کتاب ویس و رامین (عشق های فراموش شده)

کتاب ویس و رامین از مجموعه عشق های فراموش شده اثر پیام ابراهیمی از انتشارات هوپا به چاپ رسیده است.

این اثر از مجموعه ی " عشق های فراموش شده " می باشد و اثر منظوم " ویس و رامین " سروده ی " فخرالدین اسعد گرگانی " به زبان نثر و طنزی گیرا برای مخاطب بازنویسی شده است. ویس و رامین را نخستین منظومه ی عاشقانه ی ایرانی دانسته اند، که از داستان های کهن فارسی به شمار می آید و مربوط به اواخر دوره ی اشکانی است و پیش از آن که فخرالدین اسعد گرگانی آن را در قرن پنجم قمری به نظم درآورد، میان ایرانیان شهرت داشت. گرگانی برای سرودن این منظومه ابتدا آن را از زبان پهلوی به فارسی دری برگرداند سپس به نظم کشید. داستان از جایی آغاز می شود که " موبدشاه " حاکم شهر مرو از " شهرو " ملکه ی مهاباد خواستگاری می کند. شهرو که زنی متاهل است و دارای فرزند است از این عمل موبدشاه عصبانی می شود، اما موبدشاه در خواسته ی خود پافشاری می کند و اصرار دارد با شهرو ازدواج کند. در همین زمان همسر شهرو به قصر نزدیک می شود و او برای این که موبدشاه را قبل از رسیدن همسر از آن جا دور کند به او وعده می دهد که اگر صاحب فرزند دختر شد، او را به عقد موبدشاه در آورد. موبدشاه از شهرو سندی به همین مضمون می گیرد و سپس کاخ را ترک می کند. از قضا شهرو دختری به دنیا می آورد که نام او را " ویس " می گذارند. ویس را تا هفت سالگی به دایه ای می سپارند که همزمان از پسری به نام " رامین " نیز مراقبت می کند. سال ها می گذرد و ویس و رامین بزرگ شده و دلداده ی یکدیگر می شوند. شهرو می خواهد مقدمات عروسی آنان را فراهم کند و قول و قراری را که قبل از به دنیا آمدن ویس گذاشته را فراموش کرده است و ...

برشی از متن کتاب

فصل اول وقتی گرد پیری بر ریش های کسی می نشیند، چین و چروک بر صورتش و رعشه بر دست و پایش می افتد و دلش از رعشه باز می ایستد یعنی وقت آن رسیده که خود را برای وداع با زندگی آماده کند. آدم ها این جور مواقع نه تنها خودشان را برای وداع آماده نمی کنند که بر عکس، هرکس را به شان سلام کند می نشانند کنار خودشان تا تجربیات تلخ و شیرینشان را به او منتقل کنند. من هم هرچند هنوز آن قدر پیر نشده ام که دلم از رعشه بایستد، اما جدا از این قاعده هم نیستم. پس نوبتی هم باشد نوبت من است تا از تجربیاتم برایتان بگویم. اولین فضیلتی که دوست دارم درباره ی آن برایتان حرف بزنم عشق است. در زندگی پربارم عشق را آن قدر تجربه کرده ام که گفتن از آن سالیان سال وقت خواهد برد. البته رسم بر این است که آدم این جور چیزها را به همه نگوید یا اگر می گوید توی کتاب نگوید. توی کتاب ها به شما می گویند که آدم فقط یک بار عاشق می شود، عشق یک بار در خانه آدم را می زند، عشق شتری ست که یک بار روی آدم می افتد و امثال این حرف ها. صادقانه بگویم کتاب ها همه شان در مورد عشق دروغ می گویند. می خواهند ذهن شما را از اصل ماجرا منحرف کنند. اما شما گول آن ها را نخورید و اگر کتابی را دید که این حرف های بی ربط را بلغور می کند فورا آن را پاره کرده و بسوزانید. بعد بیایید و بنشینید پای داستان من تا برایتان بگویم عشق واقعی چیست. سال ها پیش، آن وقت ها که ریش هایم هنوز سپید نشده بود، حتی می توانم بگویم سیاه هم نبود یا البته درست بگویم اصلا ریش نداشتم از پدرم پرسیدم: «بابا! این عشق که می گن چیه؟» پدرم گفت: «این غلط ها به تو نیومده فرزند دلبندم. تو باید درست رو بخونی.» پنج سال بعد که هفت سالم شد و سواد خواندن و نوشتن مختصری آموختم تصمیم گرفتم به جای درس خواندن بروم و عاشق شوم. اما قبل از عاشق شدن لازم بود با تحقیق در داستان های موجود معنای واقعی عشق را دریابم. اولین داستانی که نظرم را جلب کرد داستان ویس و رامین بود. شهرو، ملکه مهاباد، روی تخت سلطنتی نشسته بود و با بادبزنی خود را باد می زد. کنار پایش روی زمین فرزندش، ویرو، نشسته بود و مشغول چسباندن تکه های یک کوزه ی سفالی شکسته بود. غروب بود و او از صبح هر کاری کرده بود تا به مادرش ثابت کند بزرگ شده و برای خودش مردی شده است. تمرین تیراندازی کرده بود، با چند تن از سربازان جنگیده و آن ها را از پای درآورده بود، با بادبزن بزرگی که هدیه پادشاه چین بود و سه متر طول و سه متر عرض داشت تمام ظهر شهرو را باد زده و کل قصر را خنک کرده بود، کلید اتاق های مختلف قصر را از کیف مادرش پیدا کرده بود، چاه گرفته ی مستراح را باز کرده بود، غذای ظهر را آماده کرده و با ملکه دستور خرید وسایل مورد نیاز برای کاخ را صادر کرده بود و در حالی که فکر می کرد خود را به مادرش ثابت کرده، با کوزه ی شکسته ای که شهرو به او داد مواجه شد. ...    

(عاشقانه ای از فخرالدین اسعد گرگانی) نویسنده: پیام ابراهیمی انتشارات: هوپا