن احوال و روزگار او، از غمی نهفته در قلبش آگاهی یافته و هسته ی خرمایی را در خاک فرو کرده و به پسرک اطمینان می بخشد که روزی این هسته از خاک بیرون آمده و تبدیل به درختی بزرگ و تنومند می گردد. از آن زمان به بعد، پسرک با چشم امید، به انتظار سبز شدن نهال نشسته و خواننده را نیز با خود همراه می سازد.

بخشی از کتاب نخل اثر مرادی کرمانی

- درویش آمد، خضر آمد!

خبر خیلی زود، مثل باد، توی آبادی پیچید. دهان به دهان گشت و گوش به گوش رسید. پیش از همه، عزیزالله درویش را دید. داشت پشت ‌بام را کاه گل می ‌کرد که چشمش به راه باریک، سفید و مارپیچ دامنه ی کوه افتاد. درویش از کوه سرازیر شده بود. توی راه بود. عزیزالله لکه ‌ای سبز دید که توی راه آرام آرام می‌ خزید و از کوه پایین می ‌آمد. آسمان صاف و پاک بود و خورشید، داغ و روشن، بر کوه و دشت و درخت می‌ تابید. عزیزالله دست راستش را، که غرق گل بود، بالای ابروهاش گرفت. روی چشم هاش سایه کرد. چشم هاش را تنگ کرد و به راخه خیره شد. درویش را دید که خوش خوش می آمد.

درویش را از دور می شد شناخت. مثل همیشه، پیراهنی سبز و بلند، تا پشت پاهاش پوشیده بود. کشکولی به دست، تبرزینی بر شانه و تربه ای به پشت داشت.

عزیزالله از روی بام صدا زد:

- آهای ... علی اصغر، درویش آمد، خضر آمد!

علی اصغر، پسر عزیزالله، پایین بام، کاه گل ها را با بیل به هم می زد و توی استانبولی می ریخت. صدای پدرش را شنید بیل را به دیوار تکیه داد و از نردبام بالا رفت. درویش را دید. دست گذاشت بغل گوشش و داد کشید:

- خوش آمدی خضر، سلام خضر!

باد صدا را برد و به کگوش درویش رساند. علی اصغر سرش را چرخاند طرف آبادی:

- درویش آمد، خضر آمد! دارد می آید. توی راه است.

صداش از دور به گوش مراد رسید. مراد تو کوچه بود. داشت گل ختمی می چید و می ریخت تو دامنش. بوته ی ختمی از شکاف چینه در امده بود. گل های ریز و بنفش داشت. مراد، صدا را شنید و توی کوچه دوید:

- درویش آمد، خضر آمد! از کوه سرازیر شد از چشمه گذشته.

حسین و احمد و حجت داشتند تو کوچه گردو بلزی می کردند. مراد رسید شتابان:

- بچه ها درویش آمد، خضر آمد! از «چنار سوخته» گذشته. از چشمه رد شده. پشت خانه ی عزیزالله رسیده.

بچه ها، گردوهایی را که روی زمین چیده بودند برداشتند و به طرف خانه ی عزیزالله دویدند، خوش حال:

- آهای درویش آمد، خضر آمد!

بین راه به میدان گاه آبادی رسیدند. محمد حسین آهنگر کنار میدان گاه داشت اسبی را نعل می کرد. پای اسب را رها کرد و سر چکش را گذاشت زمین، به شاگردش که دهانه ی اسب را محکم نگرفته بود و حواسش پیش بچه ها بود گفت:

- حواست را جمع کن، رضا. کجا را نگاه می کنی؟

- بچه ها را، استاد. دارند می دویدند و داد می زند که: « درویش آمد، خضر آمد!»

- آمده که آمده، کارت را بکن.

رضا دهانه ی اسب را رها کرد و دنبال بچه ها دوید.

- کجا؟! ... وقتی برگشتی من می دانم و تو!

*

درویش آمد. از کوچه ها گذشت. از زیر درخت ها رد شد. آرام می گذشت. بچه ها اطرافش را گرفته بودند. چند تا جلو جلو می رفتند و بقیه پشت سر و دو سویش، پا به پاش قدم بر می داشتند...

کتاب نخل نوشته هوشنگ مرادی کرمانی توسط انتشارات معین به چاپ رسیده است.

نویسنده: هوشنگ مرادی کرمانی انتشارات: معین