کتاب ژن خودخواه | ریچارد داکینز

کتاب ژن خودخواه 

این کتاب که اولین بار در سال 1976 میلادی نوشته شد، کتابی درباره ی تکامل است و از محبوب ترین آثار علمی تمام جهان به شمار می رود؛ به گونه ای که کتاب حاضر در سال 2017، در رأی ‌گیری جشن 30 سالگی جایزه کتاب انجمن سلطنتی بریتانیا، برای مشخص کردن اثر گذارترین کتاب علمی تمام ادوار تاریخ علم، رتبه ی بسیار خوبی کسب کرد و توانست از کتاب های "منشاء انواع داروین" و "اصول ریاضیات طبیعی نیوتون" در جایگاه بالاتری قرار بگیرد. "ریچارد داکینز" در این کتاب با نگاهی نو، موضوع سرشت انتخاب طبیعی و ژن ها را مورد بررسی قرار می دهد. ژن ها عمری بسیار طولانی دارند و عمر انسان در مقایسه با ژن ها بسیار کوتاه است؛ زیرا ژن ها در وجود فرزندان و نسل های بعد از ما به زندگی شان ادامه خواهند داد و انسان مانند وسیله ای نقلیه است که ژن ها سوار آن می شوند و در میان مسیر پیاده شده و سوار وسیله ی نقلیه ی دیگری می شوند. از آن جایی که ژن ها می توانند خوب یا بد باشند، رفتارهای تمام موجودات زنده وابستگی مستقیمی به آن ها دارد. مثلاً در مورد نمونه ای از "ژن خودخواه" می توان به پنگوئن هایی اشاره کرد که از ترس فوک های آبی جرأت پریدن در آب را ندارند و آن قدر لب آب می ایستند تا یک پنگوئن پایین بپرد و خطر احتمالی رفع شود. اگر این پروسه طولانی شود، حتی ممکن است پنگوئنی، پنگوئن دیگر را در آب هل دهد. نمونه ی بارز ژن های فداکار هم زنبورهای کارگری هستند که برای حفظ جان ملکه، زندگی خودشان را به خطر می اندازند. در انسان ها نیز نمونه های فراوانی از این دو ژن وجود دارد، حال اگر "ژن خودخواه" در بدن شخصی بیش از ژن های فداکار باشد چه اتفاقی خواهد افتاد؟ کتاب حاضر قصد دارد این سوال را پاسخ دهد و با بررسی کامل تکامل انسان، چشم اندازی وسیع از پیچیدگی های پیکر انسان ها را ارائه کند.

برشی از متن کتاب

یک پاروزن نمی ‌تواند به تنهایی مسابقات قایقرانی تیمی را ببرد. برای این کار او به همراهی هشت پاروزن دیگر نیاز دارد. هر کدام از آن‌پاروزن ها، متخصصی است که همیشه فقط در یک جایگاه ویژه در قایق - جلو، وسط، عقب می ‌نشیند. راندن یک قایق تلاش جمعی است اما به هر حال برخی پاروزنان در این کار بهتر از بقیه اند. فکر کنید که یک مربی بخواهد از بین تعدادی پاروزن تیم اصلی خودش را انتخاب کند که برخی برای پارو زدن در جلو، برخی در عقب و برخی در وسط قایق تخصص داشته باشند. فرض کنید که شیوه انتخابش به این شرح باشد که هر روز به طور شانسی سه نفر را برای هر جایگاه امتحان کند و سه تیم را در مسابقه با هم قرار دهد و بعد از چند هفته مشخص شود که قایق برنده اغلب اوقات از آن نفرات مشخصی است. این نفرات، به عنوان پاروزنان خوب، شناخته خواهد شد .همچنین مشخص شود که افرادی دیگر پیوسته در تیم های کم سرعت تر جای می ‌گیرند و در نهایت هم خط بخورند. اما در این صورت ممکن است یک پاروزن بسیار خوب گاهی به خاطر ضعف دیگر پاروزنان و یا به خاطر بد شانسی اش مثلاً وزش باد مخالف شدید، در یک تیم کم سرعت قرار بگیرد و خط بخورد. لذا فقط بر حسب معمول است که بهترین نفرات در تیم برنده حضور دارند. پاروزنان راه همان ژن ها در نظر بگیرید. رقبای هر جایگاه درون قایق آلل هایی هستند که به طور بالقوه توانایی اشغال آن جایگاه را بر روی یک کروموزوم دارند.  پاروزنی سریع معادله ساخت بدنی است که در بقا موفق است. باد، محیط بیرونی است. گروه پاروزنان جایگزین، همان حوضچه ژنی است. تا جایی که به بقا یک بدن مربوط باشد، باید بدانیم که تمام ژن های شان درون یک قایق هستند. چه بسا که یک ژن خوب گرفتار یاران بدی شود و خودش را در بدنی بیابد که دارای یک ژن کشنده است که بدن را در کودکی می کشد. در این صورت این ژن خوب هم به همراه برخی از بین خواهد رفت. اما این تنها یک بدن است. نسخه های دیگر آن ژن خوب ممکن است در بدن های دیگر به سر ببرند که فاقد آن ژن کشنده اند. بسیاری از نسخه های ژن های خوب از آن رو به زیر کشیده می شوند که به طور اتفاقی بدنی را با ژن ‌های بد شریک می ‌شوند. خیلی هایشان هم به خاطر بدشانسی های گوناگون از بین می روند، فکرش را بکنید که مثلاً فرد را صاعقه بزند. اما می دانیم که شانس، چه خوب چه بد، تصادفی است و یک ژن که دائما بازی را می بازد بدشانس نیست بلکه یک ژن بد است. یکی از ویژگی های یک پاروزن خوب کار تیمی است که همانا توانایی همراه شدن و همکاری کردن با بقیه اعضای گروه است. چنین ویژگی ای ممکن است درست به همان اندازه داشتن ماهیچه های قوی دارای اهمیت باشد. همان طور که در مثال پروانه ها دیدیم، انتخاب طبیعی ممکن است ناخودآگاهانه یک مجموعه ژنی را با  وارونگی های کروموزومی یا دیگر جابه جایی های بزرگ بخش هایی از کروموزوم ویرایش کند. صفحه 76