کتاب کلاف آرزوها - گرگوار دولاکور

کتاب کلاف آرزوها نوشته ی گرگوار دولاکور با ترجمه ی شهلا حائری در نشر قطره به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی رمان، "ژوسلین"، زنی 47 ساله و چاق با چهره ای معمولی است که ناامیدانه در کنار همسرش، "ژوسلن"، مردی بی احساس، در شهر "آراس"، روزگار می گذراند. وی صاحب دختر و پسری به نام های "نادین" و "رومان" می باشد که هم اکنون، به دور از خانه و والدین شان، زندگی خود را سپری می کنند؛ نادین در کشور انگلستان و رومان نیز در شهر گرونوبل. زن قصه، در دوران نوجوانی، آرزوها و برنامه های بزرگی را در سر می پروراند و مشتاقانه برای تحقق آن ها لحظه شماری می کرد؛ غافل از این که دست سرنوشت نقشه های دیگری را برای او طرح ریزی کرده و او را با اتفاقاتی غم انگیز مواجه خواهد ساخت. ژوسلین، در سن 27 سالگی، با تفکراتی خوش بینانه، به دنبال عشق و علاقه ای دو طرفه، با ژوسلن پیمان زناشویی بست. اما دیری نگذشت که با تلخی ها و روزمرگی های زندگی مشترکش دست به گریبان شده و روزگار یکنواختی را در پیش گرفت. در تمام این مدت، ژوسلین، فروشگاه خرازی خود را اداره کرده و از این طریق درآمد ناچیزی را به دست می آورد و ژوسلن نیز، با کار در کارخانه ی بستنی سازی، اوقات خود را پشت سر می گذاشت. تا این که در پی ماجراهایی غیر قابل پیش بینی، روند زندگی ژوسلین تغییر یافته و دگرگون می شود.

برشی از متن کتاب

آدم همیشه به خودش دروغ می گوید. مثلا خودم خوب می دانم که خوشگل نیستم. چشمانی به رنگ آبی آسمانی ندارم که مردها خود را در آن نگاه کنند و بخواهند در آن غرق شوند تا کسی برای نجات شان شیرجه رود. هیکل مانکنی ندارم. هیکلم توپر و حتا چاق و چله است. از آن هیکل هایی که جای یک نفر و نصفی را می گیرد. دست یک آدم با قد متوسط به دور کمرم نمی رسد. از آن زیبایی ها ندارم که باعث شود کسی در گوشم دایم زمزمه های آن چنانی کند و آه بکشد. نه. جمله های کوتاه مناسب من است. فرمول های خشک و خشن. مثل استخوان بی گوشت و بی چربی. همه ی این ها را می دانم. با این حال هنگامی که ژو هنوز به خانه برنگشته، پیش می آید که به اتاقم بروم و جلو آینه ی گنجه خودم را برانداز کنم ـ راستی یادم باشد بهش بگویم که قبل از این که در حال تماشای خودم آینه روی سرم بیفتد، به دیوار نصبش کند. در این مواقع چشمانم را می بندم و لباسم را درمی آورم. همیشه یک کم سرما سرمایم می شود. می لرزم. پیش از این که چشمانم را باز کنم کمی صبر می کنم. مزه مزه می کنم. پرسه می زنم. به رویا فرو می روم. در خیالاتم زن های نقاشی هایی را مجسم می کنم که در کتاب های خانه مان این ور و آن ور افتاده بودند یا بعدها در مجله ها به طور عریان تر می دیدم. سپس آرام چشمانم را باز می کنم، با دور کند. به خودم نگاه می کنم، به هیکلم، به چشمان سیاهم و به نظرم زیبا می آیم. قسم می خورم که در این لحظه زیبا هستم، حتا خیلی زیبا. این زیبایی باعث می شود که حس کنم واقعا خوشبختم. حس کنم شدیدا قوی هستم. باعث می شود چیزهای زشت از خاطرم برود. خرازی نسبتا کسل کننده و حرف ها و بخت آزمایی های دانیل و فرانسواز ـ دو قلوهایی که صاحب سالن آرایش کواف استتیک بغل خرازی هستند. این زیبایی باعث می شود چیزهای بی حرکت را فراموش کنم. مثلا یک زندگی بدون داستان را. مثلا این شهر وحشتناک بدون فرودگاه را. این شهر خاکستری که از آن نمی شود فرار کرد و هرگز کسی به آن جا نمی آید، هیچ راهزن دلی، هیچ شاهزاده ی سفیدپوش نشسته بر اسب سفیدی. شهر آراس. 42000 نفر جمعیت، 4 فروشگاه بزرگ، 11 سوپر مارکت، 4 ساندویچ فروشی، چند تا کوچه ی عهد قرون وسطی، یک تابلوی سر کوچه ی میروار دو ونیز، که به رهگذرها و فراموش کارها یادآوری می کند که در این جا اوژن فرانسوا ویدوک 24 ژوییه 1775 به دنیا آمده است. و بعد خرازی من. برهنه، این گونه زیبا در جلو آینه، به نظرم می رسد که کافی است دست هایم را تکان بدهم تا پرواز کنم، سبک بال، طناز. و من هم وارد کتاب های هنری شوم که در خانه ی کودکی ما پخش و پلا بود. من هم به زیبایی آن ها خواهم شد، قطعا. اما هرگز جرئت نمی کنم. سر و صدای ژو از طبقه ی پایین همیشه غافلگیرم می کند. رویای ابریشمینم را پاره می کند. تند خودم را جمع و جور می کنم. سایه ای روشنایی پوستم را می پوشاند. خودم می دانم که در زیر این لباس چه زیبایی نابی نهفته است. اما ژو هرگز آن را نمی بیند. یک بار به من گفت که زیبایم. بیش تر از بیست سال پیش و آن وقت حدود بیست سال داشتم. لباس قشنگی پوشیده بودم، یک پیرهن آبی رنگ، یک کمربند طلایی، با مارک دیور تقلبی. تو سرش خیالاتی داشت...

• نویسنده: گرگوار دولاکور
• مترجم: شهلا حائری
• انتشارات: قطره