کتاب وزن آب - هوپا

کتاب وزن آب نوشته ی سارا کروسان و ترجمه ی مریم فیاضی توسط نشر هوپا به چاپ رسیده است.

" کاسینکا " نام دختر نوجوانی تقریبا سیزده ساله است که به همراه مادرش، کشور خود لهستان را به مقصد انگلیس ترک می کند. هدف آنها از این مهاجرت یافتن پدری می باشد که دو سال پیش او و مادرش را ترک کرده و تنها نامه ای با مضمون " من رفتم انگلیس " از خود به جای می گذارد. مادر و دختر که از نظر اقتصادی در شرایط مساعدی به سر نمی برند با سختی فراوان و پول اندکی که دارند به سمت فرودگاه می روند تا از آن جا با هواپیما به شهری در نزدیکی لندن بروند. کاسینکا، به شدت احساس تنهایی می کند زیرا در این شهر هیچ کس آنها را نمی شناسد؛ او باید در شهر جدید به کلاس هفتم برود و چون نمی تواند به خوبی زبان انگلیسی صحبت کند، با هیچ کس دوست نمی شود حتی پسرهای کلاس هم به خاطر این مشکل اذیتش می کنند. از طرف دیگر آنها مجبور هستند در اتاق کوچکی، در یک مجتمع که متعلق به خارجی ها می باشد در شرایطی بسیار سخت زندگی کنند. مادرش برای کسب درآمد در یک بیمارستان به شغل نظافت و خدمات مشغول می شود. او نقشه ی بزرگی بر روی دیوار اتاق چسبانده تا هر روز بعد از ساعت کاری به همراه کاسینکا به دنبال همسرش بگردد. اوضاع زندگی آنها بسیار دردناک است و دختر هر روز احساس تنهایی بیش تری می کند تا این که مهارت او در شنا کردن و آشنایی با پسری که در کلاس نهم درس می خواند تا حدود بسیاری زندگی او را تغییر می دهد.

 

برشی از متن کتاب

ترک کردن ایستگاه قطار گدانسک چرخ های چمدان می شکنند قبل از این که حتی ایستگاه اصلی قطار گدانسک را ترک کنیم. مامان آنها را به پله ها می کوبد و بَنگ، تَق، ترق و دیگر به هیچ دردی نمی خورند. همه جا پُر از تکه های پلاستیک می شوند. مامان سختش است چمدان و کیسه ی پُر از لباس را باهم  بیاورد. مامان سختش است آن هم زیر نگاه آدم ها کیسه ی لباس ها خجالت زده اش می کند، کیسه ای قدیمی و نایلونی که از بابسیا قرض گرفته. وقتی تاتا ما را ترک کرد، همه ی چمدان های خوب را با خودش برد. همان وقت که من و مامان را رها کرد. مامان یادآوری می کند: توی کیسه، لباس تمیزهای مان را ریخته ام. انگار این چیزی است که باید به آن افتخار کنیم به من اجازه نمی دهد چیزی بردارم جز کیفِ کوچکِ خودم را. تو مراقب گذرنامه های مان باش، کاسینکا. آفرین دختر خوب، همین طور پول های مان. خیلی بهشان احتیاج داریم. مراقب پول ها و گذرنامه های مان باش، کاسینکا. آفرین دختر خوب! مامان یک بند وراجی می کند و من تند و تند پشت سرش می دوم و برای کوله پشتی ها و کت شلوارهای شیک جا خالی می دهم. در آن ایستگاه شلوغ، هیچ کس مامان را نمی شناسد. با این حال او، به خاطر کیسه ی لباس خجالت می کشد. بچسب به من کاسینکا، بچسب به من. از وقتی ایستگاه گدانسک را ترک کردیم تا سوار اتوبوس فرودگاه شدیم مامان یک بند غر زد. و من تمام آن مدت، آویزان کمر بند کتش بودم، بزرگ تر از آن بودم که دستم را بگیرد، حتی اگر یکی از دست هایش آزاد بود. استانستد ما توی کشتی نبودیم. این روزها دیگر مهاجران با قایق های شلوغ از راه نمی رسند، و مثل موش ها به اسکله هجوم نمی آورند. دیگر سال 1920 نیست، و همین طور جزیره ی اِلیس دیگر چشم اندازی رویایی مثل مجسمه ی آزادی پیش رویمان نیست که به ما خوشامد بگوید. ما در فرودگاه استانسد فرود آمدیم خود لندن که نه، جایی در نزدیکی اش. جلوی اداره ی مهاجرت صف بستیم، عصبی. توی دلمان انگلیسی حرف زدن تمرین می کردیم: بله، ممنون، سرکار. هر وقت حرف زدن باعث می شود دل پیچه بگیرم و پیش از این که دهانم را باز کنم چیزهایی را که قرار است بگویم مثل متن یک نمایش تمرین می کنم، می فهمم که توی خانه ی خودم نیستم. در قسمت تحویل چمدان ها کیسه ی لباس ها روی نقاله سر می خورد، و همه نگاهش می کنن. بعضی ها با دست نشانش می دهند. برای همین مامان می گوید: ولش کن کاسینکا، به جز چند تا زیر پوش بلند، چیز زیادی توش نیست. آن هم به کارمان نمی آید. این جا چکمه لازم داریم. حق با مامان است. همه جای انگلیس گل و شل است، و آسمانش پتویی خاکستری. هر آن ممکن است باران خیسمان کند. سکونت مامان یک اتاق اجاره کرد، در کاونتری. تا وقتی تاتا را پیدا کنیم این جا زندگی می کنیم: اتاقی در طبقه ی چهارم ساختمانی مخروبه که مرا یاد کلاس تاریخ می اندازد، و یاد عکس های سیاه و سفید از روستاهای بمباران شده...        

نویسنده: سارا کروسان مترجم: مریم فیاضی انتشارات: هوپا