کتاب هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود - احمدی

کتاب هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود سروده ی احمدرضا احمدی توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

شاعر این دفتر خود را در سال 1389 منتشر کرده این مجموعه نیز همچون دیگر آثار احمدرضا احمدی از همان ابتدای انتشار مورد استقبال منتقدان و مخاطبان شعر و ادب قرار گرفت "هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود" به شیوه ای مدرن سروده شده و بیش از دیگر دفترهای شاعرش عاشقانه است همچنان عناصری از طبیعت همچون آسمان، دریا و خاک در این شعرها وجود دارند و نویسنده با استفاده از تصویرسازی های بدیع و دقیق توانسته است عواطف انسانی را به حداکثر برساند سبک شعری در این کتاب شعر نوی نیمایی در قالبی جدید است.

او با استفاده از اشعار کهن فارسی و تلفیق آن با سبک نو، تلاش کرده است، خود طرحی نو درافکند که در ادبیات یگانه است شعرهای او در واقع نثرهای پرآهنگی هستند که به داستان کوتاه می مانند احمدی مضامین سیاسی، عاشقانه و طبیعت گرا را در ترکیب های بدیع ارائه می کند که خواننده تا کنون در کمتر اثری با آن ها مواجه شده است در این دفتر، در واقع شاعر در تلاطم افکار خود به سر می برد، بالا و پایین می رود و در نهایت به آرامش می رسد گاهی تنهایی در بستر او رخنه می کند و در می یابد که مرده است و گاهی نیز با نیلوفرها فقر را به نظاره می نشیند شاید بتوان بهترین نوشته های این دفتر را آثاری همچون ماهیگیران، از شعله ی دریا و من از بیچارگانی دانست.

برشی از متن کتاب

در خیمه ی سیاه   در خیمه ی سیاه باد هم نمی تواند سرما را جست و جو کند این نقش من است زنی با اندامی از اندوه در آشفتگی و رشد نور است زنی که در روزهای دیگر می گفتیم: خانم خانم امروز در آستانه ی ابر نان دهاتی را گاز می زند به آستانه ی اطلسی پای نهادی سفر من در انتظار لبخند تو شکست گیسوان خانم با اندوه شانه می خورد وقتی بیابان تمام می شود و باد آغاز می شود خانم در سرما لبخند دارد لبحند را بااعتماد در کتیبه ای شکسته تطهیر می کند خانم می خواهد لبخند را به کتیبه حک کند آب را بنوشد از تپه به طرف منتظران رها شود حیله می کنم تو را در خواب ببینم ای گیسوان تو مادر گندمزار گندمزار در مه صبحگاهی خانم را لباس می پوشد ما در گندمزار فریاد می زدیم خنده داشتیم در مه خانم غرق می شد مخاطب خانم است: خانم شاخه های بی برگ در برف مانده است در پنجره ی سوم یک گل ختمی رنگ لباس تو را دارد تو نیستی می نویسم: تو خانم با لبخندی از مه بیرون آمد ما لباس های خویش را به خانم تعارف می کردیم گیسوان خانم طلای بی کران در چرخش مه بود تو را در بیداری می بینم دو شاخه به رنگ طلوع به سوی گیسوان به طرف پنجره می دود من از تمام بیابان دو سه گل برای خانم آوردم خانم از مه آمده بود گل را بر پیرهم می سپارد گل اندوه خانم را نمی شناخت سه پنجره دارم سه پنجره برف دارد پنجره ی اول برف است برگ است لبخند تو است شاخه های بی برگ عاطفه ی تو را در بهار می دانند این روز پنج است از ماهی در سال طلوع است در ابر به خواب می رود

فهرست

1. در خیمه ی سیاه
2. من زخم
3. عظیم
4. از آسمان
5. برخاست
6. دل از بیابان
7. بگویم ترا
8. روزم را
9. ابرم را
10. پایانی
11. سبدهایی
12. این چشم من
13. چنین است
14. از شعله ی دریا
15. تا از سنگ بگذرم
16. عهدی که من
17. نه رنگ داشت
18. دیدم
19. کسی
20. چه یاد آورم
21. تو رفته ای
22. انگار
23. بر بسترم
24. آن گاه
25. کبریت
26. به سواران
27. عبث
28. در پنج صبح
29. آسمان
30. در انتهای دریا
31. شراب
32. نخستین
33. مرا از خیمه
34. از هر شاخه ای
35. بر لب های من
36. نمی خواهم
37. شاخه ها
38. روزها
39. این است باغی
40. ما آرامش
41. می شکنیم
42. شاخه
43. در این بعد از ظهر
44. گل
45. عروس
46. ابر
47. مهمانخانه
48. من از دیدن
49. ترس
50. بادها
51. انار
52. پروای
53. اکنون
54. در خوردن
55. کجا بود
56. ستاره
57. من از بیچار گانی
58. ساده بودم
59. از بخت من
60. من دیگر نمی پرسم
61. باید
62. هزار سایه
63. از رنج
64. ما از دعای
65. در آن طرف رود
66. ما با کلاه های
67. حروف
68. تو
69. ماهیگیران
70. می خواستم
71. تا صبر
73. کولیان
74. آسمان
75. هردو یکسان
76. از ابدیت
77. زنده
78. چه بی گمان
79. اگر آبراه ها
80. نه، چنین
81. بهار
82. در بیداری
83. تو هنوز
84. اگر آفتاب
85. می خواستم
86. آمدی
87. تو یک ساعت
88. مهمان
89. صبحی
90. در سفره
91. اگر مسافر
92. آیا ما را
93. همیشه
94. ما در میان
95. خواب
96. در پاییز
97. تا این غروب
98. از صبح
99. سرنوشت
100. همیشه
101. گمان
102. چه از خواب
103. پس از خواب
104. ما سرانجام
105. آن غروب
106. آب
107. از وصل
108. همه از ناامیدی
109. شگفت

شاعر: احمدرضا احمدی انتشارات: چشمه