کتاب کلاف پر گره - پیدایش

کتاب کلاف پرگره نوشته ی لیزا گراف و ترجمه ی فریده خرمی توسط نشر پیدایش به چاپ رسیده است.

داستان آمده در این کتاب در رابطه با دخترک یتیمی به نام " کَدی " می باشد که در نوانخانه ی دوشیزه مالوری زندگی می کند. او استعداد خارق العاده ای در آشپزی و به خصوص در درست کردن انواع کیک دارد. از روزی که او شروع به آشپزی کردن کرده است، پنج سالی می گذرد و در تمام طول این مدت او در انواع مسابقات شیرینی پزی شرکت کرده و جایزه ی نفر اول را برده است. اکنون او یازده سال دارد ولی مانند روز اولی که به این نوانخانه آمده، همچنان بسیار لاغر و ریز جثه می باشد. درباره ی یتیم خانه ی دوشیزه مالوری باید گفت: برخلاف تصور دیگران که آن جا را محیط غمناکی می دانند؛ فضایی بسیار صمیمی و شاد در آن جا حکم فرما است. تعداد کودکانی که در آن جا زندگی می کنند بسیار اندک هستند زیرا دوشیزه مالوری، صاحب آن جا، استعداد بی نظیری در شناخت بچه ها و پیدا کردن خانواده هایی مناسب برای آنها دارد. البته در این میان یک استثنا هم وجود دارد. کَدی، تنها دختری است که پس از گذشت چند سال هنوز در این یتیم خانه زندگی می کند. در این مدت هر بار که دوشیزه، خانواده ای را برای سرپرستی او پیدا می کند بعد از گذشت تنها یک هفته ی آزمایشی مجبور می شود، برود و او را دوباره نزد خود بازگرداند. امروز هم یکی از روزهای جشن فرزند خواندگی می باشد و قرار است سرپرستی کودکی به خانواده ای واگذار شود. کَدی تصمیم دارد برای این مراسم کیک دارچینی درست کند تا دوستش را خوشحال کند. او لحظه ای به فکر فرو می رود و با خود می گوید حتما خانواده ی اوهم در یک چنین روزی به دنبالش خواهند آمد؛ خیلی زودتر از آن چه او فکر می کند رمز و راز زندگی اَش، همچون معمایی حساب شده قدم به قدم گشوده می شود...

 

برشی از متن کتاب

گدی ان چنان غرق شیرینی پزی بود که متوجه  مه نشده بود. از پنجره به بیرون زل زد. بیرون روی چمن، مه غلیظ همه چیز جز پایه ی میز پیک نیک را تیره و تار کرده بود. آب باران روی پله های مهتابی لک انداخته بود. آن روز صبح هم که کدی را به این جا آوردند، هوا مه آلود بود. کدی آن موقع آن قدر کوچک بود که دیگر چیزی از آن روز به یادش نمی آمد. اما قصه اش را آن قدر شنیده بود که جزئیات برایش به اندازه ی یک کفش کهنه، واقعی و آرام بخش شده بود. بوی نمناک شبنم بیرون از خانه، رمان جنایی ای که دوشیزه مالوری موقع شنیدن صدای در می خواند و به خصوص تعجب دوشیزه مالوری از ورود او. دوشیزه مالوری همیشه می گفت: هیچ وقت بچه ای به اون کوچیکی ندیده بودم که سرش این همه مو داشته باشه. گیس هم براش بافته بودند. دوشیزه مالوری به این جا که می رسید، رد گیس ها را روی سر کدی می گرفت. این کارش باعث می شد پوست کدی به طرز لذت بخشی مور مور شود. بعد ادامه می داد: ظریف ترین گیسی بود که تا اون موقع دیده بودم. مثل یه تاج گل درهم پیچیده بود. هر کسی برات بافته بود، واقعا آدم با استعدادی بوده. دوشیزه مالوری دوباره به خمیر توی کاسه ناخنک زد و پیشناهد کرد: شااید بهتر باشه امروز بساط مهمونی رو بیاریم تو. کدی به شوخی به پشت دست دوشیزه مالوری زد و به اعتراض گفت: اما جشن های روز فرزند خواندگی همیشه بیرون از خانه برگزار می شه. در زندگی یک یتیم، ثبات زیادی وجود نداشت. هم خانه های جدید مثل موج های ساحل می آمدند و می رفتند، اما جشن های روز فرزند خواندگی همیشه یک جور باقی می ماندند. این جشن ها بیرون از خانه برگزار می شدند، هدایایی رد و بدل می شد، مهمان ها بازی فکری می کردند (چون با وجود آدم های کمی که در آن اطراف زندگی می کردند، نمی شد بازی دیگری کرد) و و کدی برای دختر بچه ی خوش شانسی که در آن روز به فرزند خواندگی پذیرفته می شد، کیک می پخت. بعضی از مردم وقتی که می فهمیدند تعداد یتیم هایی که در خانه ی دوشیزه مالوری زندگی می کنند چقدر کم است، خیال می کردند که آن جا باید یتیم خانه ی غمناکی باشد. اما حقیقتکاملا برعکس بود. حقیقت این بود که بیش تر یتیم ها در یتیم خانه ی دوشیزه مالوری با سرعتی عجیب، یک خانواده ی مناسب پیدا می کردند. دوشیزه مالوری در جفت و جور کردن خانواده ها با یتیم ها استعداد داشت. می گفت که وقتی احساس می کند دو نفر واقعا به درد هم می خورند، در اعماق سینه اش فشاری را حس می کند و همه چیز برایش روشن می شود. بیش تر دختران کوچکی که وارد پرورشگاه می شدند، در عرض چند روز و یا چند ساعت با خانواده ای جور می شدند. معروف بود که دوشیزه مالوری برای دختری فقط هفت دقیقه بعد از پیاده شدن از قطار، خانواده پیدا کرده...  

بهترین کتاب به انتخاب سایت آمازون در سال 2013 نویسنده: لیزا گراف مترجم: فریده خرمی انتشارات: پیدایش