کتاب گلپونه ها - هما میرافشار

کتاب گلپونه ها نوشته ی هما میرافشار در انتشارات بدرقه جاویدان به چاپ رسیده است.

"هما میر افشار" متولد 3 اسفند 1325 در شهر تهران است. وی سرودن شعر را از دوران دبیرستان آغاز کرد. کتاب "گلپونه ها" نخستین دفتر شعر و ترانه او بود که در سال 1352 خورشیدی به چاپ رسید و مورد توجه بسیاری از هنرمندان و خوانندگان قرار گرفت. "میر افشار" اشعاری را در قالب ترانه، غزل و قصیده نگاشته که با سبک خاص خود، احساس خوبی را به خواننده منتقل می کند. بیش از 250 ترانه از اشعار و ترانه های "میر افشار" توسط خواننده های مختلف خوانده شده و به دنیای موسیقی ایرانی عرضه شده است. صداهای آشنایی همچون ایرج بسطامی و بسیاری دیگر از آثار میرافشار استفاده کرده اند. سبک ترانه سرایی این شاعر بسیار خاص و جالب توجه است. فضا سازی های صورت گرفته توسط او بسیار خیال انگیز و سرشار از عشق است. مشهور ترین ترانه این کتاب "گلپونه ها" نام دارد که نام کتاب از آن مشتق شده است. این ترانه توسط ایرج بسطامی اجرا شد و بسیار مورد توجه علاقه مندان قرار گرفت.

برشی از متن کتاب

-           ترانه "شهرزادِ قصّه گو":

"مَرا در سینه پنهان کُن،

رَهَم دِه در دِلِ پُر مهر و اِحساسَت

مرا مَگذار تنها، ای دلیلِ راه امیدم

بهشتم، آسمانم، شعر جاویدم

مرا بُگذار تا زنجیریِ زندانِ غَم باشم

برایت قصه ها خوانم،

به پایت شِعرها ریزم

مرا بُگذار تا مستانه در پایِ تو آویزم

مرا در دیده پنهان کُن

که شبها تا سَحَر رویای آن چشم سیه گَردَم

مرا مَگذار تا دور از تو ای هستی، تَبَه گَردَم

زِ پایَم بَندِ دِل مَگشا،

مرا بُگذار تا کاخی برایت از وفا سازم

تُرا از آرزوهایت جُدا سازم،

تُرا با کعبۀ دل آشنا سازم

بیا با من، بیا تا در میانِ موجِ دریاها،

میانِ گِرد بادِ سختِ صحراها

کنارِ بِرکه های غرقِ نیلوفر،

تهی از یادِ فرداها

ز جامِ چشم های تو مِیِ ناب نِگَه نوشم.

مَنَم آن مُرغکِ وحشی،

قَفَس مَگشا،

ز پایم بَندِ دل را بر مَدار، ای آشنایِ من

مرا بُگذار تا عُمری اسیر آرزو باشم، سَراپا گفتگو باشم،

شَهِ من، شهرزادِ قصّه گو باشم

مران از سینه یادم را

مرا از کف مَدِه آسان

مَنِه اُمّید جاویدم

به لوحِ عشقِ من پایان..."

...........................................

-           ترانه "هَوسِ دَردِ بی دوا نَکُنی":

"بار دیگر دِلا خطا نَکُنی

با جفا پیشگان وفا نکُنی

عهد کردی که خون شوی اّما

با دِلِ بی صَفا، صَفا نکُنی

من خوشم با جنون رسوایی

گر تو زین عالَمَم جُدا نکُنی

دردِ عشقست و مرگ درمانش

هَوَس دَردِ بی دوا نکُنی

رفتم از کوی آشنایی ها

تا به نیرَنگم آشنا نکُنی

خاکِ میخانه ها شو ای غافل

تا که بر عالم اعتنا نکُنی

تا سَحَر می توان دَمی آسود

گر تو ای دل خدا خدا نکُنی

ای که در سینه ام قرارت نیست

مُشت خود را دوباره وانکُنی