کتاب میرزا - بزرگ علوی

معرفی کتاب میرزا

کتاب میرزا به قلم بزرگ علوی در نشر نگاه به چاپ رسیده است.

این کتاب بزرگ علوی مجموعه ای از 6 داستان کوتاه می باشد که بزرگ علوی آن را طی 15 سال زندگی خود در آلمان نگاشته است. به همین جهت می توان آن را سفرنامه ای کوتاه از علوی دانست. به مانند دیگر آثار علوی، این اثر دارای نثری روان و شیوا بوده که خواننده را به خود جذب می کند.

داستان اصلی که میرزا نام دارد درباره روزنامه نگاری به نام جهاندیده است که طی سفری در یک ایستگاه قطار با فردی به نام میرزا آشنا می شود. جهاندیده با میرزا به گپ و گفت می پردازد و به او علاقه مند می شود. دلیلش آن است که میرزا از مسائل شخصی او حرفی به میان نمی آورد و جهاندیده هم در این باره از میرزا سوالی نمی پرسد. در ادامه روابطِ آن دو با یک دیگر بهتر شده و هر از چندگاهی که جهاندیده به اروپا می رود. آن دو یکدیگر را ملاقات می کنند. پس از گذشت مدتی، جهاندیده متوجه می شود که میرزا یک تبعیدی است و به دلیل فعالیت های سیاسی مجبور شده به آلمان پناه ببرد. میرزا که مدتی است در آلمان مستقر شده، کارش رسیدگی به افرادی است که تبعید شده و از وطن به دور هستند. جهاندیده که آدم ترسویی است می خواهد بداند که چرا او این کار را می کند و به چه دلیل تبعید شده است ...

برشی از متن کتاب

سالی نیست که من سفری به خارج نکنم. کجای دنیاست که زیر پا نگذاشته باشم، مثلاً روزنامه نویس هستم. با این کارت تمام درها به روی آدم باز است. هربار که سری به مرکز اروپا می زنم از دوستم دیدن می کنم. ما در قطار مونیخ – زالسبورگ با هم آشنا شدیم. در دستش «لطائف الطوائف" بود. فهمیدم که ایرانیست. سر صحبت را با او باز کردم. حالا پانزده سال و بلکه بیشتر از آن تاریخ می گذرد. نه او پرسید که من کیستم و چه کاره ام و نه من از او. از همین اخلاقش خوشم آمد که کنجکاو نبود و بی خودی نمی خواست ته و توی کار کسی را در آورد. اول اسم آدم را می پرسند، بعد می خواهند بدانند که مثلاً بنده ثروت خودم را از کجا آورده ام. امان از وقتی که بفهمند آدم تصدیق ششم ابتدایی را هم زورکی گرفته است. وقتی می خواستم در زالسبورگ پیاده شوم از او خداحافظی کردم و گفتم: «از ملاقاتتان خیلی مسرور شدم. اگر کاری در ایران داشته باشید با کمال میل انجام خواهم داد. نشانی موقت من فلان جاست.» او در جواب گفت: «اگر شما به فلان شهر آمدید، در پانسیون Dorient سراغ میرزا را بگیرید، مرا پیدا خواهید کرد.

نویسنده

سید مجتبی آقا بزرگ علوی متولد بهمن 1282 در شهر تهران و محله چاله میدان است. او نویسنده ای واقع گرا، سیاست مدار، روزنامه نگار و استاد زبان فارسی بود. بزرگ علوی به همراه برادرش مرتضی در سال 1920 میلادی برای تحصیل عازم آلمان و در دبیرستان های این کشور مشغول به تحصیل شدند. او در زمان اقامت در این کشور چندین اثر ادبی را از زبان آلمانی به فارسی بازگرداند. علوی در سال 1927 میلادی موفق شد که از دانشگاه مونیخ فارغ التحصیل شود. او یک سال پس از دریافت مدرک به ایران بازگشت. علوی یکی از داستان نویسان و روشنفکران معاصر ایران بود که به همراه صادق هدایت و صادق چوبک توانست مفهوم بنیادین داستان نویسی را تغییر دهد. بزرگ علوی در بیشتر داستان هایی که نگاشته، ساختار را بدین شکل قرار داده است؛ ابتدا مشکل و مسئله ای وجود دارد و حادثه اصلی در گذشته اتفاق افتاده است و راوی حوادث داستان را بازسازی می کند. برخی دیگر از آثار نویسنده عبارت اند از:  1- چمدان.  2- چشم هایش.  3- سالاری ها.  4- 53 نفر.  5- موریانه.  6- گیله مرد.  7- روایت.

فهرست

• آب
• میرزا
• احسن القصص
• در بدر
• یکه و تنها
• وبا

• نویسنده: بزرگ علوی
• انتشارات: نگاه