کتاب معماری و شهرسازی در قرن بیستم - لامپونیانی

کتاب معماری و شهرسازی در قرن بیستم تألیف ویتوریو مانیاگو لامپونیانی و ترجمه ی دکتر لادن اعتضادی توسط انتشارات دانشگاه شهید بهشتی به چاپ رسیده است.

این کتاب نخستین بار در سال 1980 منتشر شده و تاریخ معماری و شهرسازی قرن بیستم را از دیدگاه تحولات اجتماعی بررسی نموده. در ابتدای کتاب دورانی از عصر روشنگری و هنر نو بیان شده و یک زمینه تاریخی برای تحلیل معماری قرن بیستم ارائه شده است. انتخاب این کتاب برای ترجمه به دلیل آموزشی بودن آن می باشد، چرا که نویسنده تلاش کرده است تا حد ممکن مطالب کتاب از فراگیر بودن و جامعیت برخوردار باشد و بتواند مطالب مفیدی در اختیار خوانندگان قرار دهد. بنابراین سعی کرده تا معماری و شهرسازی را در پیوستگی و وحدت با یکدیگر ببیند و تحلیل نماید و تنها مشخص ترین و بارز ترین نمونه ها از بین جنبش ها و ایدئولوژی های معماری و در محدوده هر جنبش، فقط مهمترین پروژه ها و بنا ها را در نظر گرفته است.

 

فهرست

مقدمه. از عصر روشنگری تا هنر نو عصر روشنگری رشد جمعیت مهاجرت به شهر ها و انقلاب صنعتی بسط معماری در ایالات متحده و مکتب شیکاگو تاریخی گرایی در معماری شهرسازی در قرن نوزدهم جنبش باغشهر و شهرسازی در اوایل قرن بیستم

1. خردگرایی متقدم گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
2. اکسپرسیونیسم گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
3. معماری ارگانیک گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
4. خردگرایی گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
5. سنت گرایی گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
6. نوکلاسیک گرایی گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
7. خردگرایی متاخر شیوه گرایی نوین و مهندسی معمارانه گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
8. منطقه گرایی تجربه گرایی و نو-اکسپرسیونیسم گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی
9. جنبش های معاصر گسترش تاریخی نظریه ها و فرم های ساختمانی معماری شهرسازی

برشی از متن کتاب

طی نخستین دهه قرن نوزدهم، کلاسیک گرایی مبانی قاطع نظری و بیان واضح خود را از دست داد و تاریخ گرایی به سرعت جانشین آن شد. این مقطع که وجه مشخصه آن تقلید از سبک های تاریخی معماری است، تا آغاز قرن بیستم ادامه یافت. تاریخ گرایی در زمانی که سبک های باروک و روکوکو هنوز متداول بودند، نخست از طریق تقلید های محدود از عناصر معماری گوتیک و یونانی ظاهر شد. معمار اتریشی، یوهان برنهارد فیشر در کتابش به نام طراحی یک معماری تاریخی که در 1721 نوشته است، یک مطالعه تطبیقی از سبک های مختلف معماری را ارائه و در آن حتی بنا های مصری و چینی را نیز مدنظر قرار می دهد. تحلیل های وی را جوآنی باتیستا پیرانزی ادامه داد و در پی آن مجموعه قوانین اصلی تاریخی گرایی به وجود آمد. علاوه بر این ها، تحقیقات نظام دار در هنر های باستانی نیز که از زمان نخستین اقدامات باستان شناسی یوهان، آغاز شده بود، ادامه داشت و این کشف که معابد یونانی در ابتدای امر فقط از مرمر سفید براق ساخته نشده، بلکه با رنگ های تند و درخشان رنگ آمیزی شده بودند، حیرت بسیار برانگیخت. در دوره تاریخی گرایی، سبک های متعددی در معماری به کار رفت. سبک نو-رنسانس که به ندرت مورد استفاده قرار میگرفت، در حوالی سال 1860 بسیار متداول گردید. بر اثر ارزیابی دوباره قرون وسطی، که تقریبا از یک دهه پیش شروع شده بود، سبک هایی چون نو-بیزانسی، نو-رمانسک و نو-گوتیک پدیدار شدند که در پایان قرن به جنبش نو-باروک پیوستند.

نویسنده

لامپونیانی در رم زاده شده و درجه دکتری در رشته معماری را از دانشگاه اشتوتگارت اخذ کرده است. وی در دانشگاه هاروارد و سالسبورگ به تدریس اشتغال داشته است و در اروپا به عنوان مولف کتاب های بسیار و مقالات متعدد در زمینه موضوع های معماری، شهرت بسزایی دارد. وی یکی از تشکیل دهندگان و داوران کنفرانس های متعدد معماری است و اخیرا در سمت مشاور در نمایشگاه بین المللی ساختمانی خدمت می کند. یک از آثار وی دانشنامه معماری قرن بیستم ترجمه ضیاءالدین جاوید(انتشارات افراز) است.

• نویسنده: ویتوریو مانیاگو لامیونیانی
• مترجم: دکتر لادن اعتضادی
• انتشارات: دانشگاه شهید بهشتی