کتاب نجات ارداس 7 (درخت ابدی)

کتاب درخت ابدی، جلد هفتم و پایانی مجموعه ی نجات ارداس اثر مری لو و ترجمه ی سعید علیزاده از انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

کتاب جلد هفتم و پایانی مجموعه ی نجات ارداس می باشد. قهرمانان نوجوان این مجموعه هر یک حیوانی درونی دارند که می توانند آن ها را احضار کنند و به کمک شان به جنگ دشمنان بروند. ارداس سرزمین آن ها مورد هجوم بیگانگان قرار گرفته است و این قهرمانان که از شنل سبزها هستند سعی در نجات زادگاهشان دارند. ابک، میلین، رولان و کانر روزهای سختی را در کنار یکدیگر گذرانده اند و روزهای سخت تری در انتظار آنان است. میلین به وسیله ی زهری که توسط مهاجمان به او خورانده شده است، دیگر توان مبارزه را ندارد و در زندان آن ها در انتظار کانر و شین است تا برای نجات او بیایند، اما همه چیز برای میلین سخت تر می شود زمانی که در می یابد شین به شنل سبزها خیانت کرده است. کانر نیز پس از رهایی از زندان مهاجمان روزهای خوشی را ندارد و او نیز که از خیانت شین آگاه است بیشتر نگران میلین است و نمی داند چه سرنوشتی برای او در زندان مهاجمان رقم خورده است. همچنین او خواب های آشفته ای را هر روز می بیند و در آن ها مورد حمله ی دشمنان قرار گرفته اند و حیوانات درونیشان نیز نمی توانند به آن ها کمک کنند؛ او دچار خواب گردی شده است و در یکی از همین خواب گردی ها نزدیک بود از بلندی قلعه سقوط کند و جانش را از دست بدهد. به تمام شنل سبزها از اقصی نقاط ارداس فراخوان داده می شود تا خودشان را مقر فرماندهی برسانند و همگی برای جنگی بزرگ آماده شوند و ... .

 

برشی از متن کتاب

9 تپه های خاکستری وقتی آذوقه های باقی مانده ای را که همراه امواج به ساحل آمده بودند، از آب گرفتند، کانر با ابک و رولان دور فین جمع شدند. شنل سبز ارشد بعد از مرگ دوریان مسئولیت گروه را به عهده گرفته بود. روی هم رفته تعدادشان به دوازده نفر می رسید؛ بقیه همه مرده بودند. کانر متوجه شد بعضی از شنل سبزها دارند بالای سر بدن بی جان حیوان های درونشان گریه می کنند؛ حیوان هایی مثل قاقم، زاغ آبی و یک سیاه گوش. همچنین تعدادی از حیوان ها را هم دیدند که زیر بوته ها پنهان می شدند؛ این ها حتما همراهانشان را از دست داده بودند. دیدن این صحنه ها قلب کانر را به درد آورد. یک نگاه به صورت فین کافی بود تا کانر متوجه شود شانسشان چقدر است. چشم های مرد، سرد و بی روح بود؛ تقریبا به تاریکی اقیانوس تیره. او نقشه های قدیمی استتریول را از بدن دوریان جدا کرد و مسئولیت نگهداری شان را خودش به عهده گرفت. کنار او، دان سرش را پایین گرفته بود و با ماتم پوزه اش را به پای فین می زد. او به گروه کوچکی که دورش جمع شده بودند، گفت: «باید به طرف نزدیک ترین آبادی بریم.» بعد به پایین نقشه ی خیس اشاره کرد. «البته اگه جایی باشه. زمانی توی این خط ساحلی یه شهرک بود؛ ولی او مربوط به مدت ها پیشه.» یکی از شنل سبزها پرسید: «اگه نتونیم جایی پیدا کنیم چی؟» صدایش به خاطر گریه هایی که کرده بود، به سختی در می آمد. کانر قبلا آن مرد را دیده بود؛ او همان کسی بود که با اندوه بالای سر جسد سیاه گوش اش گریه می کرد. فین لب هایش را به هم فشردو گفت: «چاره ای نداریم غیر از اینکه یه جایی پیدا کنیم. ما اون قدری آذوقه نداریم که بیشتر از چندروز دووم بیاریم. به اسب هم نیاز داریم.» کانر ناگهان گفت: «و به آب. مگه نه؟» مرد جواب داد: «درسته کانر. ما تقریبا آبی برامون نمونده؛ فقط آب قمقمه های روی کمربندهامون رو داریم. وقت زیادی هم نداریم.»بعد ساکت شد و به دریای خروشان نگاه کرد. «ولی ... اول ادای احترام می کنیم.» شن های این اطراف مرطوب تر از آن بودند که بتوانند جسد دوریان را دفن کنند و علاو ه بر آن، به نظر کانر این کار توهین آمیز بود. دفن کردن یک شنل سبز در گودالی که نصفش با آب تیره ی یخ زده پر شده بود، در واقع خاک سپاری به حساب نمی آمد. به جای آن کلانی و حیوان درونش کمک کردند تا قطعات بزرگ تر چوب هایی را که از بدنه ی شکوه تلان شکسته شده بود، جمع کنند. آن ها شنل سبزهای کشته شده را روی تخته ها و شنل هایشان را مرتب زیر بدنشان گذاشتند. روی سینه هر کدام هم نشانه ی کوچکی قرار دادند. برای دوریان، کانر قطعه کاشی کوچک درخشانی را که در بالانهارا پیدا کرده بود، گذاشت.

نویسنده: مری لو مترجم: سعید علیزاده انتشارات: پرتقال