کتاب یکی برای خانواده ی مورفی - پیدایش

کتاب یکی برای خانواده مورفی نوشته ی لیندا م. هانت و ترجمه ی فرح بهبهانی از نشر پیدایش به چاپ رسیده است.

این اثر رمانی اجتماعی - خانوادگی، ویژه ی نوجوانان است که زندگی دختری به نام " کارلی" را بیان می کند. "کارلی کانرز" دختر سیزده ساله ای است که توسط یک مددکار اجتماعی به خانواده ی مورفی سپرده می شود تا در کنار آن ها زندگی کند. او از کودکی با مادر قمارباز و خوش گذرانش زندگی کرده که تمام اوقاتش را در قمارخانه های شهر لاس وگاس مشغول بازی و باختن بوده است. آن ها زندگی خوبی از نظر مادی نداشتند و حتی مجبور بودند لباس هایشان را از صندوق های خیریه به دست آوردند، اما با این حال کارلی از بودن در کنار مادرش احساس آرامش داشت تا این که مادرش با مردی به نام " دنیس " که او هم در وگاس کار می کند آشنا شده و ازدواج می کند. کارلی احساس خوشایندی نسبت به دنیس ندارد و مدام در حال درگیری با اوست. یک شب که مادرش با حالت مستی به خانه می آید بین او و کارلی جر و بحثی پیش می آید و کارلی از ناپدرشی کتک سختی می خورد و مادرش هم دنیس را در این کار همراهی می کند. کارلی پس از گذراندن دورانی در بیمارستان نزد خانواده ی مورفی می رود. " جولی مورفی " زنی خانه دار و مادر سه پسر می باشد و همسرش آتش نشان است. او به پرورشگاه تقاضای نگه داری از یک دختر بچه را داده بود و آن ها کارلی را برای خانواده ی مورفی مد نظر می گیرند. زندگی در کنار این خانواده برای کارلی در روزهای اول بسیار سخت است به خصوص که احساس می کند پسر بزرگتر خانواده و آقای مورفی با حضور او مشکل دارند، اما به مرور زمان معنی خانواده برای او تغییر می کند و به درکی دیگری از زندگی می رسد و ... .

 

برشی از متن کتاب

  شب طولانی آدام رو تماشا می کنم که شستش رو می مکه و نمی دونم که موقعیت رو درک می کنه یا نه. فکر می کنم که خانم مورفی در این موقعیت چی کار می کرد. زانو می زنم. «آدام؟» به چشم هایم خیره می شه،ولی هیچ حرکتی نمی کنه. -می دونی که الان چه اتفاقی افتاد؟ می دونی که مایکل اریک کجارفته؟ بدون اینکه شستش رو بیاره بیرون می گه: «بهشت.» بهش می گم: «نه، نه آدام.مایکل اریک رفته بیمارستان، دکترها اونجا ازش مراقبت می کنن.میبینی که خیلی زود برمیگرده خونه.» صدای دنیل مثل چاقویی به تنم فرو می ره. «از کجا می دونی؟ نمی دونی که حالش خوب می شه. تو هیچی نمی دونی.» دلم می خواد یه سیلی بزنم توی صورتش چرا همیشه سر من جیغ می زنه؟ واقعا دلم می خواد این کارو بکنم، ولی بعد یاد آدام می افتم. حالتی که شستش رو می مکه. مایکل اریک باید خوب بشه، باید. برای شام ماکارونی با پنیر درست می کنم. ولی هیچ کدوم نمی خوریم. کمی تلویزیون تماشا می کنیم و بعد آدام رو برای خوابیدن آماده می کنم. لحاف رو تا زیر چونه اش بالا می کشم و می پرسم: «دلت می خواد برات قصه بخونم؟» سر تکون می ده و به تخت خالی مایکل خیره می شه. منم نگاه می کنم. «الان بر می گردم. باشه؟» به حموم می رم، دنیل دندونش رو مسواک می کنه. می دونم که ازم متنفره، پس خیلی با احتیاط حرف می زنم. «می دونی، من می دونم که تو نگران و ناراحتی ولی چون پسر بزرگی هستی فکر کردم شاید یه کاری بکنی.» با دهن پر از خمیردندون می گه: «همچین می گی پسر بزرگ انگار پنج سالمه. من پرستار لازم ندارم. اقلا تو رو نه.» همون جا حدم رو تعیین کرد. «به خاطر خودم نیست، به خاطر آدامه.» بعد از مکثی طولانی از توی آینه بهم نگاه می کنه. «چی؟» -فکر می کنم امشب تنهایی می ترسه.شاید بتونی تو تخت مایکل اریک بخوابی تا احساس تنهایی نکنه. توی دستشویی تف می کنه. «باشه.» -ممنون دنیل. مسواکش رو بلندمی کنه و جواب می ده: « به خاطر تو نیست.» من من می کنم و می گم:«آره می دونم.» بعد می رم و به آدام می گم که شب برادرش پیشش می خوابه. لبخند می زنه. شیش تا کتاب می خونیم، پیشونی آدام رو می بوسم و به دنیل شب به خیر می گم. می رم پایین تا آشپزخونه رو تمیز کنم، چون می دونم که خانم مورفی این کارو می کنه. دائم می چرخم و به تلفن نگاه می کنم و دلم می خواد که زنگ بزنه. وقتی تمیز کاری تموم می شه به اتاقم می رم و اونجا می ایستم. تابلو رو می خونم، تابلویی که هر بار وارد اتاق می شم به من خوشامد می گه. «قهرمان یکی باش.» به طرف تخت می رم و زانو می زنم. از خدا می خوام کمکم کنه تا امتحان هام رو خوب بدم و مادرم رو خوشحال نگه دارم. فکی می کنم این اولین باریه که واقعا دعا  می کنم. ..    

(رمان هایی که باید خواند) نویسنده: لیندا م.هانت مترجم: فرح بهبهانی انتشارات: پیدایش