کتاب پرتقال خونی اثر پروانه سراوانی

درباره‌ی کتاب پرتقال خونی

شخصیت اصلی قصه، "نازلی" نام دارد. زنی متاهل، سختکوش و مصمم. او در کنار "پرویز"، همسر معتادش و همچنین دو فرزندش، "بهراد" و "بهرنگ" زندگی می کند. نازلی، در دوران قبل از ازدواج، به دلیل خساست های ناتمام پدرش، از کم ترین امکانات رفاهی محروم شده و روزهای سختی را پشت سر گذاشته است. او از باغ پرتقال پدرش نفرت دارد؛ باغی که پدرش با استفاده از آن، درآمد نسبتا قابل توجهی را به دست می آورد. درآمدی که نازلی و خواهر و برادرش، سهمی بسیار ناچیز از آن داشتند. هم اکنون نیز که نازلی ازدواج کرده است، شوهرش به دلیل اعتیاد، توانایی تامین هزینه های زندگی او و فرزندانش را ندارد. از همین رو، نازلی خود اداره ی زندگی مشترکش را برعهده گرفته و در بیرون از منزل، سخت کار می کند.

نازلی  مغازه ای را در انتهای یک پاساژ اجاره نموده است. مغازه ای که با فروش لباس های زنانه به مشتریان، درآمدی نسبتا متوسطی را از آن به دست می آورد. علاوه بر این کار، نازلی در یک بنگاه مشاور املاکی نیز فعالیت می نماید و با دریافت پورسانت، هزینه های زندگی خود و فرزندانش را تامین می کند.

درواقع، زن قصه، با تکیه بر درآمدهای خود، سعی بر این دارد که مانع تکرار روزهای تلخ گذشته اش در دوران کودکی و نوجوانی شود. غافل از این که دست سرنوشت تقدیری غیرمنتظره را برایش رقم زده و او و خانواده اش را با اتفاقاتی پرکشش مواجه خواهد ساخت.

بخشی از کتاب پرتقال خونی

تا نیمه ی دی تامپسون ها از روی درخت جمع شد. سیروس می خواست ریحان را به مشهد ببرد. در همه ی این سال ها ندیده بودم سیروس هوس سفر زیارتی کند؛ سفری هم اگر پیش می آمد سفر کاری بود و مردانه، چند روز این شهر و آن شهر برای انجام کارهای کشاورزی و کارهایی شبیه به این. سفر تفریحی و زیارتی رفتن در این خانواده در ردیف چسب نواری، خمیردندان و لوازم بهداشتی در خانه ی پدری من بود. مفهوم بیرونی نداشت. سفر رفتن با وجود باغ سرسبز و آماده و دم دست، حرام کردن پول بود. حالا سیروس تمام اصولش را فراموش کرده بود و داشت ریحان را به مشهد می برد.

عوض شدن نرم نرم سیروس، هم خوش حالم می کرد و هم لجم را درمی آورد. کفری بودم که در این همه سال به زنانگی های مینا و من اهمیتی ندارد و خواسته های ما برایش ذره ای اهمیت نداشت. حتی برای دشمنی با من شمشیر را از رو بسته بود.

با هر کاری که می کردم مخالفت می کرد. با پول ناچیز ماهیانه اش به پرویز تحقیرم می کرد. وادارم می کرد لباس های کهنه تن بچه هایم بکنم. لواشک درست بکنم و بفروشم. به جای این که پرویز را ترک بدهد، باغ را پاتوق همیشگی اش کرد و خودش برایش بساط پهن می کرد. باعث شد بعد از تصادف، تنهایی به اتاق عمل بروم و پسرهایم را نبینم. تنبیهم می کرد. آزارم می داد. نمی دانم تغییراتش مال آمدن ریحان بود یا آمدن ریحان هم مال یکی از همین تغییراتش بود.

ریحان با چشم های اشک آلود حالیم کرد که برایم دعا می کند. خیلی دعا می کند. چیزی مثل مار داشت دیواره ی قلبم را خراش می داد. حس بدی ته گلویم وول می خورد. قبل از این که ته نشین شود و مثل ماری سیاه روی دلم چنبره بزند، ریحان را درآغوش کشیدم و بوسیدم.

- التماس دعا ریحان جان. منو از دعا فراموش نکنی. برای همه مون دعا کن.

دست هاش رو توی هوا تکان داد و اصوات گنگی از لب هایش خارج کرد. سیروس نگاهش می کرد. گفت: «چی می گه؟»

گفتم: «می گه جون تو و جون بچه ها.»

سیروس مشکوک گفت: «واقعا همینو می گه؟ من که نشنیدم.»

- بله واقعا همینو گفت. شنیدنی نیست که، فهمیدنیه.

چشم هایش شوخ شد.

- چطوری فهمیدی؟

- یک عمره باهاش زندگی کردم آقاجون. اشاره کنه می فهمم چی می گه.

ریحان با لذت به گفت و گوی مان نگاه می کرد. سیروس عمیق نگاه کرد و گفت: «یعنی منم متوجه می شم؟ به همین دقتی که تو می فهمی؟»

خندیدم.

- آره... چرا که نه. دلشو که به دست بیارین، انگار زبونشو پیدا کردین. حرف توی دله نه روی زبون. روی دلش کار کنید آقا جون.

سیروش پیش تر نیامد. حرف را تمام کرد. از حرف هایی که بوی مهر و عاطفه می داد می ترسید انگار. گفت: «خب... باغ که سپرده به خودت و پرویز. ما سه چهار روزه می ریم و می آییم. کار خاصی که نیست. وقتی برگشتم ...

کتاب پرتقال خونی اثر پروانه سراوانی توسط انتشارات آموت به چاپ رسیده است.