کتاب نخودی و قند عسل (قند عسل 1)

کتاب نخودی و قند عسل اولین جلد از مجموعه قند عسل اثر جودی بلوم با ترجمه ی پرناز نیری از سوی نشر افق به چاپ رسیده است.

پیتر پسر بچه ی نه ساله ای است که همراه پدر، مادر و برادر کوچکش فارلی، در یک آپارتمان قدیمی در نیویورک زندگی می کنند. فارلی سه ساله، یک آتش پاره ی تمام عیار است و لجبازی ها و شیطنت هایش ماجراهای طنزآمیز بسیاری را به وجود می آورد که در قالب داستان های کوتاه در کتاب فوق روایت می شود. پدر و مادر پیتر، پسر کوچولویشان را همیشه به نام قند عسل صدا می کنند و همه ی رفتارهای او برایشان بسیار جالب و بامزه است اما پیتر اصلا این طور فکر نمی کند. اغلب اوقات پیتر مجبور است برای آرام کردن قند عسل یا سرگرم کردنش به خواسته ی پدر و مادرش کارهایی انجام دهد که اصلا دوست ندارد. مثلا پیتر می تواند روی سرش بایستد و قند عسل مشتاقانه این حرکت را تماشا می کند. هنگامی که قند عسل در برابر خوردن وعده های غذایی اش ممانعت کرده و خودش را لوس می کند، مادر به پیتر اصرار می کند که روی سرش بایستد تا قند عسل حواسش به حرکت آکروباتیک او رفته و غذایش را بخورد! پیتر همیشه سعی می کند در برابر مهمان ها و افراد غریبه بسیار مودب و بانزاکت باشد اما باز هم قند عسل با وجود تمام خرابکاری هایش، مرکز توجه همه است. پیتر فکر می کند که برادرش با بزرگ تر شدن کمی عاقل تر شده و کم تر با کارهایش او را آزار دهد اما ظاهرا این خیالی باطل است و شرایط روز به روز بدتر نیز می شود ...

 

برشی از متن کتاب

آن روز مدرسه نداشتم. برای معلم ها جلسه ی ویژه گذاشته بودند. برای همین، پدرم گفت ما را به دفتر کارش می یرد. دفتر کار پدرم تو یک ساختمان عظیم شیشه ای است. واقعا جای شلوغی است. محال است کارکنانش را ببینی ساکت و آرام پشت میزهای شان نشسته باشند. همیشه عجله دارند و از این طرف به آن طرف می دوند. ساختمان هم خیلی بزرگ است و آدم به راحتی تویش گم می شود. پدرم اتاق اختصاصی و منشی خودش را دارد. اسم منشی اش ژانت است. او قبلا مرا دیده بود، اما این اولین باری بود که قند عسل را می دید. برای قند عسل خوشحال بودم که دست کم موهایش درآمده بودند. تا ژانت را دیدن، فوری درباره ی دندان هایش بهش توضیح دادم: «دو تا دندان های جلویی اش شکستند، شش هفت سالش که بشه دندان های دائمش درمی آن.» قند عسل گفت: «ببین، ببین، همه ش رفت!» پدرم گفت: «ژانت، پسرها امروز صبح پیش ما می مونن. می شه یک کم سرگرم شون کنی تا من به کارهام برسم؟» ژانت گفت: «حتما، آقای هچر. شما بفرمایید تو اتاق خودتون. من پسرها رو می برم ساختمان آژانس رو نشون شون می دم.» همین که پدرم به اتاقش رفت، ژانت کیفش را برداشت و یک بسته بیسکویت ترد درآورد. ازمان پرسید: «از این بیسکویت ها می خواید؟» گفتم: «بله.» و یک مشت ازشان برداشتم. قند عسل هم همین کار را کرد. بیسکویت های شورش شبیه ماهی قرمز بودند. وقتی ژانت سرگرم کار بود، ریزه ریزه به بیسکویت هایم گاز زدم. تو کشوی میز تحریرش یک آینه ی تای شو بود. آن را روی میزش گذاشت و موهایش را مرتب کرد. کارش که تمام شد قیافه اش همان شکلی بود که اول دیده بودیمش، هیچ فرقی نکرده بود. اما خودش این طور فکر نمی کرد. گفت: «خب، حالا بهتر شد.» بعد آینه را سر جایش گذاشت و دست من و قند عسل را گرفت و تو یک راهروی بزرگ راه افتادیم. از یک درگاهی که گذشتیم، وارد بخش دیگری از آژانس شدیم. به اتاقی رسیدیم که یک عالمه بچه و مامان های شان آن جا بودند. شاید پنجاه تایی بودند. بیشتر بچه ها مثل قند عسل، کم سن و سال بودند. بعضی ها داشتند گریه می کردند. از ژانت پرسیدم: «اینجا چه خبره، مهد کودکه؟» ژانت به حرفم خندید و گفت: «نه، این ها اومده اند تو آگهی جدید دوچرخه ی نوپا بازی کنند.» ـ یعنی این همه بچه اومده اند نقش همون بچه ای رو بازی کنند که قراره سوار دوچرخه بشه؟ گفت: «مادرها که این طور دل شون می خواد. هر مادری که اینجاست دوست داره بچه ی خودش انتخاب بشه، اما برای ساختن این آگهی، ما بیشتر از یک بچه لازم نداریم.» ـ یعنی از بین این همه بچه فقط یکی باید انتخاب بشه؟ گفت: «بله، درست فهمیدی.» پرسیدم: «حالا اون بچه رو کی انتخاب می کنه؟» ـ پدرت و آقای دنبرگ. البته آقای ونسان، رئیس شرکت دوچرخه ی نوپا هم باید تصویبش کنه. درست همان لحظه، در اتاق کناری باز شد و منشی بیرون آمد و بچه هایی را که منتظر بودند صدا زد: «نفر بعدی؟» یکی از مادرا گفت: «مورای من نفر بعدیه.»          

(کتاب های فندق) نویسنده: جودی بلوم مترجم: پرناز نیری انتشارات: افق