کتاب کیک عروسی و داستان های دیگر

کتاب کیک عروسی و داستان های دیگر اثر مگان میهیو برگمن، راسل بنکس، جولی اوتسوکا و ... با ترجمه ی مژده دقیقی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

کتاب پیش رو مجموعه ی 11 داستان کوتاه جذاب و خواندنی از نویسندگان مختلفی هم چون برگمن، بنکس و ... را تحت عناوین "هنرکدبانوگری"، "عضو ثابت خانواده"، "یک روز به بطالت گذشت"، "امنیت"، "همسایه ها"، "پیش رفتن"، "کیک عروسی"، "صدایی در شب"، "پریمیوم هارمونی"، "مرد کوچک" و "دندان های واشنگتن" ارائه داده و روایت هایی زیبا را برای مخاطب شرح می دهد. در داستان هنر کدبانوگری، شخصیت اصلی و راوی داستان ، زنی است که همراه با تنها فرزندش، آیک روزگار می گذراند. آیک، پسر بچه ای هفت ساله و خوش زبان و سرشار از استعداد بازیگری می باشد و همواره با نقش آفرینی و حرکات کودکانه ی خود، مادرش را خوش حال می کند. این زن، پسرش را به تنهایی و بدون حضور همسرش پرورش داده و تمامی امور مربوط به خانه و حتی کارهای مردانه ای هم چون، تعویض روغن ماشین و ... را انجام داده و زندگی اش را اداره می نماید. مادر او، به تازگی از دنیا رفته و وی را در ماتم و غمی بزرگ فرو برده است. در طی داستان، زن قصه همراه با پسرش در ماشین خود، به سوی جنوب در حال حرکت هستند. راوی با تشریح قصه ای پرکشش برای خواننده، او را نیز در این سفر، با خود و فرزندش همراه می سازد.

برشی از متن کتاب

هنر کدبانوگری مگان میهیو برگمن من کدبانوی خانه ی خودم هستم، نان اور خودم. غذا می پزم و لامپ عوض می کنم. کبودی ها را بوس می کنم و مارهای سرخ سر نهر حیاط پشتی را با کج بیل فولادی می کشم. ملافه ها و روغن ماشینم را عوض می کنم. می توانم کیک بپزم و جیرجیرک های شتری زیرزمین را که سقفش از قد آدم کوتاه تر است، با تله ی چسبی خانگی نابود کنم، چون هیچ کس دیگری دور و برم نیست که این کار را بکند. آیک با صدای نازک و لهجه ی بریتانیایی می گوید: به چپ بپیچید. چپی در کار نیست – فقط یک جاده ی خشک و خالی است در کارولینا که ظاهرا بی نهایت صاف است، جاده ای در میان کاج ها و بیلبوردهای پراکنده ی بنگاه های فروش ماشین. مادرم را بهار گذشته از دست دادم و دارم نه ساعت راه را با بچه ای هفت ساله در بزرگراه آی – 95 به سمت جنوب می رانم تا شاید یک بار دیگر صدایش را بشنوم. آیک از روی صندلی عقب می گوید: به خروجی نزدیک می شوید. از راست برانید. می پرسم: امروز کی هستی؟ آیک می گوید: اون خانومه توی جی. پی. اس. مری پایینز. پسرم یک آرتیست بیست کیلویی است، یک پسر بچه ی ریزه میزه ی خوش سر و زبان که خیلی از شعرهای نمایش های اندرو لوید وبر را از بر است. روی شیشه ی بخار گرفته ی پنجره دو چشم و یک دهان می کشد. می گویم: این کارو نکن، بچه جون، مگه این که توی اون کوله پشتی مایع شیشه شور داشته باشی. می گوید: می شه صدای این آهنگو بلند کنی؟ در اینه ی عقب تماشایش می کنم که زیر لب برای خودش آواز می خواند. توی صندلی ایمنی اش ادای مادونا را در می آورد. موهای بور بلندش که به سفیدی می زند، با ضرب آهنگ موسیقی تاب می خورد. می گوید: چرا از این لباس های برقی برقی نمی پوشی؟ خودم را با شلوارک زری چسبان و جوراب های بلند مجسم می کنم. می پرسم: جیش نداری؟ می توانستیم برای ناهار توقف کنیم. آیک آه می کشد و عینک آفتابی ری بن قدیمی ام را می زند بالا، لای موهایش. می پرسد: ناگت مرغ؟ اگر مادر بهتری بودم می گفتم: نه. اگر مادر بهتری بودم الان حتما یخدانی داشتیم که تویش یک کیسه ی زیپ لاک بود با یک ساندویچ کرده ی بادام زمینی و مربا با نان دوره گرفته، و یک ظرف پلاستیکی هویج خرد شده و انگور بی دانه. اگر دختر بهتری بودم، آیک مادربزرگش را می شناخت، وقت بیش تری را در آغوش او گذرانده بود و با تقلید از کریستوفر پلامر در نقش کاپیتان فون تراپ، او را به تحسین وا داشته بود. آیک می پرسد: پتروداکتیل هر دفعه می تونست چند تا تخم بذاره؟ می گویم: احتمالا فقط یکی. یه پتروداکتیل برای هر مادری کافیه. آیک می پرسد: چقدر دیگه مونده؟ چهار ساعت. چهار ساعت تا چی؟ می گویم: خودت می بینی. سخت است برای آیک توضیح بدهم که داریم می رویم به یکی از این...

فهرست

آرزوی داستان کوتاه استیون میلهاوزر یادداشت مترجم هنر کدبانوگری مگان میهیو برگمن عضو ثابت خانواده راسل بنکس یک روز به بطالت گذشت جولی اوتسوکا امنیت» نوشته لیدیا فیتس‌ پتریک همسایه ‌ها آیزاک باشویس سینگر پیش رفتن دایان کوک کیک عروسی مدلین تی ‌ین صدایی در شب استیون میلهاوزر پریمیوم هارمونی استیون کینگ مرد کوچک مایکل کانینگهم دندان‌ های واشینگتن مری سوان

نویسنده: گروه مؤلفان انتخاب و ترجمه: مژده دقیقی انتشارات: نیلوفر