کتاب تعطیلات پلیسی

معرفی کتاب تعطیلات پلیسی

داستان کتاب بینگر یک معمای پلیسیِ جذاب و ماجراجویانه است. لِنا، به اصرار مادرش، با قطار راهی شهر بِرن می شود تا تعطیلات مدارس را در کنار پدرش (سام) بگذراند. پدر او برای انجام یک تحقیق بین استانی برای سرمایه گذاری سوییسی، در اداره ی پلیس این شهر با کد 022، مشغول به کار می باشد.

این یک ماموریت سی روزه است که بر عهده ی او گذاشته شده و کد 022 به معنای یک بخش الحاقی در مرکز پلیس می باشد. امروز در اداره ی سام، غوغایی به پاست و همه با عجله به این سو و آن سو می دوند؛ خبرها هاکی از این می باشد که در موزه ی سانتر پُل کِله، یک عروسک خیمه شب بازیِ با ارزش، بدونِ هیچ سر نخی غیبش زده است.

در همین اوضاع به هم ریخته و نابسامان، در حالی که سام برای رفتن به ایستگاه قطار و آوردنِ لِنا آماده می شود؛ یکی از همکارانش از او می خواهد پرونده ی مربوط به گم شدن مجسمه را برای تحویل دادن به فرمانده ببرد. نیروی بسیاری در اداره ی پلیس سر در گُم هستند و با انواع گرفتاری های عجیب و غریبی دست به گریبانند.

نه ردِّ پایی، نه اثر انگشتی، دزدها بسیار محتاطانه عمل کرده اند؛ آیا ارتباطی میان لِنا، پدرش و عروسک خیمه شب بازی وجود دارد؟ رشته های ظریف این داستان ماجراجویانه و جذاب به کجا خواهد رسید؟

برشی از متن کتاب تعطیلات پلیسی

فرمانده تو مرکزه! باید فورا اون گزارش کارشناس پیگیری رو به دستش برسونیم! به خصوص اون صفحه ی من رو که مربوط به بررسی رد پاهاست. من هم که فورا باید خودم رو برسونم زایشگاه. وایسا رفیق! من هم یک مشکل خونوادگی دارم! قطار دقیقا ساعت نُه و چهل و پنج دقیقه می رسه. تقریبا همین الان! امکان نداشت بتونم راضی اش کنم: سام! لطفا!... باورتان شود یا نشود، گفتم خیله خب، باشه! پوف ف ف! مارتین غیبش زد.

نگاهی به گزارش انداختم. توی صفحه ی اول عکسی از یه عروسک خیمه شب بازی ربوده شده بود: یک آدمک رنگ پریده ی ریش دار با چشم های وق زده. کلاه سیلندر سرش بود و با یک جور روپوش تیره و دستمال گردن قهوه ای پوشیده شده بود.

نوشته ی زیر تصویر را خواندم و به این نتیجه رسیدم که آن عروسک در واقع پرتره ای است که پُل کِله از خودش ساخته. هیچ شباهتی با عروسک های خیمه شب بازی خندان و رنگارنگ گویینیول که توی بچگی هایم، دیده بودم، نداشت.

مارتین هم پایین صفحه نوشته بود که عروسک خیمه شب بازی 38 سانتی متر طول دارد و از یک استخوان گاو، مقداری پارچه، نقاشی و گچ ساخته شده. چی؟! این همه سر وصدا برای یک استخوان، مقداری پارچه و چند گرم گچ؟! شلوارِ لِنا و بعد لِنای من از قطار پیاده شد. لِنای زیبا با آن موهای بلند قهوه ای و چشمان سیاهی که به من دوخته بود: مجبور بودی با یونیفرم بیایی؟ سفر خوبی داشتی؟ بعد از یک ماه غیبت، احوال پرسی بی حالی بود! پوسیدمش، جلوی نگاه فضول علاف هایی که سر و وضع مسخره ی یک یونیفرم پوشِ نشان دار با ساکِ ورزشیِ مارک دِستینی چایلد یک نوجوان را برانداز می کردند.

از همان فاصله ای که صورت دلخور و عصبانی اش بهم اجازه می داد. تا پارکینگ حرف زیادی باهم نزدیم. توی ماشین یک دفعه فکر کردم که تکلیف را معلوم کنم. من باید پرونده ای مربوط به کارم رو بردارم. بعد می ریم غذا می خوریم و بعدش تو را می برم پیش اورس و سارا. سکوت! برای تلطیف فضا بنا کردم توی رادیو دنبال موسیقی گشتن.

اما موبایلم زنگ زد: مَدی بود! می خواست مطمئن شود لِنا به موقع رسیده، خیالش که راحت شد زیر لب تشکری نثارم کرد، قبل از اینکه گوشی را رویم قطع کند. باز هم؟ لِنا قبل از این که رویش را برگرداند، از گوشه ی چشم نگاه کوتاهی به من انداخت. دستم را روی بازویش گذاشتم: هم چی مرتبه؟ به جای جواب دادن غر غر کرد: من پیش اورس نمی رم.

خواهش می کنم عزیزم! اوضاع همین الانش هم به اندازه ی کافی پیچیده است. من نمی رم اون جا! همین! از این بهتر نمی شد: فقط همین را کم داشتم! سانتر پُل کِله درست رو به روی مان بود. اولین بار بود این بنا را که یک معمار ایتالیایی ساخته بود، می دیدم.

سه موج از چوب و فولاد که ناگهان از پشت تپه های بلند ظاهر می شوند، درست بالای بزرگراه. از پارکینگ که نگاه می کردی، این سه موج تبدیل به سه تپه ی کوتاه تر می شدند که با یک مزرعه ی طلایی گندم احاطه شده بودند. باشکوه بود!...      

نویسنده: ماری کریستف روآتا آرن مترجم: مریم مرتضایی انتشارات: هوپا