کتاب پنج قدم فاصله اثر ریچل لیپینکات

کتاب پنج قدم فاصله به قلم ریچل لیپینکات و ترجمه ی فاطمه صبحی در نشر میلکان به چاپ رسیده است.

کتاب "پنج قدم فاصله"، رمانی عاشقانه و احساسی را برای مخاطب نقل می کند، شخصیت اصلی داستان "استلا" دختری جوان است که از سن شش سالگی به بیماری "فیبروز کیستیک" مبتلا گشته و از آن زمان تا کنون، همواره در دوره های زمانی متوالی و مشخص، جهت درمان و پاک سازی به بیمارستان مراجعه کرده و مدتی را زیر نظر پزشکان سپری می کند؛ همین موضوع موجب گردیده تا استلا بیمارستان را خانه ی دوم خود تلقی نماید. فیبروز کیستیک، نوعی بیماری ژنتیکی است که در طی آن، اندام تولید مثل و هم چنین ریه ی شخص، مستعد عفونت‌ های مختلف باکتریایی شده و در نتیجه، فرد بیمار را با خطر مرگ مواجه می سازد. در یکی از روزها، هنگامی که استلا مطابق روال همیشگی دوره ی درمان به بیمارستان مراجعه می کند، با پسری جوانی به نام "ویل" آشنا می شود؛ ویل، نیز همانند استلا، از بیماری ریوی خطرناکی رنج می برد و یکی از بیماران تحت معالجه در بیمارستان است که طبق پیش بینی های پزشکان، در آینده ای نه چندان دور، خواهد مرد. به دنبال این آشنایی، پرستاران از دختر قصه می خواهند که از برقراری ارتباط با ویل خودداری کند تا به این واسطه، از احتمال ورود باکتری های خطرناک به ریه اش، که در بدن وی وجود دارد، جلوگیری به عمل آورد. اما گذشته زمان، این پسر و دختر را به هم علاقه مند ساخته و داستانی زیبا را خلق می کند.

برشی از متن کتاب

استلا با انگشتم زمینه ی نقاشی خواهرم را دنبال می کنم، ریه هایی که از دریایی گل ساخته شده اند. گلبرگ های صورتی کم رنگ، سفید خالص و حتی آبی خوش رنگی که از هر لبه ی دو قلوهای بیضی شکل در پس زمینه بیرون زده اند و هر کدام به نوعی منحصر به فردند، طراوتی دارند که انگار تا باد شکوفا خواهد ماند برخی از گل ها هنوز شکوفا نشده اند و می توانم وعده ی زندگی را که بی صبرانه منتظر سربرآوردن از لابه لای آن غنچه های کوچک است، زیر فشار انگشت هایم احساس کنم آن ها را بسیار دوست دارم. همیشه از خودم می پرسم داشتن ریه هایی به این سالمی چه حسی خواهد داشت، این طور زنده نفس عمیقی می کشم و احساس می کنم هوا برای ورود به بدنم و خروج از آن بسیار سخت می جنگد. با لغزیدن روی گلبرگ آخرین گل، دستم پایین می افتد و در پس زمینه ای از ستارگان کشیده می شوند؛ نورهای سوزنی شکلی که آبی برای ترسیم ابدیت نقاشی کرده بود گلویم را صاف می کنم و دستم را دراز می کنم و کمی خم می شوم که عکس دونفری مان را از کنار تخت بردارم لبخندهای مشابه مان از زیر شال هایی ضخیم پشمی بیرون زده است و چراغانی های تعطیلات در پارک انتهای خیابان بالای سرمان سوسو می زنند؛ درست مانند ستاره های داخل نقاشی اش یک چیز جادویی درون آن عکس وجود داشت: درخشش ملایم تیرهای برق داخل پارک، برف سفیدی که به شاخه های درختان چنگ زده است و سکون آرام همه ی آن ها. سال گذشته برای این که بتوانیم این عکس را بگیریم، تقریبا داشتیم یخ می زدیم؛ اما این رسم همیشگی ما بود من و آبی شجاعانه سرما را به جان می خریدیم تا بتوانیم با هم برای دیدن چراغانی های تعطیلات برویم. این عکس همیشه مرا به یاد آن احساس می اندازد. احساس ماجراجویی کردن با خواهرم، دو نفری، در حالی که دنیا مانند کتابی باز زیر پای مان گسترده است. پونزی برمی دارم و عکس را کنار نقاشی روی دیوار می زنم سپس روی تخت می نشینم و مداد و دفترچه ی جیبی ام را از روی پاتختی برمی دارم نگاهم در لیست بلند بالایی که صبح برای خودم نوشته بودم پایین می رود لیست با «1: تهیه ی لیست وظایف» شروع می شود که به نشانه ی رضایت روی آن خطی کشیده ام، و به «22: تفکر درباره ی آخرت: ختم می شود. شماره ی 22 احتمالا کمی برای یک بعدازظهر جمعه زیاد خواهد بود؛ اما حداقل الان می تواتم شماره ی 17 را خط بزنم: «دیوارها را تزیین کن.» نگاهی به اطراف اتاق که پیش از این لخت و بی روح بود می اندازم. من بیش تر صبح را صرف این کردم که دوباره آن را مطابق سلیقه ی خودم تزیین کنم؛ دیوارهایی که حالا با کارهای هنری آبی که طی سال ها به من داده بود تزیین شده اند، خرده هایی از رنگ و زندگی که از دیوارهای سفید بیمارستانی بیرون می زنند و هر کدام محصول یکی از سفرهای به بیمارستان اند ...

• نویسنده: ریچل لیپینکات
• مترجم: فاطمه صبحی
• انتشارات: میلکان