کتاب ما مردم ... داستان آمریکا - هیوبرمن

کتاب ما مردم ... داستان آمریکا نوشته ی لئو هیوبرمن می باشد که سروش حبیبی آن را به فارسی ترجمه کرده و توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

آمریکا، سرزمینی بی کران با زمین های ناب و پرمحصول که برای خود رها شده اند و منتظر نشسته اند تا کسی از آن ها بهره برداری کند و چه کسی بهتر از سرمایه داران اروپایی؟ همه به سمت آمریکا سرازیر شدند تا از نعماتی که برای آن ها فراهم شده است بهره برداری کنند. سرخپوستان را قتل عام کنند و سیاهان را به بردگی بکشند و سودش را ببرند. آلمانی ها، انگلیسی ها، فرانسوی ها و اسپانیایی ها. همه دست به کار شدند تا آمریکا را بین خود تقسیم کنند. البته مسافرت به آمریکا کار ساده ای نبود، عده ی بسیاری برای این سرزمین بکر در راه جان دادند اما آن ها که رسیدند توانستند از طلا، مزارع و حیوانات بهترین بهره را ببرند. به مرور آمریکا ساخته شد. خون های زیادی ریخته شد تا این کشور شکل بگیرد و همچنان نیز خون های زیادی ریخته می شود تا این کشور استوار بماند. کتاب ما مردم.... داستان آمریکا، ماجرای آمریکا شدن آمریکا است. از ابتدا و مهاجرت به این کشور تا جنگ های جهانی دوم. اگر کسی قصد مطالعه و آَشنایی با تاریخ آمریکا را داشته باشد، شاید بهترین گزینه همین کتاب لئو هیوبرمن باشد که اطلاعات جامع و کافی را بدون قرض ورزی و با مستندات و شواهد معتبر در اختیار مخاطب قرار می دهد. کتاب ما مردم ...

برشی از متن کتاب

تا اواخر قرن هفدهم، یکی از دشواری های عمده ی توتون کاران، کمیابی کارگر بود. زراعت توتون به کارگران زیاد احتیاج دارد و در قرن هفدهم پیدا کردن کارگران آسان نبود. تعدادی از این کارگران، افراد آزادی بودند که در مقابل دستمزد کار می کردند و باقی خدمتکاران پیمانی بودند. اما خدمتکار پیمانی دوامی نداشت، زیرا پس از آن که مدت قراردادش به سر می آمد، خود به استقلال به زراعت می پرداخت و اجاره دار می شد. یا ابتدا در مقابل اجرت کار می کرد و پس از آن، خود زمینی می خرید و به کشت ملک خود می پرداخت. کم تر کسی که خود زمینی و آبی داشته باشد، راضی می شود که بر زمین دیگری زراعت کند و این راهی بود که بسیاری از کارگران و خدمتکاران پیمانی در قرن هفدهم به آن می رفتند و برخی از آن ها ثروت کلانی هم به دست آوردند. اما زمین داران، بیش تر در پی آن بودند که خدمت این کارگران را به طور دائمی برای خود تامین و تضمین کنند و علاقه ای به موفقیت و بهروزی آتی آن ها نداشتند، و در قرن هجدهم بود که راه حل مشکل خود را یافتند و این راه، برده داری بود؛ زیرا بردگان مانند کارگرانی ماندنی بودند و به اجبار. زمین داران اگر می توانستند برده های بیش تر بخرند توتون بیش تری برداشت می کردند و می توانستند زمین بیش تری بخرند و توتون باز هم بیشتری بکارند و از این راه مزرعه شان به راستی بزرگ می شد.

نویسنده: لئو هیوبرمن ترجمه: سروش حبیبی انتشارات: چشمه