کتاب من امام حسن عسکری (ع) را دوست دارم (من اهل بیت را دوست دارم 13)

کتاب من امام حسن عسکری(علیه السلام) را دوست دارم، جلد سیزدهم از مجموعه ی من اهل بیت را دوست دارم ، اثر غلامرضا حیدری ابهری و تصویرگری صفیه احمدپور از نشر جمال به چاپ رسیده است.

این جلد به زندگی امام حسن عسکری (ع) امام یازدهم شیعیان می پردازد. پدرشان امام هادی (ع) امام دهم و مادرشان حُدَیثه نام داشتند که در بین شیعیان از مقام بالایی برخوردار بودند و همگان به ایشان احترام می گذاشتند. امام حسن عسکری (ع) زمانی که تنها دو سال داشتند به همراه پدرشان به اجبار توسط حاکمان عباسی به سامرا که در آن زمان محل حکومت آن ها به شمار می آمد تبعید شدند و تا زمان شهادت شان در این شهر زندگی کردند. ایشان در 22 سالگی به امامت رسیدند و در مدت امامت کوتاهشان که شش سال به طول انجامید شاگردان بسیاری را تربیت کردند و بیشتر اوقات به وسیله ی نامه با شیعیان خود در ارتباط بودند و آن ها را برای غیبت فرزندشان که آخرین امام شیعیان هستند آماده می کردند.

مجموعه ی 14 جلدی " من اهل بیت (علیهم السلام) را دوست دارم " با هدف آشنایی کودکان با پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد (ص) و دختر گرامی ایشان حضرت فاطمه (س) و دوازده امام شیعیان از امام علی (ع) تا امام زمان (عج) به نگارش در آمده است. در هر یک از جلد های آن که به زندگی یکی از این بزرگواران اختصاص دارد مخاطب کودک و نوجوان با ولادت، دوران کودکی، والدین و نحوه زندگی شان آشنا می شود. حکومت ها و حاکمان هم عصر با آن ها دوران جوانی و بزرگسالی و نحوه ی شهادت این عزیزان از دیگر مطالب این مجموعه به شمار می آید. در صفحه ی انتهایی هر جلد کودکان به طور اختصار با نام، لقب، کنیه، محل تولد و زمان شهادت این بزرگواران آشنا می شوند، همچنین سه سخن از معصومی که آن جلد به ایشان اختصاص دارد در این صفحه به چاپ رسیده است. تمام جلدهای این مجموعه با تصاویر رنگی و زیبا همراه شده است. این مجموعه در کتاب نامه ی رشد آموزش و پرورش به عنوان اثری مناسب برای گروه سنی 8 تا 12 سال معرفی شده است.

برشی از متن کتاب

من امام حسن عسکری(علیه السلام) را دوست دارم. او یازدهمین امام ما شیعیان است. او فرزند امام هادی(علیه السلام) و بانوی پرهیزکاری به نام «حدیثه» بود. نام دیگر حدیثه، «سوسن» بود. آن بانوی بزرگوار، نزد شیعیان مقام بالایی داشت. پس از شهادت امام حسن عسکری(علیه السلام) شیعیان به او پناه می بردند و برای مشکلات خود از او راهنمایی می خواستند. امام حسن عسکری(علیه السلام) دو ساله بود که با پدرش امام هادی(علیه السلام) به شهر سامرا، شهری در کشور عراق رفت. البته این مسافرت، به خودشان نبود. حاکمان عباسی، امام هادی(علیه السلام) را به سامرا فراخواندند تا آن حضرت را از نزدیک زیر نظر داشته باشند. در آن زمان سامرا مرکز حکومت آنان بود. امام حسن عسکری(علیه السلام) تا آخر عمر در سامرا زندگی کرد. البته اگر شاهان عباسی اجازه می دادند، حتما امام به مدینه برمی گشت. شاهان عباسی می خواستند آن حضرت را هم مانند پدرش زیر نظر داشته باشند. امام حسن عسکری(علیه السلام) باید هر دوشنبه و پنجشنبه به دربار می رفت تا حکومت، خیالش راحت باشد که امام از سامرا بیرون نرفته است. در زمان شهادت امام هادی(علیه السلام)، امام حسن عسکری(علیه السلام) بیست و دوساله بود. یعنی امام حسن عسکری(علیه السلام) در جوانی به امامت رسید. این امام در دوران امامتش شاگردان زیادی تربیت کرد و مردم را با احکام اسلامی آشنا کرد. یکی از مهم ترین کارهای آن بزرگوار، آماده کردن شیعیان برای غیبت فرزندش امام مهدی(علیه السلام) بود. او در این باره با یارانش سخن می گفت و به آن ها می فرمود: «امام دوازدهم، پسر من است. او مدتی طولانی از نگاه مردم، پنهان خواهد شد و پس از آن ظهور خواهد کرد. او زمین را پر از عدل و داد می کند؛ همان طور که پر از ظلم شده است.» با آن که امام حسن عسکری(علیه السلام) خیلی جوان بود؛ ولی مردم به او بسیار احترام می گذاشتند. آن ها می دانستند که امام عسکری(علیه السلام) از خاندان پیامبر است و علم و ایمان فراوانی دارد. مردم که خبر داشتند امام در چه روزهایی مجبور است به دربار برود، سر راه ایشان می ایستادند تا او را از نزدیک ببینند. آن قدر شهر شلوغ می شد که راه ها بند می آمد. مردم با دیدن امام، ساکت می شدند و برای آن بزرگوار راه باز می کردند. البته به خاطر سخت گیری مأموران، بسیاری از شیعیان باید طوری رفتار می کردند که آن هرا شناسایی و دستگیر نکنند. روزی امام فهمید بعضی از شیعیان می خواهند ایشان را در خیابان ببینند، امام در نامه ای به آن ها نوشت: «هیچ کدام از شما نباید به من سلام دهد و با دست یا به شیوه ی دیگری به من اشاره کند، چون سلامتی شما به خطر می افتد.» به همین خاطر بهترین راه ارتباط شیعیان با امام حسن عسکری(علیه السلام)، نامه بود. امام، یارانی داشت که نامه های حضرت را برای شیعیان می بردند و نامه ها و هدایای آنان را به دست امام می رساندند. شیعیان در این نامه ها، سوال های دینی خود را می پرسیدند و مشکلات شان را با آن امام در میان می گذاشتند و راه درست را از ایشان پرس و جو می کردند.    

نویسنده

" غلامرضا حیدری ابهری " در سال 1348 هجری شمسی در شهر تهران به دنیا آمد. تحصیلات دورة ابتدایی و راهنمایی را در همین شهر گذراند. به خاطر علاقه به علوم دینی، تحصیلات دورة دبیرستان را نیمه تمام رها کرد و به شهر قم رفت. در مدارس علمیه قم، تحصیل علوم دینی را آغاز کرد و از اساتید بزرگ حوزه بهره برد. او هم زمان با تحصیل، نویسندگی را نیز تجربه کرد. اولین اثر او در سال 1374 منتشر شد. از آن به بعد نیز آثار متنوعی را پدید آورد. البته او چندین اثر ادبی و تاریخی و حدیثی را نیز برای بزرگسالان نوشته است. برخی آثار وی از سوی جشنواره‌های مرتبط با کتاب هم برگزیده شده‌اند.

(معرفی شده در کتاب نامه آموزش و پرورش - گروه سنی 8 - 12 سال) نویسنده: غلامرضا حیدری ابهری تصویرگر: صفیه احمدپور انتشارات: جمال