کتاب چهره پنهان (گریس دیگر) مارگارت آت وود

کتاب چهره ی پنهان (گریس دیگر) اثر مارگارت آت وود و ترجمه ی جلال بایرام توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

روایت کتاب حاضر، برگرفته از اتفاقاتی واقعی و هولناک در رابطه با قتل یک زن و مرد کانادایی می باشد که صد و پنجاه سال پیش، در کانادا به وقوع پیوست و جنجال های بسیار زیادی را به راه انداخت. در همین راستا، مولف با تکیه بر اسناد قابل استناد واقعه ی مذکور و بهره گیری از ذوق و استعداد نویسندگی خویش، به خلق رمانی مهیج و پر رمز و راز پرداخته و با پر و بال بخشیدن به ماجرای رازآلود و وحشتناک این قتل، حکایتی خواندنی را ارائه می دهد. شخصیت اصلی داستان، "گریس مارکس"، دختری بیست و چهار ساله، آرام و خوش رفتار است که در زندان به سر می برد؛ در واقع او با تلاش های فراوان و خوب جلوه دادن خویش، سعی در جلب توجه ماموران دارد تا از این طریق خود را شایسته ی عفو و آزادی کند. ماجرای داستان زندگی او به 8 سال پیش یعنی زمانی که دختری شانزده ساله است، برمی گردد. در این هنگام وی به عنوان خدمتکار در خانه ی "تامس کینر"، مردی جوان و ثروتمند به فعالیت می پردازد. "نانسی مونتگمری"، زنی زیبا و فریبنده و هم چنین "مک درمورت"، پسری بیست ساله، از دیگر خدمتکاران خانه ی آقای کینر هستند که همواره با خدمات وفادارانه به آقای تامس، رضایت او را جلب می کنند. اما در یکی از همین روزها، آقای کینر و نانسی به طرز وحشتناکی به قتل رسیده و دخترک قصه به همراه مک دمورت از خانه ی رئیس خود می گریزد. همین اقدام آن ها، به عنوان دلیلی قابل اتکا، برای مجرم دانستن شان محسوب گشته و داستانی پرکشش را شرح می دهد.

برشی از متن کتاب

شقایق های پر پر در میان قلوه سنگ ها می رویند. از لاب ه لای ریگ های خاکستری پخش شده سر بر می کشند، غنچه هاشان مثل چشم های حلزون هوا را می آزمایند، بعد ورم می کنند و باز می شوند، گل های قرمز سیر، همگی مثل ساتن درخشان و براق. بعد از هم می پاشند و پخش زمین می شوند. لحظه ای پیش از فرو ریختن شبیه اند به شقایق های باغچه بی جلویی آقای کینر در آن روز اول، با این تفاوت که گل های باغچه ی او سفید بودند. نانسی سرگرم چیدن آن ها بود. لباسی رنگ و رو رفته پوشیده بود با طرح غنچه های رز صورتی و دامنی پر چین و کلاهی حصیر که چهره اش را پنهان می کرد. سبد مسطحی برای چیدن گل ها در آن به دست گرفته بود، مثل خانم ها از قسمت باسن خم شد، اما کمرش را راست نگه داشت. وقتی صدای مان را شنید چرخی زد تا به سمت ما نگاه کند، در همین لحظه دستش را بالا برد و روی گلوی خود گذاشت، جوری که انگار یکه خورده است. وقتی راه می روم سرم را پایین می گیرم، هم پای دیگران قدم بر می ارم، چشم هایم را زیر می اندازم. گردشی در اطراف حیاط، دو به دو، رد سکوت، و داخل مربعی محصور در میان دیوارهای سنگی بلند. دست هایم جلویم به هم چفت شده اند؛ ترک ترک هستند دست هایم. بندهای انگشت هایم قرمزند. نمی توانم زمانی را به یاد آورم که این طور نباشند. پنجه های کفش هایم مدام از زیر لبه ی دامنم تو می روند و باز می آیند بیرون. آبی و سپید، آبی و سپید، در جاده صدای قرچ قرچ پاهایم شنیده می شود. اما کفش های فعلی ام بیش از تمام کفش هایی که قبلا داشته ام به پایم اندازه اند. سال 1851 است. این دفعه که سالگرد بیاید بیست و چهار ساله می شوم. از شانزده سالگی تا حالا در این محل محبوس شده ام. زندانی نمونه ای هم هستم، و هیچ وقت به کسی دردسری نمی دهم. این چیزی است که همسر والی زندان می گوید. وقتی این حرف را می زد یواشکی شنیدم. من در استراق سمع ماهرم. حالا که مطابق انتظارشان رفتارم خوب است و آرامش به نظرشان مطلوب، پس شاید شرایطی پیش بیاید که آزادم کنند؛ اما آرام بودن و خوب بودن کار آسانی نیست. مثل آویزان شدن از لبه ی پل است، آن هم وقتی که از خود پل پرت شده باشید؛ چنین وضعی دیگر شباهتی ندارد به راه رفتن، فقط تاب می خورید، و این کار هم بالاخره رمقتان را می گیرد. از گوشه ی چشم هایم شقایق ها را تماشا می کنم. می دانم که این ها نباید در این جا یافت شوند: چون آوریل است، و شقایق ها هم در این ماه باز نمی شوند. این هم سه تای دیگر در آن جا، درست رو به رو من، وسط جاده هم روییده اند. دزدکی دستم را دراز می کنم تا یکی از آن ها را لمس کمک. خشک بودن شان را حس می کنم، و متوجه می شوم که از پارچه درست شده اند. بعد مقابلم آن بالا...

نویسنده: مارگارت آت وود مترجم: جلال بایرام انتشارات: نیلوفر