کتاب نوبت سگها - سروش چیت ساز

کتاب نوبت سگ ها اثر سروش چیت ساز توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

کتاب "نوبت سگ ها" مجموعه ی 13 داستان کوتاه و خواندنی تحت عناوین "کوچ"، "آستان متبرک میرزا آقا"، "جن زدگان"، "جنگ و صلح"، "شاپرک"، "دندان درد"، "به آسانی"، "رگ درخت"، "سرمد"، "وضعیت نهایی"، "پراید سفید"، "چرخ فلک" و "باباجان" را در برمی گیرد که هر یک از قصه ها با تشریح روایتی با شخصیت هایی متفاوت و متمایز از یکدیگر، مخاطب را با خود همراه می سازند. در داستان "کوچ"، شخصیت اصلی قصه، "نغمه" دختری جوان است که در کنار مادر و پدرش، "ناهید" و "منوچهر"، روزگار خوشی را سپری می کند. در طول محتوای قصه، دختر به نقل زندگی حال خانواده اش و هم چنین گذشته های والدین خود پرداخته و از ماجرایی جذاب و پرکشش در رابطه با آشنایی "ناهید و منوچهر" سخن می گوید. در واقع، سال ها پیش، هنگامی که "منوچهر" دوره ی خدمت وظیفه ی خود را به عنوان سرباز – معلم در روستایی دور افتاده سپری می کرد، قبیله ی کوچ نشین "ناهید" در حوالی روستای محل خدمت او اتراق کرده و در یکی از همین روزها، "منوچهر" برای اولین بار "ناهید" را می بیند و با همان نگاه اول، دل به او می بازد. اما این دلباختگی در شرایطی رخ می دهد که قرار است، در آینده ای نه چندان دور، "ناهید" به عقد پسرعمویش درآمده و ازدواج کند. در ادامه، "نغمه" حکایت پرماجرای این عشق و دلداگی و عاقبت پر فراز و نشیب آن را برای مخاطب تشریح می کند.

فهرست

کوچ آستان متبرک میرزا آقا جن زدگان جنگ و صلح شاپرک دندان درد به آسانی رگ درخت سرمد وضعیت نهایی پراید سفید چرخ فلک باباجان

برشی از متن کتاب

کوچ برای پدرم

• همین که پشت کرد، دویدم و پشت بوته ها پنهان شدم تا ببینم چه می کند. پدر رفت توی قایق و شروع کرد پارو زدن. سایه ی قایق هم مثل تمساحی دراز و آرام روی آب افتاده بود...

کرانه ی سوم رود ژوائو گیمارش روسا   پدر پهن شده روی فرش خشتی جدیدش. دست و پایش از دو طرف و دهانش رو به سقف باز است و چشم هایش پشت پلک های برجسته ی بزرگش پنهان شده. چند روز پیش که آمد خانه، فرش زیر بغلش بود. انگار یکی از لوله – نقشه های کارخانه باشد. با چشمک گفت «خشتی بختیاری». یک جور از سر واکنی. فرش را روی قالی قبلی پهن کرد توی هال کوچک و رو به من گفت «نغمه، آب یخ.» دلم می خواست بنشینم و دست بکشم روی پرزهای نرم قالی. اما نزدیک نشدم. از رویش هم رد نمی شوم. به هال که می رسم، قالیچه را دور می زنم و از کنارش می گذرم. رنگش غریب است؛ همه رنگ. زمینه شاید زرشکی باشد. یا لاکی تیره. مربع های یک اندازه، کنار هم. هر کدام یک طرح و یک رنگ. گندمی، قهوه ای و نیلی. مربع های سبز با گل های سرخ کج کجکی. مربع های سفید با سروهای قردار سبز. سبزی که با سبز چمن ها یکی نیست. فرش هم قد خودش است و وقتی می خوابد چیز زیادی از آن پیدا نیست. پدر دراز افتاده روی فرش. کولر را مامان خاموش کرده و او پنکه را روشن کرده رو به خودش. لباس سربازی اش را پوشیده. زیپ شلوارش بالا نرفته، کمرش را با فانوسقه نگه داشته، دکمه ی فرنچ روی شکمش کشیده شده و هر آن است که در برود. زیر فرنچ، رکابی سفیدی تنش است که حالا صورتی شده. موهای سینه ی پهنش با باد پنکه لای دکمه ها می جنبد. قبل از خواب مرا صدا می کند، روی دسته ی مبلش می نشاند، موهایم را می بافد و اسم تکه های لباس و درجه اش را برایم می گوید. همان جا مامان به من می گوید: «خرس گنده.» دست های بزرگ پدر که موهایم را می گیرد گوش هایم داغ می شود. پانزده شانزده سال است پدرم موهایم را گیس می کند و مامان همین را می گوید. مامان زیرپوش را با یک بلوز قرمز انداخته توی ماشین لباس شویی و منتظر شکایت پدر است تا دربیاید که: «ناراحتی، رخت هات رو خودت بشور.» پدر اما باکش نیست، چشم می اندازد به زیرپوش صورتی و می گوید کاش سرخ شده بود. مامان نمی داند چه بگوید. شوخی و جدی پدرم معلوم نیست. صدایش بم و یکنواخت است، لبخند روی لبانش نمی چسبد و برای ایستادن توی چشم هایش، آدم مجبور است پا بلندی کند. پدر می گوید چند بار همین کار را بکنی قرمز می شود. رو به من می گوید: نخ های قالی را همین طور رنگ می کنند. مامان از آن سوی اتاق چشم غره ای می رود به من. می خواهد چمدانش را ببندد. از این که توی گرمای دل خواهش باید هجرت کند به یک جای سرد عصبانی است. پدر این طور فکر می کند. برای همین هم آرام می گوید ...

نویسنده: سروش چیت ساز انتشارات: مرکز