کتاب نشان سرخ دلیری - استیفن کرین

کتاب نشان سرخ دلیری نوشته ی استیفن کرین و ترجمه غفور آلبا در انتشارات امیرکبیر به چاپ رسیده است.

این کتاب اولین کتابی است که به صورت اختصاصی به جنگ های داخلی آمریکا می پردازد. "نشان سرخ دلیری" در دورانی نوشته شد که همه ی نویسندگان، موضوع مهم جنگ را وسیله ای برای بیان داستان های عاشقانه و رمانتیک قرار داده بودند، به همین دلیل اثر "استیفن کرین" که به عنوان یک کتاب غیر رمانتیک به مقوله ی جنگ می پردازد، شهرت بسیاری پیدا کرد. داستان این کتاب در مورد مرد جوانی به نام "هنری" می باشد که اشتیاق زیادی به جنگیدن دارد اما معتقد است در جامعه ای که مردم، متمدن تر از قبل و البته ترسوتر از نسل قبلِ خود شده اند، امکان این که جنگی اتفاق بیفتد وجود ندارد. علاوه بر این او بر این باور است که تعالیم دینی و اجتماعی موجب شده اند که انسان ها به برخی اصول پای بند باشند و نخواهند همچون حیواناتِ درنده به جان یکدیگر بیفتند، به همین دلیل کاملاً محال به نظر می رسد که در روزگاری با چنین ویژگی هایی، جنگی رخ دهد. اما همه ی محاسبات هنری، با وقوع یک جنگ داخلی، به هم می ریزد و او در شرایطی قرار می گیرد که مجبور می شود تا  افکار خیالی اش را کنار بگذارد و برای رفتن به میدان جنگ کمر همت ببند. این شخصیت، هنگامِ رویارویی با طبیعتِ قاطع و خشن جنگ، در می یابد که باید تمام مقاومت اش را به کار گیرد و به خودش اجازه ندهد که به خاطر خیال پردازی هایش جنگ را دست کم بگیرد. در نهایت هنری مثل یک قهرمان واقعی می جنگد و با ایثار خون خویش، "نشان سرخ دلیری" را از آن خود می کند.

برشی از متن کتاب

وقتی شب دیگر فرا رسید ستون ها به شکل رگه های ارغوانی رنگ از فراز تپه ای که روی قایق ها ساخته شده بود عبور کردند. آب رودخانه از شعله آتشی درخشنده رنگ شراب گرفته بود اشعه ی آن بر توده متحرک سپاهیان می تابید و اینجا و آنجا پرتوی نقره فام یا طلایی رنگ و تند گذر می‌انداخت. در ساحل دیگر، یک رشته تپه های باریک و اسرارآمیز در برابر آسمان ها طاق بسته بودند و صدای حشرات شبانگاهی آرام به گوش می ‌رسید. پس از عبور از پل سرباز جوان دیگر یقین داشت که هر آن ممکن است از تاریکی غار مانند ریشه های پایین دست، ناگهان مورد حمله وحشتناک قرار گیرند. چشم ‌ها را به تاریکی دوخته و تمام هوش و حواس خود را متوجه افراد ساخته بود. ولی هنگ، بی آن که مورد تعرض قرار گیرد، به محل مناسبی برای اتراق رسید و سربازان مثل افراد خسته و کوفته به خوابی دلیرانه فرو رفتند. صبح زود با نیروی تازه ای از جا کنده شدند و در امتداد جاده باریکی که در دل جنگل فرو می ‌رفت به شتاب راه افتادند. طی این پیاده روی سریع بود که هنگ بسیاری از علائم تازه کاری خود را از دست داد. افراد با انگشت خود شروع به شمردن فرسنگها کردند. خسته شده بودند. سرباز جیغو غر غر می کرد. چندین مرتبه گفت: «پای تاول زده و چندرغاز جیره، همین» همه عرق می ‌ریختند و غر غر  می‌ کردند. کمی که بیش تر راه رفتند شروع کردند کوله پشتی ها را دور انداختن. بعضی از روی لاقیدی کوله ها را کنار جاده می افکندند ولی عده ای هم از روی دقت کوله پشتی خودشان را مخفی می‌کردند و می ‌گفتند اگر وقت مناسبی به دست بیاورند بر می‌گردند و آنها را بر می ‌دارند. پیراهن های کلفت هم از تن ها کنده شد و کمی هم که گذشت دیگر کسی جز مایحتاج ضروری چیزی با خود نداشت. لباس و پتو و کوله و قمقمه و اسلحه و فشنگ آخرین حد بار آن ها بود. سرباز دراز به سرباز جوان گفت: حالا دیگه می تونیم بخوریم و تیراندازی کنیم همین. به جز این هم کار دیگری نداریم. یک مرتبه پیاده نظام از آن سنگینی پیاده ‌نظام فردی بیرون آمده و یک پیاده نظام سریع و عملی گردید. حالا که از زحمت بار سنگین راحت شده بودند با نیروی تازه ای حرکت می ‌کردند ولی مقدار زیادی کوله پشتی و پیراهن های خوب به هدر رفت. اما هنگ هنور ریخت سربازان کهنه کار را به خود نگرفته بو.د یکی از خصوصیات هنگ های کهنه کار ارتش آن بود که به دسته های کوچکتری تقسیم می شوند. یک بار وقتی هنگ، جلوی سربازان کهنه‌کار یک هنگ دیگر رد شده بود، کهنه کارها از روی تمسخر پرسیده بودند: یاروا این کدوم لشکره؟ و وقتی سربازان هنگ تازه جواب داده بودند این هنگه و لشکر نیست، سربازان کهنه ‌کار قهقهه زده و گفته بودند: خدایا. درضمن کلاه‌های هنگ تازه زیاد به هم شبیه بود. معمولا کداه سربازان کهنه ‌کار باید نماینده سال‌های خشن سربازی باشد از طرفی هم  زردوزی پرچم ‌ها رنگ و رو رفته نبود بلکه تمام آن ها نو و براق و زیبا بود و پرچمداران بر سبیل عادت چوب ها را روغن مالی کرده و صیقل می دادند.

(رمان های بزرگ دنیا 5) نویسنده: استیفن کرین مترجم: غفور آلبا انتشارات: امیرکبیر