کتاب من آنچه شرط بلاغ است... - حسن نراقی

کتاب من آن چه شرط بلاغ است (ضمیمه ای بر جامعه شناسی خودمانی) اثر حسن نراقی توسط نشر اختران به چاپ رسیده است.

"من آن چه شرط بلاغ است" کتابی در حطیه ی جامعه شناسی می باشد که سرشار از گفتارهایی صمیمانه و خودمانی است و همین موضوع بر جذابیت هر چه بیش تر کتاب افزوده و مخاطب را مجذوب مطالب خویش می سازد. امروزه با پیشرفت های سریع تکنولوژی، اینترنت، شبکه های اجتماعی و ... زندگی بشریت نیز دچار تحولاتی عظیم و گسترده ای شده که بحث و تحقیقات زیادی را به خود اختصاص داده است. در همین راستا حسن نراقی در طول محتوای اثر حاضر، مباحث بسیار تامل برانگیزی از جامعه شناسی ارائه داده و ذهن مخاطب را با خود همراه می کند. وی با بهره گیری از زبان گویا و علم سرشار خویش، به بررسی زوایای مختلف اجتماعی و کنکاش در مسائل و معضلات مختلف جامعه از قبیل باورهای اشباع شده، مشکلات آموزش و پرورش، دادگستری و بسیاری موارد دیگر پرداخته و آن ها را به گونه ای روشن تشریح می کند. نویسنده بر این باور می باشد که نباید دولت را در ایجاد مشکلات مقصر دانست بلکه این خود مردم هستند که موجب بروز چنین معضلاتی برای خود و جامعه می گردند. به طور کلی، این کتاب آن چنان اثر بخش است که موجب می شود خواننده با نگرشی متفاوت و جدید به مسائل پیرامون خود نگریسته و در جهت پاسخ گویی و رفع آن ها برآید.

فهرست

یک پیش نوشت طولانی فصل اول: داد و دادگستری فصل دوم: آموزش و پرورش ما فصل سوم: ما و فرزندان مان فصل چهارم: کار و کارآفرین در باور ما فصل پنجم: خردورزی ما فصل ششم: این حسادت ویرانگر فصل هفتم: انسان و تشخص اجتماعی اش فصل هشتم: «زود خواهی» های بی فرجام فصل نهم: باورهای اشباع شده فصل دهم: و ختم کلام

برشی از متن کتاب

ما و فرزندان مان قبلا اشاره کردم که مطمئنا هم شما و هم می دانیم که اهم سرفصل هایی که در این کتاب خدمت تان ارائه می کنم و از شما برای عملی کردن آن کمک می خواهم، چاره ی کارش فقط در دست من و شما نیست و بعضا فقط کار دولت هاست. حکومت ها باید همت کنند و من و شما فقط اگر موضوع، مورد پذیرش مان بود شاید بتوانیم تنها در اجرای آن کاری صورت دهیم یا در بهترین حالت، روی مطلب آن قدر سماجت کنیم تا مساله برای دولت مردان هم روشن شود. البته درست است که آن ها دست ما نیستند؛ اما در بین آن ها مواردی هم هست که دیگر نه در حیطه ی اختیارات دولت است و نه تبعا در دامنه ی وظیفه ی آن ها. رفتارها و کنش هایی است کاملا خصوصی و در دست خودمان این مبحث رفتار با فرزندان را هم که می خواهم درباره ی آن بنویسم دقیقا مصداقی می دانم از همین مقوله. مبحثی که گمان کنم دیگر اهمیتش برای کسی پوشیده باشد. حدودا بیش تر از یک صد و اندی سال است که با هزینه های مالی و جانی واقعا سنگین، مشغول اتلای کشورمان هستیم که نتایجی هم داشته اما آن انتظاری که داشتیم برآورده نشده است. چرایی اش به نظرم فقط در این راز نهفته که همه ی ما تقریبا در بزرگسالی به فکر خدمت و اصلاح! جامعه مان می افتیم و وارد فعالیت های اجتماعی می شویم زمانی که تغییر حتی برای خودمان هم مشکل شده، چه رسد به تغییر کشور! تغییر بنیادی ریشه و باور بنیادی هم می خواهد که در بزرگ سالی به دست نمی آید و باید از کودکی در آدم ها نهادینه شود. پس به نظرم منطقی است که هر کدام از ما اگر قرار است کاری برای جامعه ی امروزمان بکنیم این جای خود، اما بیابیم و کمی با بالاتر بردن صبرمان، این انرژی از دست رفتنی را با انتخاب راه کارهای تازه تر و الگوگیری از تجربه های دیگران در راه اعتلای بچه های مان هزینه کنیم. مطمئنم که حتما جواب بهتری دریافت خواهیم کرد. ببینید! من هم در طول زندگی ام مثل خیلی از آدم های دیگر شاهد استثناهای فراوانی بوده ام، اما یک مورد اشتثنائی را هم به یاد ندارم که پدر یا مادری با یک خرد و رفتار متعارف، حتی در سطوح مختلف اجتماعی، دغدغه ی فرزند یا فرزندانش را نداشته باشد. مراقبت از فرزند بیش از آن که یک صفت برجسته ی انسانی باشد، یک غریزه ی انکارناپذیر در اغلب موجودات زنده اعم از انسان یا حیوان است. با این تفاوت که این غریزه در حیوانات بعد از حفاظت جان و تامین غذای دوره ی ناتوانی فرزند و در آستانه ی بلوغ جسمی بچه متوقف می شود؛ اما انسان ها به علت شعورمندی که به هر رو دچارش شده اند، مجبورند تا آخر عمر اگر هم کاری از دست شان ساخته نیست حداقل دغدغه ی سرنوشت فرزندان شان را با خود داشته باشند. خب، با این مقدمه امروز آخرین جمعه ی خردادماه 94 به ذهنم رسید که کمی راجع به همین مقدمه ای که بسیار خلاصه خدمت تان عرض کردم صحبت کنم...    

(ضمیمه ای بر جامعه شناسی خودمانی) نویسنده: حسن نراقی انتشارات: اختران