کتاب ناشناخته ماندگان - پاتریک مدیانو

کتاب ناشناخته ماندگان نوشته ی پاتریک مدیانو می باشد که ناهید فروغان آن را به فارسی ترجمه کرده و در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

آثار پاتریک مدیانو آثار شهر هستند. آثار شهر مدرن و انسان های آن. دنیای تاریک و تیره ی انسان های بدون هویت و متزلزل. «ناشناخته ماندگان» نیز از این ویژگی مبرا نیست. اثری سرشار از ابهام، با شخصیت هایی پیچیده و چند بعدی. داستان «ناشناخته ماندگان» ماجرای سه دختر است. سه دختر در شهر، سه دختر در آستانه ی ورود به جوانی و یافتن هویت جدید. این که یک نویسنده ی مرد بتواند این چنین در عمق ذهن سه دختر نفوذ کند جای تحسین دارد. معلوم نیست چرا این کتاب مدیانو شهرت کم تری از دیگر آثارش پیدا کرده است، اما نمی توان گفت این اثر چیزی کم تر از دیگر کتاب های این نویسنده ی برنده ی نوبل دارد. شخصیت های داستان های مدیانو دچار نوعی سردرگمی هستند. آن ها به دنبال چیزی هستند، اما نمی دانند چه، در واقع جست و جو شاید راهی برای سرگرم کردن خود و تلاشی برای یافتن آرامش باشد که در داستان های مدیانو و بخصوص در «ناشناخته ماندگان» یافت می شود. در داستان «ناشناخته ماندگان» نیز شخصیت ها مدام به گذشته و حال و آینده می روند تا بتوانند بفهمند دنبال چه چیز هستند. مدیانو را شاید بتوان از جمله استادان به تصویر کشیدن سرگشتگی انسان مدرن در میان نویسندگان زنده ی معاصر دانست که در این اثر نیز دغدغه ی ذهنی اش را از زبان سه دختر جوان روایت می کند. سه دختر جوانی که برای ما دور از ذهن نیستند. اگر خود ما نباشیم، شاید همسایه ی ما، دوست ما، یا کسی باشد که کنار ما در تاکسی نشسته است.

برشی از متن کتاب

پاییز آن سال با باران و برگ ریزان و مه رقیق روی اسکله ی سائون زودتر از معمول فرا رسید. هنوز در خانه ی پدر و مادرم واقع در تپه ی فورویر سکونت داشتم. لازم بود کار پیدا کنم. در ژانویه به عنوان ماشین نویس در شرکت ابریشم مصنوعی و ابریشم بافی میدان کروا-پاکه به مدت شش ماه استخدام شده بودم و حقوقم را پس انداز کرده بودم. بعد، برای گذراندن تعطیلات به تورمولینوس در جنوب اسپانیا، رفته بودم. هجده ساله بودم و برای نخستین بار فرانسه را ترک می کردم. در ساحل تورمولینوس با زنی فرانسوی آشنا شده بودم، که سال ها بود همسرش آن جا زندگی می کرد و میری ماکسیمف نام داشت. زن موخرمایی بسیار زیبایی بود. او و همسرش هتل کوچکی را اداره می کردند که من در آن اتاق گرفته بودم. به من گفته بود که قصد دارد پاییز برای مدتی طولانی به پاریس سفر کند و در خانه ی دوستانش، که نشانی آن را به من داده بود،  سکونت کند. به او قول داده بودم، که اگر فرصتی دست دهد، برای دیدنش به پاریس بروم. در بازگشت از تورمولینوس، لیون به نظرم حزن آلود آمد. نزدیک خانه مان، سمت راست، بر سر بالایی سن بارتلمی، مدرسه ی شبانه روزی لازاریان قرار داشت که بناهایی ساخته شده بر دامنه ی تپه بود و نماهای ماتم زده شان بر کوچه مسلط بود. در بزرگ آن در دیواری بلند تعبیه شده بود. لیون در سپتامبر آن سال برایم دیوار لازاریان بود: دیواری سیاه که پرتو خورشید پاییزی گه گاه بر آن می تابید. این مدرسه ی شبانه روزی در آن زمان متروک می نمود. اما آن دیوار زیر باران برایم مانند دیوار زندان بود، احساس می کردم که آینده ام را مسدود کرده است.

نویسنده

پاتریک مودیانو در سال 1945 در فرانسه زاده شد. این نویسنده که به فیلمنامه نویسی نیز مشغول است، توانست در سال 2014 جایزه ی نوبل ادبیات را از آن خود کند. افق، علف شبانه و خاطرات خفته از جمله آثار وی هستند که به زبان فارسی ترجمه شده اند.

نویسنده: پاتریک مدیانو ترجمه: ناهید فروغان انتشارات: چشمه