کتاب مومیا و عسل - مندنی پور

کتاب مومیا و عسل اثر شهریار مندنی پور توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

کتاب "مومیا و عسل" مجموعه ی 13 داستان کوتاه تحت عناوین "بشکن دندان سنگی را"، "زیر بال درنا"، "پسرک آن ‌سوی رود"، "مومیا و عسل"، "نارنج ‌های شریر شیراز"، "باران اندوهان"، "مردمک ‌های خاک"، "آوازهای در باد خوانده ‌ی داوود"، "سنبل ابلیس"، "فصل‌ های برزخ"، "نظریه ‌ی پنج‌ شنبه"، "دره‌ ی مهرگیا"، "طوطی پیر بر بام قزاقرا" در برمی گیرد؛ نویسنده با استفاده از نثری زیبا و دل انگیز، حکایت هایی جذاب را به نگارش درآورده و اثری خواندنی را در اختیار مخاطب قرار می دهد. به عنوان مثال در داستان "بشکن دندان سنگی را"، راوی قصه، دختری جوان است که نامزدش در شهری دورافتاده به نام "گوراب"، دوره ی خدمت وظیفه اش را به سختی سپری می نماید و در طی این مدت مدام برای دختر، نامه نوشته و مطالبی جذاب را برای او نقل می کند؛ مطالبی در رابطه با شهر نفرین شده و وهم آلود گوراب، با خانه ها و مردمانی عجیب و غریب که به شدت وی را تحت تاثیر قرار داده و زندگی متفاوتی را برایش خلق کرده اند. راوی، مدام از نگرانی خود در رابطه با نامزدش و حضور او در این مکان و تغییرات روحی اش سخن گفته و با بیان جملاتی از محتوای نامه های این پسر، خواننده را مجذوب روایت خویش ساخته و او را با خود همراه می کند.

فهرست

بشکن دندان سنگی را زیر بال درنا پسرک آن ‌سوی رود مومیا و عسل نارنج‌ های شریر شیراز باران اندوهان مردمک‌ های خاک آوازهای در باد خوانده‌ ی داوود سنبل ابلیس فصل ‌های برزخ نظریه ‌ی پنج ‌شنبه دره‌ ی مهرگیا طوطی پیر بر بام قزاق

برشی از متن کتاب

از گرمای زودرس «گوراب» نوشته، از آفتابش که انگار بنفش می تابد، از سردابه ای نوشته که چهل و چهار پله می خورد و روی دیواره اش نقشی کنده شده و از سگی نوشته که: «رویاهای شامه و گوشش را به همدمش تلقین می کند.» که من نمی فهمم یعنی چه. نوشته خودش هم، آخر ده کومه ای دارد که شب ها روی دیوارهایش می نویسد، نگفته چی. لابد از همین بیت هایی که مردها وقت دل تنگی زیر لبی می خوانند یا جایی می نویسند. نوشته دیگر خیال ندارد آخر هفته ها بیاید شهر؛ روزهای گوراب آخرالزمان دنیا ست و بهتر است همان جا منتظر بماند و بعد یک عالمه راجع به کومه های گلی که با نقب به هم راه دارند و آدم های تراخمی و «باد غباری که وقتی می رود توی حلق، آدم عقش می گیرد» نوشته و نوشته باور می کنی که خاک بپوسد ... باور نمی کنم این نامه ی او باشد. نامه های قبلی اش که این طور نبود، نامه بود. به دلم می نشست دست خطش. پر بود از حرف هایی که مردها عاشق که هستند، پشت سر هم ردیف می کنند و هر زنی خوشش می آید آن ها را بشنود یا بخواند و به محض این که شنید یا خواند، به نظرش تکراری می آیند. حالا ببین ... این اواخر ... بخوانم که بفهمی چی نوشته ... «وقتی همه ی آن ها قصد می کنند که موجودی را بکشند و نمی میرد و باز به آن ها اعتماد می کند، من می فهمم که همه ی حرف هایی که به تو زده ام خیال بوده، خیال یک سگ هفت جان که راز نقش روی سنگ را می داند و جان پنجمش دارد در می رود.» ... آن وقت هایی که به شهر می آمد، پاییز و زمستان بود. می رفتیم با هم توی خیابان خلوتی قدم می زدیم. شاید تو هم موقع نامزدیت از این کارها کرده باشی. چیز زیادی ازش یادم نمی ماند، نه حرف هایی که گفته، نه شوخی هایی که کرده، فقط شاید حالت پاها که با هم روی زمین گذاشته می شوند بماند و یاد یک کوچه درختی بن بست که به نظر بن بست نمی آید. شاید یک خاطره ی دیگر هم ماندنی باشد؛ بوی گل یخ، از پشت دیوار خانه ای، وقتی باران می آید. همان روزها اگر می گفتم خب از محل خدمتت بگو، می گفت دیگر حرفش را نزنیم. نمی خواست لابد موضوع صحبت مان عوض شود و دور و برش را می پایید که اگر کسی نباشد، دستم را بگیرد یا ... چیزی هم از گوراب نمی نوشت. شاید می فهمید اگر بفهمم کجا افتاده و چه می کشد، ناراحت می شوم. ولی از تکیده ای که شده بود، حس می کردم که طوریش هست. بعد یک دفعه بعد از دو ماه که هیچ خبری نداد از خودش، اردیبهشت نامه اش آمد. همین که بیش ترش راجع به گوراب است. نوشته که بعضی حرف ها را نمی شود روی دیوار کند یا به کسی گفت، فقط باید توی نامه نوشت تا موقع نوشتن، بشود قیافه ی کسی را که آن ها را می خواند تجسم کرد...

• نویسنده: شهریار مندنی پور
• انتشارات: نیلوفر