کتاب من و زندگی - مرتضی احمدی

کتاب من و زندگی خاطرات مرتضی احمدی می باشد که توسط انتشارات ققنوس به چاپ رسیده است.

"من و زندگی" کتابی در رابطه با خاطرات و شرح سرگذشت زندگی "مرتضی احمدی" می باشد که توسط شخص ایشان به نگارش در آمده است. مرتضی احمدی دهم آبان ماه سال 1303 در تهران دیده به جهان گشود و پس از گذراندن 90 سال از زندگی، سرانجام بر اثر مشکلات ریوی در سی ام آذر ماه سال 1393 درگذشت. وی یکی از پیشکسوتان مطرح و نامی در عرصه ی فعالیت های هنری ای از قبیل بازیگری سینما و تلویزیون، صدا پیشه گی و خوانندگی است و کم تر کسی یافت می شود که با نام، چهره، صدای دل نشین و دوست داشتنی و هم چنین آثار به یاد ماندنی وی آشنایی نداشته باشد.

جناب احمدی در طول محتوای کتاب حاضر، با قلم توانای خویش، به شرح زندگی خود از دوران کودکی، نوجوانی تا میان سالی پرداخته و اثری خواندنی را ارائه می کند. او در طی متن کتاب، علاوه بر توصیف خاطرات شخصی خود، چگونگی، شرایط و جو حاکم بر جامعه ی اطرافش را نیز به زیبایی بیان نموده و از موضوعات متعددی هم چون اعتقادات مذهبی، آیین و مراسم های اجرا شده در تهران و تحولات ایجاد شده در زندگی عموم مردم سخن به میان آورده و ضمن برقراری ارتباط نزدیک با مخاطب، او را با لحظه های زندگی خود همراه و هم قدم می سازد.

فهرست

مقدمه از گذشته حرف بزنیم از محله و بچه های محل بگویم طوفان کشف حجاب ورزش را از کی شروع کردم می خواستیم بجنگیم همه چیز من در یک کلمه بیات تهران جنگ دوم هم به پایان رسید دوستم ناصرفخر آرایی وضعیت تئاتر در آن سال ها از اولین ها بگویم باز هم اولین ها این جا تهران است عروسی شاه و ثریا ازدواج و فراق نمایه

برشی از متن کتاب

نزدیکی های عید نوروز که می شد حاجی فیروزها در هر مرحله ای با لباس های مخصوص به خودشان راه می افتادند و همه را دعا می کردند (ای سال برنگردی – بری دیگه برنگردی) یا می خواندند: «در سایه ی ایزد تبارک – عید همگی بود مبارک.» خانم های خانه دار چند روز مانده به آخر سال کهنه، می افتادند به خانه تکانی. این رسم هر ساله بود. بهار از راه می رسید و زمستان را فراری می داد، درخت ها و گیاهان یواش یواش از خواب زمستانی بیدار می شدند و سرسبزی خود را بخه چشم هامان می چسباندند. عطر و لطافت بهار جلای رخسار و نوازش گر روح مان می شد. سیزده بدر که از راه می رسید، زن و مرد و کوچک و بزرگ بقچه به بغل می زدند، به صحرا و باغ و باغات می رفتند و نحسی سیزده را از خانه هاشان به دور می کردند. پسرها الک دو لک و گرگمم به هوا بازی می کردند. دخترها هم دور از چشم بزرگ ترها راهی صحرا می شدند و سبزه گره می زدند که شاید یک خواستگار دل خواه کلون در خانه هاشان را باز کند. تمام خیابان ها خاکی بود. وقتی بارندگی می شد تا زانوهامان توی گل می رفت. هوا که گرم می شود رفتگرها که عوام به آن ها می گفتند «اعتساب» خیابان ها را آب پاشی می کردند. تک و توکی درشکه در رفت و آمد بودند. فروشندگان اکثرا سر چهار راه ها بساط هر روزه شان را بعد از ظهر به بعد پهن می کردند و با صدایی خوش رهگذرها را به سری کالای خودشان جذب می کردند. گردو فروش ها دست های همه شان به خاطر کندن پوست گردو سیاه بود. گردوهای تازه که روی یک سینی بزرگ فال فال می چیدند (هر فال ده عدد) در انتظار مشتری های همه روزه بودند. جغور بغوری ها بوی اشتها برانگیز جگر سیاه و جگر سفید و دل و قلوه با پیاز سرخ شده ی محتوی یک سینی بزرگ آن هم روی یک چهار پایه ی بلند که زیر آن یک چراغ پریموس روشن بود هر عابری را جذب می کرد. بلال فروش ها بوی هوس انگیز ذرت کباب شده روی آتش ذغال صغیر و کبیر را وسوسه می کرد و به سوی خود می کشید. بستنی محمد ریش به عکس آن چه بین مردم شایع است، اولین بستنی ‌فروش صاحب ‌نام در تهران اکبر مشدی نبوده، بلکه استاد او مردی قوی هیکل و بلند بالا با محاسنی سیاه با سه دهنه مغازه بستنی فروشی در دروازه ی دولت، قلهک و تجریش به نام محمد ریش بوده. کیفیت بستنی او به حدی مطلوب بوده که شعری در وصف او سروده ‌اند: از این جا تا به قلهک تا به تجریش / نخوردی بستنی محمد ریش پس از مرگ او شاگردش، یعنی‌‌ همان اکبر مشدی که پدرش را همه مشدی خطاب می‌ کردند و یکی از بزن بهادر‌ها و در عین حال نیکوکاران خیابان ری بوده، به شهرت می‌ رسد. خب، خیلی از داشته های مان را روی کاغذ آوردیم، باد تو غبغب انداختیم و قفسه ی سینه مان را زیادی جلو آوردیم و گذشته هامان را به رخ شما امروزی ها کشیدیم، بله، کاملا درست است...

(خاطرات مرتضی احمدی) انتشارات: ققنوس