کتاب من سر قولم هستم - امیرعلی ق

کتاب من سرقولم هستم نوشته ی امیرعلی ق توسط انتشارات 360 درجه به چاپ رسیده است.

"من سر قولم هستم" کتابی در برگیرنده ی دل نوشته ها و متن هایی عاشقانه، زیبا و دل انگیز می باشد که احساسات مخاطب را برمی انگیزد . "امیر علی ق"، عکاس و نویسنده ی کتاب حاضر، یکی از افراد شناخته شده در صفحات مجازی اینستاگرام است که اغلب جوانان او را با به واسطه های عکس های جذاب و هم چنین دل نوشته های خواندنی اش می شناسند و به او و آثار هنری اش علاقه مند هستند. با انتشار کتاب پیش رو، سیل عظیمی از دوستداران امیر علی ق، به نمایشگاه کتاب مراجعه کرده و با استقبال از این اثر، شور و رضایت خود را برای عموم به نمایش گذاشتند. به طور کلی، مولف در طول محتوای این اثر که حاوی جملاتی با مضمون دل تنگی، عشق و عاشقی، جدایی و پیوند و غیره می باشد، با به کارگیری از عبارات و واژگانی ساده و در عین حال ویژه، سعی در ابراز احساسات درونی خود کرده و با در جریان گذاشتن برداشت های شخصی اش از دل دادگی ها، جدایی ها و حس تلخ تنهایی های ناشی از آن، خواننده را با خود شریک کرده و رضایت مندی و لذت را در وجود او پدیدار می سازد.

برشی از متن کتاب

تو با نبود من، هیچ چیز ازت کم نمی شه و این زیباترین تشکل دنیا است... چه عجیب که تو باعث می شی قول هام به خودم را فراموش کنم. تو در من پر از حرف هایی هستی که نمی شه زد، پر از فاصله و نرسیدن ... و همین ها ست که تو رو خواستنی می کنن، چون من رو رنج می دن. من از عشق های سرپاییی و تکراری گریزون ام، از داستان هایی که تهشون خوشه، چون شبیه زندگی واقعی نیست. من عاشق اون دستاتم که نمی شه گرفت، عاشق اون سلیقه ی خوبت که همه دیر می فهمنش. این که نتونم تو رو آرزو کنم، نتونم تورو کنارم تصور کنم، اوضاع رو زیباتر می کنه... این که آدم ها بخندن بهم وقتی که می گم انتخابم فلانیه، خنده هاشون دال بر زیبائی توئه و چی بالاتر از این که همه اعتراف کنن به زیبا بودنت؟ من عاشق اینم که مثل بقیه ی آدم ها هنوز نفهمیده باشمت، یعنی بیش تر از تصورم خوب باشی، بیش تر از چیزی باشی که نشون می دی تا غافلگیر شم و بیش تر بنویسمت. چون نیستی، من هر بار که تو رو می نویسم نوشته هام قشنگ تره ... چون باید ان قدر دست به دست بشه تا اتفاقی برسه به دستت و عشق من به تو این طوری وقتی نیستی، دستای یک عالم آدم رو به هم چفت می کنه. این وسط نمی بخشم هر کسی رو که وسط خوندن حرفام گریه اش بگیره، چون نوشته ی من غمگین نیست، شاده خیلی شاده. اوایل وقتی می رسوندمت خونه، وقت رفتن به آدم هایی که توی کوچه تون زندگی می کردن حسودی می کردم .... به هم محلی هاتون که هر از گاهی می تونن تصادفی تماشات کنن یا همسایه ها، که از یک طبقه بالاتر یا پایین تر، صدای خنده هات رو می شنون. به کم کم به خانواده ت حسودیم شد ... به اون ها هر چقدر هم که دعو.ا کنی باز سر یک سفره کنارت می شینن. یک روز وقتی خداحافظی کردی و تنهایی رفتی سفر، تو فرودگاه از پشت شیشه به گل سرت، به کیف پولت به کوله پشتیت حسودی کردم... فکر کن؟ به اونایی که جونی ندارن ولی همیشه همراهتن روزگار من از وقتی دیدمت دو قسمت شده. اون قسمتش که نیستی به تو فکر می کنم و اون قسمت که هستی رو می تونم جز تو به چیزهای دیگه ای هم فکر کنم. وقتایی که نیستی رو بیا راجع به ش حرف نزنیک، اما وقتایی رو که هستی تازه می تونم مثل آدم های دیگه زندگی کنم. بچه که بودم بهم گفتی: «وقتی عصبی می شی تا ده بشمر و بعد تصمیم بگیر» یعنی تصمیمت ده ثانیه ی بعد اینی نیست که فکرش رو می کنی. تا وقتی که بچه بودم هیچ وقت تا ده نشمردم اما وقتی بزرگ تر که شدم، از گریه های شدید یک نفر فهمیدم گاهی بعضی از احساسات خوبمم بیش تر از ده ثانیه عمر نمی کنه، یعنی نه فقط وقت عصبانیت، انگار حتی وقتی خواستم به کسی بگم عاشقشم هم، باید ده ثانیه صبر کنم...

نویسنده: امیرعلی ق انتشارات: 360 درجه