کتاب ناتمامی - زهرا عبدی

کتاب ناتمامی به قلم زهرا عبدی در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

«لیان جعفری» دانشجوی ارشد ادبیات فارسی، اهل بوشهر، که در دروازه غار مسئول آموزش کودکان کار است، به طرز مرموزی گم شده است. ما باید او را پیدا کنیم. باید به جنگ تاریخ و سیاست و جامعه برویم و او را پیدا کنیم. ما باید گیل گمش بشویم و او را پیدا کنیم. از زهرا عبدی پیش تر رمان «روز حلزون» منتشر شده است که آن کتاب نیز مانند اثر کنونی با استقبال خوب منتقدان و مخاطبان مواجه شده است. عبدی به خوبی توانسته است رمانی مرموز و پر از ابهام بنویسد و مخاطب را درگیر کند تا مانند کنار هم گذاشتن قطعات پازل از راز و رمز گم شدن لیان جعفری سر در بیاورد. این کتاب با استفاده از عنصر رمز و راز توانسته است به خوبی مسائل جامعه ی ایران را مطرح کند. مسئله ی مهمی همچون کودکان کار که نیازمند رسیدگی جدی مسئولین است در این کتاب تلنگری به وجدان مخاطب می زند و او را با واقعیت های جامعه ی امروز بهتر آشنا می کند. بیان نویسنده به هیچ عنوان شعاری نیست و مسائل مهم اجتماعی و دردهای جامعه را در قالب داستانی خواندنی روایت کرده است. نویسنده همچنین با استفاده از دانش ادبی خود بسیار بجا و مناسب از اسطوره های ادبی استفاده کرده است تا خواننده را به ایران باستان و قدرت و تاریخ و ادبیات وصل کند. رمان «ناتمامی» اثری باشکوه است که توانست تندیس بهترین رمان سال 1395 را از جایزه ی ادبی هفت اقلیم برای نویسنده به ارمغان آورد.

برشی از متن کتاب

امروز درست یک هفته است که لیان جعفری، دانشجوی ارشد ادبیات فارسی، ناپدید شده. یک هفته است که هم اتاقی بوشهری من به خوابگاه برنگشته. دانشجوی محبوب همه ی سال های دانشگاه، مسئول آموزش کودکان کار دروازه غار تهران، گم شده. وقتی می خوابم سقف اتاق می آید و می چسبد به نک بینی ام. امروز جای خالی لیان در کلاس اسطوره شناسی به من فهماند، گیل گمش بودن، جنگیدن با هوم باباغول آتش خوار، خیلی راحت تر است از یک دختر دانشجوی شهرستانی بودن در تهران. خیلی راحت تر از من سولماز صولتی بودن است. با چشم هایی درشت و خیره به رو به رو، ابروهایی کمانی، نه پهن و نه نازک، با این که زنم، هفت طبقه ریش مجعد دارم. من خود خود گیل گمشم. با این که دختری محتاط و حتا تا حدی ترسو هستم، اما طبق نقاشی های به جا مانده از الواح گلی، شیری وحشی هم زیر بغل زده ام. توی آینه نگاه می کنم. سینه هایم زیر زره ای که بر تن کرده ام معلوم نیست. شاید برای همین باستان شناسان گمان کرده اند من مردم. دامن گلی ام از همه ی چیزهایی که دارم مهم تر است، با دوازده لوح که هرکدام یک لایه چین شده بر دامنم. هر لوح پر از کلمه های نک تیز میخی با دست خط لیان است درباره ی من و خودش و همه ی اهالی دانشگاه، خوابگاه و محل کارش و من دفتر یادداشت های لیان را مثل دامن پوشیده ام. نشستم بر بالین انکیدو، همین لیان خودمان هم اتاقی خوابگاهم. او مرده است و من دلم می خواهد از شدت اندوه خنجری را که در موزه انگلستان به اشتباه جای تبرزین در دستم نقاشی کرده اند، وسط پیشانی ام فرو کنم. درست همان جایی که لیان فکر می کرد می تواند چشم سومش را باز کند و دنیا را با آن بهتر ببیند.  

نویسنده: زهرا عبدی انتشارات: چشمه