کتاب پیاده روی با خانم میلی - پرتقال

کتاب پیاده روی با خانم میلی نوشته ی تامارا باندی و ترجمه ی آزاده حسنی توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

آلیس دختری ده ساله است که همراه مادر و برادر کوچکترش زندگی می کند؛ پدرش مدت ها پیش آنها را ترک کرده و به شهر دیگری رفته است؛ اما آلیس امیدوارانه منتظر برگشت اوست. در همین احوال مادر آلیس با خبر می شود که مادرش به بیماری فراموشی دچار شده بنابراین تصمیم می گیرد برای مراقبت از او به زادگاه مادری اش نقل مکان کرده و همراه مادرش زندگی کند. با اسباب کشی به خانه‌ی مادر بزرگ و آشنایی آنها با همسایه‌ی او خانم میلی، دنیایی جدیدی به روی آلیس باز می شود و تجربه های جدیدی کسب می کند. یک روز آلیس وقتی خان میلی مشغول صحبت با تفلن است یواشکی به حرف هایش گوش می دهد و وقتی مادر متوجه موضوع می شود، او را مجبور به عذرخواهی می کند. دخترک برای عذرخواهی پیش خانم میلی می رود و اصرار می کند در ازای جبران اشتباهش کاری برای او انجام بدهد؛ خانم میلی از آلیس می خواهد که سگش را برای گردش به بیرون از خانه‌ ببرد؛ اما سگ از رفتن با او امتناع می کند و خانم میلی مجبور می شود برای شروع خودش هم همراه آن دو برود. این پیاده روی به کاری هر روزه بدل شده و دوستی عمیق و جالبی را بین پیرزن و دخترک به وجود می آورد.

 

برشی از متن کتاب

نمی دانستم سرخی گونه هایم به خاطر آفتاب بود یا از شدت عصبانیت. خودم از شنیدن حرف هایم شوکه شدم، خوب می دانستم اگر مامان بفهمد چه بی ادبی کرده ام، احتمالا کل تابستان توی خانه زندانی ام می کند. حس بدی داشتم که آخرش این جوری شد؛ هم ناراحت شدم و هم خجالت کشیدم. خجالتم موقعی چند برابر شد که دیدم به پیچ سر خیابان رسیده ایم و درست رو به روی کلیساییم. مردی را دیدم که او را نمی شناختم اما حدس زدم احتمالا کشیش جدیدمان است. به نظر می رسید مال همین کلیسا باشد؛ خب،حالا می توانیم داد زدن سر افراد پیر را هم به گناه های آن هفته ام‌ اضافه کنیم. خانم میلی برای آن مرد سری تکان داد و داد زد: "روز به خیر، کشیش هیل." "روز به خیر، خانم میلی. یکشنبه‌ی این هفته برای مراسم می بینمتون؟" "شاید ببینین. ولی از طرف دیگه، شاید هم من رو به این زودی ها اون جا نبینین." نمی خواستم عصبانیتم را نشان بدهم ولی تا آن موقع نشنیده بودم که کسی با یک کشیش این طوری حرف بزند. ظاهرا کشیش از حرف های خانم میلی ناراحت نشده بود، چون فقط سر تکان داد و جوری به صورتم‌ نگاه کرد که سرخ تر شدم. خانم میلی بهم اشاره کرد و گفت: "این خانم جوون اومده این جا دیدن فامیل هاش. قرار نیست زیاد بمونه. می تونین صداش بزنین... ساوانا." از برق نگاهش فهمیدم که اسمم را یادش نرفته و فقط دارد با کشیش شوخی می کند. برای کشیش سر تکان دادم و می دانستم که احتمالا باید دروغ گفتن به مرد خدا را هم بگذارم توی فهرست بلندبالای گناه هایم. خانم میلی از کشیش خداحافظی کرد و باز راه افتادیم. پشت سر خانم میلی داد زد: "در کلیسا همیشه بازه، خانم. همیشه بازه..." آن موقع دیگر راه کلارنس را عوض کرده بودیم و داشتیم به طرف خانه‌ی خانم میلی برمی گشتیم. خانم میلی هیچ اشاره ای به پرخاشم نکرد و من هم نمی خواستم دوباره برگردیم سراغ آن حرف ها. هنوز خجالت می کشیدم، ب ای همین حرف را عوض کردم. "چند وقته کلارنس پیش شماست؟" خانم میلی لبخندی زد که یعنی فهمیده نباید موضوع پدرم را دوباره پیش بکشد. چین هتی صورتش بیشتر شدند. "این پسر یکی از اعضای خانواده‌م شده از... . نمیدونم... گمونم سال 1960 بود، یعنی تقریبا هشت سال پیش. یه روز اومد دم در خونه‌م و کسی هم دنبالش نیومد. برای همین دیگه می تونم بگم مال منه." وقتی درباره‌اش حرف می زد، کلارنس جوری نگاهش می کرد که انگار حرف هایش را تائید می کند. بقیه‌ی راه را ساکت بودیم. به نظر می رسید سرعتمان در راه برگشت کمی بیشتر شده است. البته کمی. یک جا، خانم میلی یواشکی قلاده را دستم داد ولی با این که کلارنس حواسش نبود و حتی فکرش را هم نمی کرد که این اتفاق بیفتد، همان لحظه ای که قلاده را گرفتم، ایستاد و دیگر از جایش جم نخورد. خانم میلی قلاده را پس گرفت و گفت: "احتمالا فردا می تونیم دوباره امتحان کنیم، نه؟" از حرفش خیلی جا خوردم، مطمئن بودم که خیلی هم برایش همراه خوبی نبوده ام. چون هم سرش داد زدم و هم مجبورش کردم خیلی تند راه برود. ولی شاید واقعا می خواست یاد بگیرم که خودم تنهایب کلارنس را راه ببرم. شاید اگر...

نویسنده: تامارا باندی مترجم: آزاده حسنی انتشارات: پرتقال