کتاب پرسه در احوالات ترون و ترونیا - احمدی

کتاب پرسه در احوالات ترون و ترونیا اثر مرتضی احمدی توسط انتشارات هیلا به چاپ رسیده است.

نشستن به پای صحبت های مادربزرگ و پدربزرگ ها و افراد سالخورده ی دور و نزدیک، و گوش فرا دادن، به نقل خاطرات دوران گذشته ی آن ها، یکی از شیرین ترین سرگرمی هایی است که ضمن ایجاد لذت درونی و قلبی در وجود آدمی، اطلاعات مهم و ارزشمندی را نیز در اختیار افراد قرار می دهد. "مرتضی احمدی"، بازیگر سینما و تلویزیون، صداپیشه و خواننده، یکی از قابل احترام ترین پیشکسوتان اهل هنر معاصر است که با تدوین کتاب "پرسه در احوالات ترون و ترونیا"، چنین لذتی را برای مخاطب خویش به ارمغان می آورد. وی طی محتوای این اثر، با به کارگیری از لهجه ی شیرین تهرانی، به تشریح سرنوشت پر فراز و نشیب خویش و هم چنین سرگذشت شهر و زادگاه خود، یعنی تهران و هم شهریانش پرداخته و اثری خواندی را خلق نموده است. اثری که به بسیاری از نقاط و آثار تاریخی و قدیمی تهران اشاره کرده و از آداب و رسوم مردمان این شهر از جمله، مراسم عید نوروز، چهارشنبه سوری، ماه رمضان و ... سخن گفته و خواننده را با خود همراه می سازد. به عنوان مثال در بخشی از کتاب، احمدی از ایام مربوط به ماه محرم، و نوع پوشش و رفتارهای مردم متناسب با این دوره صحبت کرده و آن را به طور روشن توضیح می دهد.

برشی از متن کتاب

چه عالمی داش ماه محرم و چه حالی داشتن آدما: دو سه روز مونده به ماه محرم دیگه مال خودمون نبودیم، یه آدم دیگه می شدیم، پاک ادل و دماغ می فتادیم، لبامونو رو هم می ذاشتیم و درز می گرفتیم، خنده هامونو تو صورتامون می کشتیم، لبخند تو لبامون می مرد. حوصله دیگه واسه مون نمی موند. سیاهی می اومد سراغ مون و لباس ماتم می رف تنمون، کسی لباس رنگی گل منگولی تنش نمی کرد. آدمی پیدا نمی شد لباس نو بخره و بپوشه. هیشکی واسه پسرش و دخترش به بله برون نمی شس، صوبت نومزدی و عقد و عروسی پیش کشیده نمی شد. یه نفر هوس مهمونی، مهمونی دادن به سرش نمی زد، آجیل و شیرینی تو هیچ خونه ای پیدا نمی شد. زنی نبود که بزک دوزک و آرا بیرا کونه. سازها اکوک می رفتن و صداها تو حنجره گرفتار می شدن. کسی دروغ نمی گف، پش سر یه بنده خدایی غیبت نمی کرد، دل کسی رو نمی شکس و درد تو سینه ش نمی نداخ و پنجه تو روش نمی کشید. آخه این ماه، ماه عشق و عاشقی بود. ماه کربلاییا، ماه سالار شهیدان و سقای کربلا، ماه توسل و نیایش، ماه نذر و نیاز، ماه دسگیری و اهم خبر گرفتن و به هم رسیدن بود. تموم دلا به هم گره می خورد، نذری بود که از این خونه به اون خونه می رف، کاسه ها و بشقاب های نذری که بر می گشتن تو هر کدوم شون یه شاخه گل یا یه ساقه برگ سبز و اگه ماه عزا نبود یه مشت شوکولات یا یه چنگه نقل بود؛جواب محبت رو با محبت می دادن، مهربونی به در هر خونه ای می رفت و مهربونی با خودش می آورد. شله زرد، حلوا، چلوخورش، آش شله قلم کار، گوشت قربونی، شربت، خرما و شیکر پنیر واسه این نبود که شیکم هارو سیر کنه، برا این بود که سفره ی دلا رو به هم نزدیک و نزدیک تر کونه، کدورت ها رو بشوره و ببره، کینه ها رو از دلا بکنه و دور بیریزه، خلاصه که تو اون ماه رها اتموم بدی ها بودیم، چه قد سبک می شدیم و به چه آرامشی می رسیدیم. اما ماه رمضون: نه رادیویی داشتیم، نه تلویزیونی، نه میکروفونی نه بلن گویی اما صداهامون به هم می رسید. تو این ماه یه ساعت مونده بود به سحر واسه آگاهی و بیدار شدن مردوم روزه بگیر می رفتیم بال پشتبون، تکیه می دادیم به خر پشته، یه طشت بزرگ مسی داشتیم که یه لبه شو به کف پشت بون و دو لبه ی چپ و راس شو به کنده ی دو زانو می گرفتیم و با دو قطعه چوب گرد و با ریتم خاصی به وسطش می کوبیدیم که با صدای آشنای اون تو دل سیاهی شب یواش یواش چراغای خونه ها یکی یکی روشن می شد و زیبایی همه ساله شو به کوچه و محله ی شهرمون می داد. بعد از این که همه بیدار می شدن نوبت به مناجات و سحری خوردن می رسید. بعد غرش توپ، که تو سه نقطه ی ترون – میدون باغ شاه، میدون توپخونه  و دوشون تپه – شیلیک می شد ...

نویسنده: مرتضی احمدی انتشارات: هیلا