کتاب معمای مدرنیته - بابک احمدی

کتاب معمای مدرنیته تألیف بابک احمدی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

در این کتاب نه جستار درباره ی مدرنیته آمده اند. هر یک از آن ها را می توان به طور مستقل خواند، اما با هم ارتباط دارند. نویسنده کوشیده است بحث های گذشته خود درباره ی مدرنیته را که عمدتا در کتاب (مدرنیته و اندیشه ی انتقادی) آمده اند پی گیری و روزآمد کند و پرسش های تازه ای که به میان آمده اند مطرح کند. مقاله های کتاب با این دوران سرجنگ دارند، و می خواهند به گفته ی نیچه، نابهنگام و غیر مدرن باشند، و بگویند چون علم باوری، خردباوری، و آزادی مدرن مشکل سازند، باید افق زندگی دیگری آفرید. از این رو، پرسشی را در برابر خود قرار می دهند که فوکو در پیشگفتار کتاب کاربرد لذت مطرح کرده: «اما، مگر امروز فلسفه (مقصودم فعالیت فلسفی است) چیزی جز کار نقادانه ی اندیشه گر خود آن است؟ فلسفه از چه چیز شکل گرفته؟ جز از تلاش در دانستن این نکته که چگونه و تا چه حدی، امکان آن هست که به گونه ای دیگر بیندیشیم، به جای این که آنچه را که تاکنون اندیشیده شده، مشروع جلوه دهیم؟»

مباحثی که در این اثر  درباره ی مفهوم مدرنیته، ربط آن با انسان گرایی و نیز اخلاق، علم باوری و اروپا محوری، دمکراسی و انتقاد، مطرح می شوند همه در آشنایی با آخرین دیدگاه هایی که اندیشمندان روزگار ما درباره ی مدرنیته و پسامدرنیته اختیار کرده اند سودمند و کارآمدند.

فهرست

- یاداشت 1 - معمای مدرنیته 2 - مدرنیته و پندار هویت 3 - انسان گرایی 4 - مدرنیته و فلسفه ی اخلاق 5 - اخلاق و زندگی 6 - متافیزیکِ مدرنیته

برشی از متن کتاب

یافتن نمونه های انزجار از سیاست در میان فیلسوفان، اندیشگران وهنرمندان دشوار نیست. سیاست گریزی حتی می تواند همچون نوعی بیماری ذهنی ظهور کند. توماس مان که یکی از مهم ترین درونمایه های کوه جادو را «آینده ی تمدن اروپایی» دانسته بود، و شخصیت های رمان را به مجادلات بی پایان سیاسی - فرهنگی کشانده بود، یا سال ها بعد در دکتر فاستوس کوشیده بود تا وجدان گناهکار آلمانی را بشکافد، و نتیجه ی کار خود را سیاسی - فرهنگی خوانده بود، و در زندگی شخصی نیز سال های طولانی مهاجرت را به عنوان نتیجه ی رودررویی با نازی ها پذیرا شده بود، در سال 1918 یعنی سال پایانی جنگ جهانی نخست، آغاز جنبش انقلابی در آلمان، و حکومت شورایی مجارستان، و درگیری روسیه در جنگ داخلی و ... نوشته بود: « از نظر من دیگر غیر ممکن می نماید که کسی بتواند با این حکم مخالفت کند که «انسانیت» و راه و روشی انسانی در تفکر و تمعق، آشکارا به معنای ضدیت با هرگونه سیاست است. اندیشیدن و تعمق در امور به شیوه ای انسانی یعنی اندیشیدن و تعمق در امور به شیوه ای غیر سیاسی ». مان درگیر نگرشی مانوی شده بود، و درنگ نکرده بود که میان خیر (انسان گرایی و اندیشیدن به شیوه ی انسانی که گویا همان پیش رفتگی فرهنگی است) و شرَ (سیاست که گویا همان پرخاشگری ضد انسانی است) نخستین را برگزیند. این که او در سال های بعد به این گزینش خود وفادار نماند، و نیز این واقعیت که کمتر اندیشگرو هنرمند سده ی ما توانست خود را از سخن سیاسی (و نه لزوما از زندگی سیاسی) دور نگه دارد، به خوبی نشان می دهد که باید درمورد صحت کامل آن تقابل مانوی شک کرد.

نویسنده: بابک احمدی انتشارات: مرکز