کتاب پرواز را به خاطر بسپار (کتاب های سبز)

کتاب پرواز را به خاطر بسپار، اثر کتی بک و ترجمه ی شهرزاد فتوحی از انتشارات فنی ایران به چاپ رسیده است.

این اثر از جمله کتاب های حفظ محیط زیست به شمار می آید و یک اتفاق واقعی را در قالب داستان برای خواننده بیان می کند. بشر تا به حال باعث تخریب و انقراضات زیادی در طبیعت شده است و مسبب نابودی حیات وحش و حیوانات نیز می باشد. در این کتاب سرنوشت پرندگانی به نام موآ آمده است که به دلیل شکار بی رویه ی آن ها توسط انسان ها نسلشان منقرض شد. چیزی در حدود 400 سال قبل افرادی از قبیله ی مائوری از جزیره ی دوری در اقیانوس آرام به وسیله ی قایق هایی به دریا زدند و پس از طی مسافتی طولانی به ساحل زلاندنو قدم گذاشتند. در این مکان پرندگانی برای سال های متمادی زندگی می کردند، این پرندگان موآ نام داشتند. آن ها پرندگان باشکوهی شبیه به شتر مرغ های امروزی بودند که بلندی آن ها به 3 تا 4 متر می رسید و با پاهای قوی، باریک و بلندشان می توانستند، به سرعت بدوند. آن ها بال های بزرگی نیز داشتند که به وسیله ی آن ها با قدرت تمام می توانستند به راحتی در آسمان پرواز کنند. موآها که سال ها بود در آن جزیره بدون حضور دشمنی زندگی می کردند و فقط به خوردن و خوابیدن پرداخته بودند و دیگر مانند گذشته در آسمان پرواز نمی کردند، تا این که به مرور زمان پرواز کردن را فراموش کردند و حتی با گذشت زمان بال های بزرگ شان تبدیل به بازوهایی کوچک در دو طرف بدنشان شد. موآها تا آن زمان انسانی را از نزدیک ندیده بودند و در ابتدا ترسی از آنان نداشتند، اما با شکار شدن به وسیله ی آن ها به فکر افتادند که دوباره بال هایشان را تقویت کنند و پرواز را مجدداً فرا بگیرند. افراد قبیله ی مائوری نیز هرگز فکر نمی کردند که شکار بی رویه ی آن ها زمانی باعث نابودی این پرندگان شود و ... . تصاویر کتاب پرواز را به خاطر بسپار توسط نویسنده ی آن کتی بک تصویرگری شده است و این اثر برای گروه سنی ب و ج مناسب می باشد.

 

برشی از متن کتاب

سالهای خیلی دور، دسته از پرندگان بسیار بزرگ از فراز اقیانوس آرام گذشتند و پس از طی صدها کیلومتر، در ساحل جزیرۀ زیبایی به زمین نشستند که امروزه بخشی از کشور زلاندنو است. موآها پرندگان باشکوهی شبیه شتر مرغ بودند که بلندی آنها به سه تا چهار متر می رسید. آن ها با پاهای قوی، باریک و بلند شان می توانستند به سرعت روی زمین بدوند و بال های بزرگشان بدن کشیده و خوش اندام آن ها را در آسمان به پرواز در می آورد. پس از آن که خستگی سفری طولانی از تنشان بیرون رفت، به محیط جدید جدید اطرافشان نگاهی انداختند و برگ های سبز لطیف و میوه های خوشمزه ای برای خوردن پیدا کردند. گفتند: «عجب جای خوبی!» از همه بهتر آنکه، هیچ شکارچی درنده ای در آن اطراف نبود که بخواهد آن ها را شکار کند. آنها با شادمانی ‌گفتند: «سرانجام به سرزمینی رسیدیم که می توانیم بدون ترس در آن زندگی کنیم!» موآها شادمانه پر و بال زیبای خود را پاک کردند و آراستند. بال های بزرگشان را جمع کردند و بهشت سبز و خرمی را که یافته بودند، خانۀ خود دانستند. سال های سال موآها با آرامش در آن جزیره زندگی کردند. هر روز از خوردن گیاهان خوشمزۀ جزیره لذت می بردند و آب تازه و زلال جویبارها را می‌نوشیدند و در گرمای آفتاب درخشان استراحت می کردند. سال ها گذشت. آن ها فقط خوردند و خوابیدند. موآهای زبر و زرنگ کم کم چاق و تنبل شدند؛ زیرا هیچ شکارچی آن ها را تهدید نمی کرد. آن ها نیازی احساس نمی کردند تا از بال های بزرگ خود استفاده کنند و کم کم حتی پرواز کردن را از یاد بردند. با گذشت زمان، بال های بی استفادۀ آن ها کوچک و کوچک تر شد. سرانجام از آن بال های بزرگ باشکوه فقط دو برآمدگی کوچک باقی ماند. اما، برای موآها مهم نبود، آن ها فکر می کردند که کاملاً در امان اند و هرگز به بال هایشان نیاز نخواهند داشت. روزی موآها موجودات عجیب و غریبی را در دریا دیدند که روی آب حرکت می کردند. یکی از موآها پرسید: «اینها دیگر چه جور جانوری اند؟» دیگری جواب داد: «نمی‌دانم، ولی سریع شنا می‌کنند.» پرندگان با شگفتی به بیگانه هایی که نزدیک و نزدیک تر می شدند، نگاه می کردند تا اینکه موجودات بیگانه به ساحل رسیدند. در حقیقت، این بیگانه ها افرادی از قبیلۀ مائوری بودند. آن ها از جزیرۀ دوری در اقیانوس آرام به راه افتاده بودند و اولین گروه از افراد قبیله شان بودند که به ساحل زلاندنو قدم می گذاشتند. مائوری ها، از اهالی پولی نزی، جزیره ای در جنوب اقیانوس آرام بودند. موآهای کنجکاو که تا به حال انسان را ندیده بودند، ترسی از این تازه وارد ها به دل راه ندادند. اما وقتی یکی از مائوری ها در حالی که به شدت فریاد می کشید با نیزۀ تیزش به طرف آن ها حمله کرد. همه چیز به سرعت تغییر کرد...      

نویسنده: کتی بک مترجم: شهرزاد فتوحی انتشارات: فنی ایران