کتاب معمای ماهیار معمار - رضا قاسمی

 کتاب معمای ماهیار معمار اثر رضا قاسمی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

این کتاب، نمایش نامه ای خواندنی و پرکشش را به مخاطب ارائه می دهد. قصه در مورد "ماهیار"، معماری ماهر و زبردست می باشد که بنا به دستور پادشاه سرزمین خویش، اقدام به ساخت قصری به نام "خورنق" می کند؛ این قصر آن چنان باشکوه و بی همتا در دنیا است که تمام فکر و ذهن پادشاه را به خود معطوف کرده و او را از پرداختن به امور مهم و حتی توجه به همسر و فرزندش، غافل ساخته و خشم و ناراحتی ملکه را به همراه می آورد. تحت این شرایط، "ماهیار" در اواسط ساخت بنای مذکور، به طور ناگهانی ناپدید شده و علی رغم تمام تلاش های پادشاه، نمی توان ردی از او به دست آورد. در این میان، عده ی زیادی از معماران ادعا می کنند که یارای به اتمام رساندن ساخت قصر خورنق را داشته و از پادشاه می خواهند تا به آن ها اجازه دهد کارشان را آغاز نمایند اما هیچ کدام بر خلاف ادعاهای خود نمی توانند ساختمان خورنق را به پایان برسانند. این موضوع شاه را به شدت تحت تاثیر قرار داده و او را ناراحت و غمگین می سازد؛ تا این که سال ها بعد، "ماهیار" به این سرزمین بازگشته و پرده از معمای ناپدید شدن خود برداشته و ماجراهایی خواندنی را خلق می کند.

برشی از متن کتاب

صحنه ی هشتم کاخ پادشاه. وزیر و پرده دار وارد می شوند. وزیر: این معمار هندی نیامد؟ پرده دار: نه سرور من. وزیر: چون بیاید بگو بی درنگ وارد شود. پرده دار: چشم سرور من! پرده دار بیرون می رود. از گوشه ای بانوی شاه – دزدانه و مضطرب – داخل می شود. بانوی شاه: آه ای وزیر نیکوکار. وزیر: چه شده است بانوی گرامی؟ بانوی شاه: ندانم چرا هر جا تیر فتنه ای ست، مرا آماج خود می کند. وزیر: بانوی گرامی این همه آشفتگی از چیست؟ بانوی شاه: جغدی شوم بر کنگره ی کاخ ما نشسته و نفیر مرگ می زند. وزیر: چه شده است بانوی گرامی؟ بانوی شاه: آه چگونه ممکن است؟ (می گرید) ساعتی پیش به فرمان پادشاه فرزند در غل و زنجیر کرده و به سیاه چال افکندند. وزیر: چرا؟ بانوی شاه: چه می دانم. وزیر: آخر، بی هیچ سببی؟ بانوی شاه: پاسی از ظهر گذشته در نخجیرگاه دشت ارمن، تیری به قصد جان پادشاه از کمان گژاندیش بدکرداری رها می شود. وزیر: خب؟ بانوی شاه: تیر در گلوگاه اسب می نشیند و پادشاه جان به سلامت می برد. وزیر: خب؟ بانوی شاه: سه تن را بدین گناه در بند می کنند؛ دو تن از نگهبانان و فرزندمان. وزیر: فرزند پادشاه؟ بانوی شاه: آه که باور می کند که فرزند من – وارث تاج و تخت – قصد جان پدر کرده باشد؟ وزیر: آری هیچ کس باور نمی کند. حتی پادشاه. پس نگران نباشید. بانوی پادشاه: من می ترسم وزیر: از چه؟ بانوی پادشاه: هم اکنون خبرگان تجسس این سه تن را به پرسش گرفته اند. وزیر: (با زیرکی) چه می خواهید بگویید؟ بانوی پادشاه: نه، نه، این در خیال هم نمی گنجد. (می گرید) وزیر: پس دل در گمان بد نیاورید. بانوی پادشاه: آیا ممکن است پادشاهی دست در خون فرزند خود کند؟ وزیر: نه بانوی گرامی، خاصه آن که پادشاه پادشاه ما باشد و فرزند شهزاده ای چون فرزند شما. بانوی پادشاه: دلم دریایی است پر آشوب که جز خاشاک بدگمانی چیزی از اعماق آن برنمی آید. آیا شما ... وزیر: نه، بانوی گرامی، من چنین گمانی نمی کنم. شما چه؟ آیا گمان می کنید ... بانوی پادشاه: نه، نه، فرزند من بی گناه است. هر چند که آن دو با یک دیگر هیچ آشناتر نییند از دو بیگانه. وزیر: پس بروید و دل در گمان بد نیاورید. با این همه از هیچ کوششی فرو گذار نباید کرد. آن چه نیرو در طبیعت زنانه ی شماست در لب ها جمع کنید و در چشم ها. شما دل او را آماج گفته های خود کنید و من خرد او را. فرزند شما از آسیب در امان خواهد بود. بانوی پادشاه: غمخواری شما را – چونان گنجی پر بها – ارج خواهم نهاد. بروم، پادشاه هم اکنون خواهد آمد. (بانوی شاه خارج می شود.) وزیر: پرده دار! پرده دار: (داخل می شود) معمار هندی بر درگاه است. وزیر: چه کسی این خبر را به بانوی شاه رسانید؟ شما؟ پرده دار: آری، سرور من. وزیر: چرا؟ پرده دار: می دانستم پچ پچه ها خبر این واقعه ی جان گداز را دهان به دهان تا پشت دیوارهای شبستان او خواهد رساند. گفتم این زهر اگر یک باره در جان او رسد هلاک شود. قطره ای از آن در کام او ریختم تا به تلخی آن عادت کند. وزیر: بانوی بیچاره. زهر این خبر بیش از تحمل اوست. گمان نکنم جان بدر ببرد. پرده دار: صدایی می شنوم. انگار پادشاه ست...

نویسنده: رضا قاسمی انتشارات: نیلوفر